Του Χρίστου Ζαβού
Τουλάχιστον στην αρχή το καταλάβαινα. Στις πρώτες ευρωπαϊκές επιτυχίες της Ανόρθωσης και του ΑΠΟΕΛ, λίγο πολύ το κατανοούσες. Η δήθεν εθνική μας υπερηφάνεια, η είσοδός μας στον ευρωπαϊκό χάρτη, η απειρία μας και πάει λέγοντας.
Τώρα πια με τις κυπριακές ομάδες και δη τον ΑΠΟΕΛ να συμμετέχουν σχεδόν ανελλιπώς στους ομίλους, ποιος ο λόγος ν’ αναβάλλονται τα παιχνίδια τους επ’ αόριστον;
Καλά κάνουν και προστατεύουν τις ομάδες, όσο γίνεται δηλαδή, προτεραιότητα όμως πρέπει να αποτελεί το πρωτάθλημα και τίποτα άλλο.
Σε άλλες χώρες, οι ομάδες που συμμετέχουν σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις πληρώνουν ακριβώς αυτό το τίμημα. Ότι δηλαδή κουβαλούν δύο καρπούζια σε μια μασχάλη.
Τούτη ακριβώς η κατάσταση, δίνει ένα σχετικό αβαντάζ στις υπόλοιπες ανταγωνίστριες που θέλουν να διεκδικήσουν τον τίτλο. Ίσως και με αυτό τον τρόπο να βλέπαμε και κανένα άλλο πρωταθλητή. Δεν είναι κακό. Σκέψου το.
Μιλώντας για τις υπόλοιπες ομάδες, ρώτησε κανείς αν βολεύονται ή όχι; Υπάρχει ένα πρόγραμμα. Άμα η ίδια η Ομοσπονδία που είναι διοργανώτρια αρχή δεν εφαρμόζει το πρόγραμμα που εκπονεί, τότε από ποιον περιμένεις να το σεβαστεί;
Ας μετακινούσαν την πρώτη αγωνιστική μία εβδομάδα αργότερα, νωρίτερα και πάει λέγοντας. Ας συντάξουν επιτέλους ένα πρόγραμμα, το οποίο θα εφαρμόζεται ανεξαρτήτως ευρωπαϊκών ματς ή οποιοδήποτε άλλο λόγο.
Είναι ο σεβασμός προς το ίδιο το αντικείμενο το οποίο τάχατες προστατεύεις και θέλεις να προμοτάρεις. Αναβολή εδώ, αναβολή εκεί, θυμίζει τον πελάτη που ακυρώνει το ραντεβού στον κουρέα επανειλημμένα και στο τέλος παίρνει και την ανάλογη απάντηση… «ας το διάολο και κουρέψου αλλού».
Γενικώς το πρόγραμμα είναι ένα τουρλού, τουρλού δημιούργημα. Ασταθείς ώρες και μέρες, Δευτέρα βράδυ, Κυριακή πρωί, Τρίτη απόγευμα και πάει λέγοντας, χωρίς κανείς να γνωρίζει μια συγκεκριμένη ώρα.
Οι Αμερικανοί δεκαετίες τώρα έχουν εφαρμόσει τεχνικές για να κατοχυρώσουν το προϊόν. Ξέρεις ότι την τάδε ώρα και μέρα, έχει αμερικάνικο ποδόσφαιρο. Το ίδιο και οι Άγγλοι, Γερμανοί η σάρα και η μάρα.
Εδώ εμάς είναι όποιος τον βολεύει. Όλους εκτός από το κοινό. Ποιος όμως νοιάζεται γι’ αυτό;
