Του Χρίστου Ζαβού
Περίεργα πράγματα συμβαίνουν σ’ αυτή τη χώρα. Και όμως η παραπομπή ενός ποδοσφαιριστή και η πιθανή τιμωρία του είναι ικανή για να αλλοιώσει το όποιο εκλογικό αποτέλεσμα.
Πέραν δηλαδή ότι ο πολίτης/ ψηφοφόρος είναι έτοιμος να θυσιάσει το «ιερό» δικαίωμα της ψήφου του για να προστατέψει την ομάδα του, ενώπιον μιας τέτοιας απειλής οι επηρεαζόμενοι δεν έχουν κανένα ενδοιασμό να τα μπαλώσουν, φτάνοντας σε μια συμβιβαστική λύση.
Κάτι τέτοιο μου θυμίζει η ιστορία με τον Ζοάο Πέδρο. Αρχικά φαινόταν ότι θα τιμωρηθεί για τις δηλώσεις που έκανε στην πατρίδα του, όταν όμως ο κόσμος του Απόλλωνα απείλησε να παραδώσει τα εκλογικά του βιβλιάρια, μάλλον τους έβαλε τα δύο πόδια σ’ ένα παπούτσι.
Τελικά του επιβλήθηκε πρόστιμο. Τώρα πώς συμβαίνει να τον κρίνουν ένοχο αλλά να μην τον τιμωρούν με αποκλεισμό… έχει εκλογές σε λίγες μέρες η κάθε ψήφος είναι σημαντική.
Πέραν τούτου, που στην τελική δεν είναι και σημαντικό. Είναι για να κτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο πώς γίνεται σε μια χώρα με χίλια μύρια προβλήματα, ο πολίτης ν’ αναγάγει ένα μη σοβαρό θέμα σε κεφαλαιώδους σημασίας για εκείνον, την ύπαρξή του γενικότερα.
Είναι πασιφανές ότι ως κοινωνία έχουμε χάσει παντελώς την όποια σοβαρότητα. Οκ, να παραδώσεις το εκλογικό σου βιβλιάριο, δεν υπάρχουν όμως δεκάδες λόγοι για να πάρεις μια τέτοια απόφαση;
Δηλαδή η τιμωρία του όποιου παίκτη ακόμη και αν είναι ο καλύτερος στο πρωτάθλημα, λαμβάνεται ως πιο σοβαρή από τα ψέματα των πολιτικών; Από την κατάρρευση του κρατικού μηχανισμού; Από την έλλειψη προσωπικού στα νοσοκομεία; Από τη διαφθορά και τη διαπλοκή που έχει συγκεντρωθεί στον κοινωνικό ιστό; Από την ανεργία; Από την εξαφάνιση των εργατικών δικαιωμάτων; Αν ήταν έτσι να το κατανοήσω. Είναι ένας τρόπος αντίδρασης απέναντι σ’ αυτούς που κυριεύουν τον τόπο. Για έναν όμως ποδοσφαιριστή, τα ξηλώνουμε όλα; Και για το ότι ο τόπος πάει από το κακό στο χειρότερο, δεν μας καίγεται καρφί; Περίεργα πράγματα…
