Αναφέρομαι στις κινητοποιήσεις των νοσηλευτών του δημοσίου και παραθέτω τα εξής ερωτήματα:
1. Όταν οι νοσηλευτές προσλαμβάνονταν στο δημόσιο δεν γνώριζαν το ύψος των απολαβών τους; Γιατί τώρα με το «έτσι θέλω» θα πρέπει να παίρνουν περισσότερα;
2. Διερωτήθηκε κανείς πόσα παίρνουν οι νοσηλευτές στον ιδιωτικό τομέα; Ξεχνούμε ότι τα ιδιωτικά νοσηλευτήρια αντιμετωπίζουν προβλήματα υποστελέχωσης αφού συνεχώς εκπαιδεύουν νοσηλευτές, οι οποίοι αργότερα μόλις τους παρουσιαστεί ευκαιρία φεύγουν για το δημόσιο αφού οι απολαβές εκεί είναι διπλάσιες από τις αντίστοιχες στον ιδιωτικό τομέα; Αυτό από μόνο του δεν μας προβληματίζει; Αν δεν αρέσει στους νοσηλευτές του δημοσίου ο δημόσιος τομέας τότε γιατί δεν πάνε στον ιδιωτικό τομέα;
3. Το γεγονός ότι οι κλίνες στα δημόσια και ιδιωτικά νοσηλευτήρια είναι περίπου οι ίδιες ενώ ο αριθμός των νοσηλευτών στα δημόσια νοσηλευτήρια είναι τριπλάσιος από τον αντίστοιχο του ιδιωτικού τομέα και από των ευρωπαϊκών χωρών, ούτε αυτό μας λέει κάτι;
4. Προβάλλεται από τη ΠΑΣΥΝΟ ο ισχυρισμός ότι η χαώδης κατάσταση των δημόσιων νοσηλευτηρίων θέτει σε κίνδυνο τις ζωές των ασθενών. Ε, και λοιπόν, ποιά είναι η λύση; Αν δηλαδή τοποθετηθούν στην πανεπιστημιακή βαθμίδα και λάβουν μια γερή μισθολογική αύξηση, μήπως θα λυθούν τα προβλήματα στα δημόσια νοσηλευτήρια; Φυσικά όχι. Συνεπώς, μήπως έχει δίκιο ο Υπουργός Υγείας που προσανατολίζεται σε άλλες λύσεις, αν φυσικά στόχος μας είναι η εξυπηρέτηση του ασθενή;
5. Όλοι παραδέχονται ότι τα δημόσια νοσηλευτήρια έχουν χαμηλή παραγωγικότητα. Μήπως πιστεύουμε ότι η λύση είναι να «ρίξουμε» και άλλα λεφτά στα δημόσια νοσηλευτήρια μέσω μισθολογικών αυξήσεων;
6. Το ότι αρκετοί νοσηλευτές σήμερα αποκτούν πανεπιστημιακό δίπλωμα είναι αλήθεια. Όμως και αρκετοί άλλοι εργαζόμενοι στο δημόσιο αποκτούν πανεπιστημιακά διπλώματα (πτυχία, μεταπτυχιακά, διπλωματικές εργασίες). Είναι υποχρεωμένο το δημόσιο να τους πληρώσει περισσότερο;
7. Μήπως είναι τυχαίο ότι μόλις ο Υπουργός Υγείας ανάφερε ότι θα βάλει μια τάξη στα δημόσια νοσηλευτήρια (και συνεπώς θα σταματήσουν κάποιες κακές συνήθειες), αυτοί αντί να επικροτήσουν την προσπάθεια επιτέθηκαν με απαιτήσεις, διεκδικήσεις, απεργίες, προπηλακισμούς. Μήπως επίσης είναι τυχαίο ότι η κορύφωση των μέτρων συμπίπτει χρονικά με τις βουλευτικές εκλογές;
8. Τέλος με βάση τους υπολογισμούς του Υπουργείου Οικονομικών, τυχόν ικανοποίηση τέτοιων διεκδικήσεων συνεπάγει αύξηση του κρατικού μισθολογίου κατά €40εκ. Αυτό κατά μέσο όρο μεταφράζεται σε €15.000 ετήσια αύξηση ανά νοσηλευτή του δημοσίου (85% μισθολογική αύξηση). Με το ένα τρίτο των συμπολιτών μας κάτω από το όριο της φτώχειας πιστεύει κανείς ότι είναι λογικό να ικανοποιηθεί τέτοιο αίτημα;
Συνεπώς ας σοβαρευτούμε. Αναντίλεκτα, τυχόν ικανοποίηση τέτοιων αιτημάτων θα αποτελέσει μεγάλο πισωγύρισμα για την κυπριακή οικονομία και τα δημόσια οικονομικά, με πολύ αρνητικές συνέπειες για τον ήδη οικονομικά εξαντλημένο πολίτη. Πέραν αυτού, θα αποτελέσει το έναυσμα περαιτέρω κινητοποιήσεων από άλλους οργανωμένους φορείς προς διεκδίκηση παρόμοιων παράλογων αιτημάτων.
Λέκτορας - Οικονομικό Τμήμα*
