Είχα γράψει τις προάλλες ένα tweet που προκάλεσε κάποια συζήτηση. Έγραψα «Τους εκδημοκρατικοποίησαν με τη βία. Τους έφεραν ανάπτυξη. Τους έστησαν και ένα τζιχάτ και τώρα τους αφήνουν στην τύχη τους». Κάποιοι συμφώνησαν με το μήνυμα αυτό, άλλοι το θεώρησαν υπερβολικό. Θα προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί το έγραψα. Πρώτα απ΄ όλα ήταν η αυθόρμητη αντίδρασή μου στις τραγικές εικόνες που έβλεπα εκείνο το πρωινό στους δέκτες της τηλεόρασής μου. Δεύτερον, ήταν η πιο γρήγορη σκέψη που έκανα, βλέποντας αστυνομικούς των συνόρων να ρίχνουν δακρυγόνα σε βρέφη. Και τώρα επί της ουσίας.
Σημείο 1 «Τους εκδημοκρατικοποίησαν με τη βία». Μήπως είναι όντως υπερβολή αυτή η θέση; Και ρωτώ τον εαυτό μου. Από τη Λιβύη ως το Αφγανιστάν, υπήρξε κάποια αλλαγή καθεστώτος με δημοκρατικές διαδικασίες; Εξ όσων γνωρίζω, όχι. Μήπως υπήρξε έστω και μία αλλαγή που δεν ήταν βίαιη; Και πάλι νομίζω πως όχι. Υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι στο 90% αν όχι 100% των ανατροπών υπήρξε ξένη επέμβαση; Όχι. Μάλιστα, υπήρξε ένοπλη ξένη επέμβαση και ανάμιξη. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις ανέμιξαν και αναμίχθηκαν και οι τζιχαντιστές όλων των ειδών ή όχι;
Αναμίχθηκαν, έλαβαν μέρος και λαμβάνουν και επηρεάζουν εξελίξεις. Απλό, λογικό συμπέρασμα, ότι ναι, στην πραγματικότητα κάποιοι εκπόνησαν ένα μοντέλο «εκδημοκρατισμού» σειράς χώρων, σχεδόν όλες αραβικές, από το δυτικό άκρο της Β. Αφρικής ως το Αφγανιστάν και προσπάθησαν να το επιβάλουν με τη βία. Και εκεί που «πέτυχαν» και εκεί που «απέτυχαν», προκάλεσαν χάος. Η Αραβική Άνοιξη, όπως αποκαλέστηκε η εν λόγω επιχείρηση, προκάλεσε πείνα, πόνο, αίμα, θάνατο, δυστυχία και πόλεμο. Χάος και προσφυγικό «τσουνάμι» με τα γνωστά επακόλουθα. Ήταν δικαιολογημένη η απαίτηση για αλλαγή; Αν θα κρίνουμε με βάση τα καθεστώτα που υπήρχαν από Λιβύη ως Αφγανιστάν, ναι.
Χρειάζονταν αλλαγή και εκδημοκρατισμό, αλλά ως αποτέλεσμα εσωτερικών διεργασιών, ως καρπό της βούλησης και της πάλης των ενδιαφερόμενων λαών και όχι ως ξένη επέμβαση ή παρέμβαση ή ένοπλη επιδρομή και εισβολή. Αυτά τα φαινόμενα δικαιολογούνται στο όνομα της δημοκρατίας και ελευθερίας να συμβαίνουν; Αν είναι προς προάσπιση της ακεραιότητας, κυριαρχίας και ανεξαρτησίας νόμιμα αναγνωρισμένων κρατών, ναι. Αν είναι απόπειρα επιβολής με ξένες επεμβάσεις και ιδιαίτερα βίαιες, ένοπλες παρεμβάσεις, όχι. Αποτελεί «βιασμό» της ιστορίας και της κοινωνικής εξέλιξης, με αρνητικά ως τραγικά επακόλουθα.
Σημείο 2: «Τους έφεραν ανάπτυξη». Ένας από τους στόχους της βίαιης ανατροπής σειράς καθεστώτων ήταν και η ανάπτυξη. Οικονομική και κοινωνική. Τι είχαμε στην πράξη; Στην πράξη είχαμε διάλυση και στη Λιβύη και στη Συρία και στην Υεμένη και αλλού. Μοναδική ίσως εξαίρεση η Αίγυπτος, για διάφορους λόγους, ένας από τους οποίους είναι το γεγονός ότι εκεί είχαμε ανατροπή της ανατροπής. Δηλαδή, η βίαιη εξέγερση οδήγησε σε εκλογική νίκη των αδελφών μουσουλμάνων και αυτοί πάλι ανατράπηκαν από τον στρατό. Άρα, επανήλθαμε βασικά στο οικονομικό μοντέλο του καθεστώτος Μουμπάρακ. Ενώ, λοιπόν, για τους ντόπιους η Άνοιξη έφερε Χειμώνα, για τα μεγάλα υπερεθνικά μονοπώλια που ακολούθησαν τους δημοκρατικούς «στρατούς» και μισθοφόρους έφεραν «καλοκαίρι». Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το Ιράκ και το Αφγανιστάν (υπέδαφος). Άρα, αυταπόδεικτα κανένα οικονομικό ή κοινωνικό όφελος για τους λαούς αυτών των χωρών.
Σημείο 3: «Τους έστησαν και ένα τζιχάτ και τώρα τους αφήνουν στην τύχη τους». Είναι ή όχι δημιούργημα το Ισλαμικό Κράτος των ξένων; Από τον ηγέτη τους ως την οργάνωση και τροφοδότησή τους. Τουρκία, Σαουδική Αραβία, Κατάρ και άλλοι αποδεδειγμένα έβαλαν το χεράκι τους και πολλά αλλά, λεφτά, όπλα κ.λπ, για να γεννηθεί και ανδρωθεί το Ισλαμικό Κράτος.
Λέγοντας τα πιο πάνω δεν παραβλέπω τον χαρακτήρα και την ποιότητα των υπό αναφορά καθεστώτων. Ούτε τα όποια εγκλήματα διέπραξαν παραγράφονται. Το θέμα είναι η στάση και η συμπεριφορά των δημοκρατιών που ηγούνται του κόσμου. Θα πρέπει να σπρώχνουν τον κόσμο προς τα μπρος αν πρόκειται να σωθεί η ανθρωπότητα και ο πλανήτης.
