Του Χρίστου Ζαβού
Δεν έχει κανένα ηθικό εμπόδιο να εκθέσει ακόμη και τους ειδικούς των ειδικών. Αν κανείς ασχοληθεί περαιτέρω μαζί της προσπαθώντας να προβλέψει τα τερτίπια της τότε μάλλον θα μετανιώσει την ώρα και τη στιγμή που προσπάθησε. Είναι αυτό που κάποιοι λένε ορθώς τις περισσότερες φορές… «καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς».
Κάτι τέτοιο συνέβη στο ντέρμπι της Τετάρτης μεταξύ Απόλλωνα και Ανόρθωσης. Αναλύσεις επί αναλύσεων, στην Ανόρθωση γυαλίζει το μάτι τους, στον Απόλλωνα είναι κουρασμένοι, έτσι κι αλλιώς, και διαφορετικά… τελείωσε το παιχνίδι και κοιτάζαμε ο ένας τον άλλο με ανοιχτό το στόμα.
Η Ανόρθωση που έμοιαζε να έχει ένα ελαφρύ προβάδισμα έναντι του αντιπάλου κατέρρευσε, ενώ ο καταπονημένος Απόλλωνας πέταγε σπίθες σκορπώντας στους πέντε ανέμους το θύμα του.
Ποιος αλήθεια περίμενε την εξέλιξη του συγκεκριμένου παιχνιδιού; Ούτε και ο πιο αισιόδοξος οπαδός του «θεού» υπό την επήρεια παραισθησιογόνων ουσιών δεν οραματίστηκε το τέλος του αγώνα.
Αυτή είναι η μπάλα και είναι δύσκολο ν’ ασχολείσαι με την αφεντιά της. Ιδιαίτερα δε, εμείς οι δημοσιογράφοι που επιδιδόμαστε συχνά, πυκνά στο «άθλημα» του ξερόλα.
Όπως επίσης και το σινάφι των ανθρώπων του ποδοσφαίρου που καλούνται να προβλέψουν ή να εκτιμήσουν καταστάσεις με κίνδυνο να συμβεί αυτό που κανείς δεν εύχεται. Κάτι τέτοιο συνέβη στην προκειμένη περίπτωση, αλλά ποιος αλήθεια μπορεί να επιρρίψει ευθύνες σε κάποιον που απλώς προσπάθησε να προσεγγίσει την πραγματικότητα.
Έλα όμως που η πραγματικότητα της μπάλας βρίσκεται σε άλλες διαστάσεις που μοιάζουν με αχαρτογράφητα μέρη του μυαλού και της νόησης.
Και όμως, αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό είναι που καθιστά τη μπάλα μια από τις θεότητες της σύγχρονης εποχής. Η απρόβλεπτη δηλαδή στάση της είναι αυτή θέλγει εκατομμύρια ανθρώπους να υποκλίνονται στο μεγαλείο της.
Και όλους εμάς να είμαστε συνεχώς εκτεθειμένοι στον κίνδυνο μη μας δακτυλοδείξουν. Θεότητα είναι δεν αστειεύεται αν κανείς προβεί σε ιεροσυλία.
