Ένα δάνειο ολοκληρώνεται μόνο όταν αποπληρωθεί. Και ένα Μνημόνιο τελειώνει μόνο όταν αποκατασταθεί η κοινωνική και οικονομική ισορροπία που τόσο βίαια διαταράχθηκε το Μάρτιο του 2013.
Τα περί «εξόδου από το Μνημόνιο» και «επανάκτησης της αξιοπιστίας της Κύπρου» είναι καλά νέα για τους «βολεμένους» τραπεζίτες, τους διορισμένους «άριστους των αρίστων» και τους έγκριτους οικονομολόγους που ακόμα προσπαθούν να μας πείσουν πόσο πετυχημένα μπορεί ένας λαός να μετατραπεί σε «πειραματόζωο».
Η πραγματικότητα είναι ότι τρία χρόνια αφότου η Κύπρος έγινε «αποικία χρέους» μετράμε ακόμα ζημιές ανεπούλωτες και βαθιές:
• ληστεία καταθέσεων, απομείωση μετοχών, κατάρρευση Λαϊκής, ξεπούλημα κυπριακών υποκαταστημάτων, εξαΰλωση αξιογράφων, ένα στα δύο δάνεια που δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν, απώλεια σχεδόν 20% του ΑΕΠ, χιλιάδες μακροχρόνιους ανέργους, δεκάδες χιλιάδες καταγεγραμμένους και μη ανέργους, μαζική μετανάστευση νέων, κλείσιμο εκατοντάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων, εργασία-λάστιχο στον ιδιωτικό τομέα, κάθετη πτώση σε μισθούς και συντάξεις, αποκοπές κοινωνικών επιδομάτων, ΦΠΑ 19%, χαράτσι στην ακίνητη περιουσία, περικοπές-μαχαίρι σε Υγεία-Παιδεία-Άμυνα, κοινωνικά παντοπωλεία, συσσίτια στα σχολεία, νοσοκομεία υπό κατάρρευση, φτώχεια και εξαθλίωση.
Αυτά είναι τα πραγματικά αποτελέσματα του Μνημονίου που τα ζούμε τρία χρόνια τώρα, αλλά δεν τα συνηθίσαμε. Χάνεται μια γενιά με μισθούς των 300 και 400 ευρώ, νέοι ψάχνουν δουλειά στο εξωτερικό και όσοι έμειναν, έμαθαν «να μην τρουλλώνουν την πιατέλα» όπως μας συμβούλευε ο Δημήτρης Χριστόφιας προτού παραδώσει την εξουσία στον πολιτικό του «συμπέθερο» για να ολοκληρώσει τον εφιάλτη.
Το Μνημόνιο είναι ζωντανό και καταδυναστεύει την καθημερινότητα ενός λαού που τον τιμωρούν ξανά και ξανά για τα εγκλήματα άλλων.
Μέχρι να υπάρξουν πραγματικοί ρυθμοί ανάπτυξης, επενδύσεις στην πραγματική οικονομία (και όχι σαν αυτές που κάθε τρεις μήνες «ανακαλύπτει» το προεδρικό), επανόρθωση του βιοτικού επιπέδου του λαού, κοινωνική αποκατάσταση και τιμωρία όλων εκείνων που μας οδήγησαν στην καταστροφή, δεν μπορεί να υπάρξει «έξοδος».
Αυτοί που μετρούν τις ζωές των ανθρώπων, τις αυτοκτονίες και τον πόνο της κοινωνίας με λογιστικές πράξεις και οικονομικές αλχημείες, δεν μπορούν να κατανοήσουν τι θα πει φτώχεια, ανεργία και μεροκάματο.
Μέχρι να πληρώσουμε και το τελευταίο σεντ του Μνημονίου, να σταματήσει ο ξενοκίνητος έλεγχος από τους δανειστές και να πάρουμε την τύχη στα χέρια μας, θα είμαστε υπόδουλοι ενός εφευρήματος που μας επιβλήθηκε με απειλές και εκβιασμούς.
Ελπίδα, να μην χαθεί ακόμα μια γενιά μέχρι το 2031 όταν λήξει το Μνημόνιο του 2013 που συνυπέγραψαν με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους Χριστόφιας και Αναστασιάδης.
*Υπεύθυνος του Γραφείο της ΕΔΕΚ
