Του Χρίστου Ζαβού
Κανονικά δεν έπρεπε να πούμε και πολλά επί του θέματος. Μόνο κανείς να διαβάσει τις δηλώσεις του μεγάλου Γιάννου Ιωάννου σ’ άλλη ιστοσελίδα και απλά πας πάσο.
Σπάνια συμβαίνει άνθρωποι που έχουν καθορίσει την ιστορία ενός σωματείου να παίρνουν θέση, με ειλικρίνεια και χωρίς καμιά πρόθεση να γλείψουν τον «υπέροχο κόσμο» που διαθέτει η κάθε μεγάλη ομάδα του νησιού. Να εκφράζουν την απογοήτευση τους και ας είναι κόντρα στα θέλω και πιστεύω του «μεγάλου κόσμου».
Ο καθένας γνωρίζει το δικό του σενάριο για το πώς αποχώρησε από την ομάδα ο Μπίδης. Έχω όμως την εντύπωση ότι σε σχέση μ’ αυτά που πρόσφερε στην ομάδα είναι ήσσονος σημασίας.
Ο Μπίδης έχει καταφέρει πέραν των αγωνιστικών του διακρίσεων να κάνει κάτι που δεν το πετυχαίνουν δεκάδες συνάδελφοι του. Να ταυτίσει την παρουσία του στα γήπεδα με την ίδια την ομάδα. Βλέποντας δηλαδή τη φιγούρα του Μπίδη, το μυαλό σου θέλοντας και μη σκέφτεται τον ΑΠΟΕΛ. Κάτι τέτοιο δεν πετυχαίνεται εύκολα. Θέλει χρόνο, κόπο και αφοσίωση. Και ο Μπίδης το έκανε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Στην Κύπρο όμως εύκολα ξεχνάμε. Ή αφήνουμε ένα ασήμαντο γεγονός να επικρατήσει της ουσίας του θέματος. Δεν το έχουν κάνει μόνο Αποελίστες το έχει κάνει ο «υπέροχος κόσμος» όλων των μεγάλων ομάδων. Του Απόλλωνα, της ΑΕΛ, της Ομόνοιας και της Ανόρθωσης.
Άμα δει ένα δικό του παιδί να φεύγει από το μαντρί, καθίσταται αμέσως κωλόπαιδο, προδότης και αγνώμων. Με μια μονοκονδυλιά σβήνεται από το μυαλό του οπαδού κάθε τι θετικό.
Τις περισσότερες φορές στο έργο αποδόμησης της προσωπικότητας συμμετέχει και η διοίκηση η οποία θέλοντας να αποφύγει τις ευθύνες της, διαρρέει διάφορες ιστορίες που τη βολεύουν.
Συνήθως σ’ αυτές τις περιπτώσεις ο παίκτης αποδυναμώνεται πλήρως. Δεν είναι μόνο που αποχωρεί, δεν έχει και το σεβασμό των οπαδών που έχουν μάθει ότι πρόδωσε την ομάδα για «τριάντα αργύρια». Με το στίγμα του «προδότη» ο μηχανισμός διαπόμπευσης καθιστά το έργο του πολύ πιο εύκολο.
Λες και όλοι αυτοί που βρίζουν τον κάθε Μπίδη δεν ένιωσαν την αχαριστία από τους εργοδότες τους. Λες και δεν έχουν τεθεί μπροστά σε μια κατάσταση όπου ο κύκλος τους ολοκληρώνεται, είτε επαγγελματικά, είτε προσωπικά. Λες και δεν έχουν ζήσει στο πετσί τους την αχαριστία. Λες και δεν επέλεξαν ποτέ το καλύτερο για τον εαυτό τους. Λες και δεν προσπάθησαν να προστατεύσουν την οικογένεια τους παίρνοντας αποφάσεις που καθορίζουν τη ζωή τους.
Καταλαβαίνω ότι είναι ποδόσφαιρο και όταν το συναίσθημα μαζικοποιείται χάνει τη λεπτότητα του. Ο καθένας δηλαδή πίσω από τη μάζα λειτουργεί διαφορετικά σε σχέση με το αν είναι μόνος ως άτομο.
Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί πρέπει σώνει και καλά να προσβληθεί ο παίκτης και η ιστορία που κουβαλά. Μπήκε ο Μπίδης για παράδειγμα χειροκροτήθηκε από τους πολλούς αλλά τον προσέβαλε και ένα σημαντικό κομμάτι του κόσμου.
Οκ. Ας πάμε με το μυαλό του «κάφρου». Δύσκολο μεν αλλά ας προσπαθήσουμε. Ας μην χειροκροτήσει. Ας μην τον υποδεχθεί εγκάρδια. Ας μην τον καλωσορίσει πίσω στην οικογένεια του.
Ποια όμως είναι η ανάγκη να προσβάλεις τον παίκτη; Σε τι αποσκοπεί; Το μυαλό του κάφρου δεν μπορεί να καταλάβει ότι προσβάλλοντας τον Μπίδη, προσβάλλει την ίδια του την ιστορία; Τα οκτώ πρωταθλήματα, τα τέσσερα κύπελλα, τις πορείες στην Ευρώπη. Σηκώνεις τα χέρια ψηλά…
Δυστυχώς σ’ αυτό το νησί κουμάντο κάνουν τα μυαλά των κάφρων, των λίγων. Είναι αυτοί που καθορίζουν τις εξελίξεις. Είναι αυτοί που στιγματίζουν καταστάσεις. Είναι αυτοί που δεν αφήνουν το καλό να υπερέχει του κακού. Είναι αυτοί που καθιστούν το αυτονόητο ως θέμα συζήτησης.
Γιατί το να συζητάμε ένα τέτοιο πράγμα, είναι λες και συζητάμε τι χρώμα έχει ο ουρανός. Και άμα είμαστε ακόμη σ’ αυτό το σημείο, δεν θα φτάσουμε ποτέ εκεί ψηλά. Γιατί ο κάφρος έχει άλλη άποψη. Τέτοια που αμφισβητεί ακόμη και την προσφορά του Μπίδη στην ομάδα!!! Όπως και το χρώμα τ' ουρανού.
