Του Χρίστου Ζαβού
Οι αριθμοί δεν έχουν φαντασία λέει ο συγγραφέας. Είναι εκεί απλώς για να περιγράφουν ή να σηματοδοτούν καταστάσεις. Πάει ένας ακόμη χρόνος, έρχεται ένας καινούργιος χωρίς όμως ν’ αλλάξει κάτι στην ουσία. Απλώς προστίθεται ένα ακόμη ψηφίο.
Αν ζούσε ο Χριστός θα ήταν απλώς 2018 χρόνων. Και αν έχεις γεννηθεί το 1978 θα γίνεις 40 χρόνων… και ανάλογα την σούμα που βγαίνει μέσα από τους αριθμούς. Που δεν έχουν φαντασία..
Δεν είναι ωραίο να γράφεις το πρώτο κείμενο της τάχατες νέας χρονιάς και να επικεντρώνεσαι στ’ αρνητικά. Και είναι πολλά δυστυχώς… και μάλιστα καθορίζουν τη ζωή μας, που να πάρει η ευχή.
Ούτε θέλω να ασχοληθώ με αυτό που αποκαλούμε στην Κύπρο ποδόσφαιρο. Μη σου πω ότι το σιχαίνομαι κιόλας, αλλά δεν είναι της παρούσης.
Ας ασχοληθούμε με τις ευχές. Και όχι απαραίτητα τις εθιμοτυπικές, του τύπου «υγεία», «λευτεριά στον τόπο μας», «ειρήνη σε όλο τον κόσμο»… ξέρεις όλες αυτές που μπορεί να τις ακούσεις είτε την Πρωτοχρονιά είτε σε διαγωνισμό καλλιστείων.
Όντως η υγεία για τον καθένα μας είναι ό,τι πιο σημαντικό. Όπως και να το αγαπάς και ν’ αγαπιέσαι. Αλλά, τούτος ο τόπος πώς μπορεί ν’ αλλάξει; Να γίνει καλύτερος για τα παιδιά μας. Να αγαπήσουμε πραγματικά το νησί, τους ανθρώπους του, τον ανύπαρκτο πια πολιτισμό του, τα βουνά, τη θάλασσα.
Μόνο με την αλλαγή. Την αλλαγή του καθενός ξεχωριστά. Αν ήμουν παιδί, θα ζητούσα από τον Άγιο Βασίλη ν’ αλλάξει ο κόσμος. Ν’ ανοίξει τα μάτια του και να δει γύρω του την πραγματικότητα. Να πάψει πια να είναι ανασφαλής, να πιστέψει στον εαυτό του, να απαλλαγεί από την επιρροή των πόλων εξουσίας και να σεβαστεί τον ίδιο του τον εαυτό.
Αν όντως συνέβαινε αυτό, να φέρει ο Άγιος Βασίλης, σεβασμό στον καθένα μας, έχω την εντύπωση ότι ο «ο κύκλος θα γινότανε ακόμη πολύ, πολύ μεγάλος και ολόκληρη τη γη μας θ’ αγαλλίαζε θαρρώ». Έτσι ρομαντικά, με φαντασία… χωρίς αριθμούς. Μια μόνο ευχή…
