Του Χρίστου Ζαβού
Δεν χρειάζεται και πολλά για να διαπιστώσεις τι γίνεται μες στην κοινωνία μας. Μια ένσταση από μια ομάδα για αντικανονική συμμετοχή ποδοσφαιριστή άλλης ομάδας και αποκτάς γνώσεις που δεν έχουν γιατροί, κοινωνιολόγοι και κάθε λογής επιστήμονας.
Κατ’ αρχάς μάθαμε ότι οπαδοί συναντιούνται για να τιμήσουν ήρωες και επετείους και παίζουν ξύλο μεταξύ τους. Ας είναι ο Μαχαιράς, το Παραλίμνι, η Λεμεσός, η Λευκωσία κανένα εθνικό φρόνημα δεν μπορεί να υποδουλώσει την αγάπη τους για την ομάδα.
Από κει και πέρα, μάθαμε ότι ο ΚΟΑ λίγο πολύ χειρίζεται τα δελτία υγείας των αθλητών, όπως ένας σκουπιδιάρης τα σακούλια που μαζεύει εν ώρα εργασίας. Με κανένα δηλαδή σεβασμό. Μόνος που ο ένας πετάει σκουπίδια, ενώ ο άλλος μεριμνεί για την υγεία των ανθρώπων. Μάθαμε, επίσης, ότι αν η αστυνομία όντως επιθυμεί μπορεί εντός των δύο ημερών να φτάσει κοντά στην εξιχνίαση μιας υπόθεσης. Μέχρι τώρα γνωρίζαμε ότι οι διωκτικές αρχές κινούνται όπως μια χελώνα ακόμη και σε θέματα πολύ πιο σοβαρά απ’ ό,τι η υπόθεση Ουζόχο.
Μάθαμε, επίσης, ότι οι δημοσιογράφοι δεν έχουν κανένα ενδοιασμό να εκδικάσουν την υπόθεση ή να αποκαλύψουν νέα στοιχεία, όταν βρίσκονται υπό την υπηρεσία της μιας ή της άλλης ομάδας. Επίσης, μάθαμε ότι η κοινωνία εξακολουθεί να έχει ένα μικρό πρόβλημα ως προς την ταξινόμηση των σοβαρών θεμάτων που την απασχολούν. Όπως και να έχει μάθαμε ότι η αντικανονική ή όχι συμμετοχή το Ουζόχο είναι πιο σοβαρή απ’ ό,τι το κυπριακό, το ΓΕΣΥ και την τρύπα του όζοντος. Μάθαμε, επίσης, ότι τα πολιτικά κόμματα δεν νοιάζονται για το ποδόσφαιρο, αν όμως η δεξαμενή ψηφοφόρων τους διχαστεί κατά κάποιο τρόπο τότε αγαπούν την μπάλα όπως ακριβώς ένα μικρό παιδί.
Γενικώς μάθαμε αρκετά πράγματα. Όρεξη για γνώση να έχεις και τέτοιου είδους περιπτώσεις μπορεί να σε καταστήσουν άτομο πνευματικό ως και διανοούμενο. Όρεξη να έχεις… και φυσικά στομάχι για ν’ αντέξεις την ηλιθιότητα.
