Με τον ελάχιστο σεβασμό που όφειλε να δείξει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έναντι της Βουλής και βέβαια πιο έντιμο θα ήταν να διατυπώσει τις πραγματικές πολιτικές του θέσεις για τα θέματα που ψηφίστηκαν στην τελευταία Ολομέλεια του Σώματος, παρά να καταδεχτεί να αναλωθεί σε τακτικισμούς. Σε ένα ιδεατό κόσμο, όπου όλοι όσοι εκπροσωπούν θεσμούς θα συμπεριφέρονταν αντάξια τους, τότε με παρρησία ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πολλές φορές θα ήταν αναγκασμένος να θέσει τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση, παρά είτε την μια να κρύβεται πίσω από πιστόλια στον κρόταφο, είτε πίσω από νομικισμούς/ τακτικισμούς ή άλλες τόσες φορές να καταδέχεται να μιλούν άλλοι αντ’ αυτού.
Συνταγματικό δικαίωμα του Προέδρου είτε να αναπέμπει νόμους στην Βουλή ή να ασκεί το δικαίωμα αναφοράς στο Ανώτατο Δικαστήριο.
Ξενίζει, όμως, το γεγονός ότι αυτή την τακτική επιλέγει να ακολουθεί πάντα σε περιπτώσεις νόμων που δημιουργούν ένα δίκτυ προστασίας για τους πολίτες, την κοινωνία, ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού που έχουν πληγεί από την οικονομική κρίση. Και επειδή η προσπάθεια για ακόμα μια φορά είναι να στηθεί στον τοίχο η Βουλή με ένα ψευδεπίγραφο επιχείρημα ότι τάχα για προεκλογικούς λόγους ψήφισε ότι ψήφισε ωσάν και να μην υπάρχει αύριο μετά τις 22 του Μάη.
Η αλήθεια είναι αλλού. Με την ψήφιση των εν λόγω νόμων ταράσσονταν τα λιμνάζοντα νερά της αναλγησίας τους. Αυτής της μόνιμης εμμονής τους να στηρίζουν τους λίγους, τους εκλεκτούς, τους τραπεζίτες, τους μεγαλοεπιχειρηματίες, γενικά το ιδιωτικό κεφάλαιο μόνο. Οι υποβόσκοντες λόγοι πίσω από την νομικίστικη αντίδραση του Προέδρου είναι οι πολιτικοί λόγοι που θέλουν τα πάντα να λειτουργούν υπέρ ενός τραπεζικού συστήματος το οποίο πλέον του ότι έχει καταστρέψει την οικονομία του τόπου, συνεχίζει ακάθεκτο σε βάρος των πολιτών να ζητά και να επιδιώκει υπερπρονόμια και διευκολύνσεις που θα του διασφαλίζονται μέσω νόμων, ώστε να μην υπάρχει καν το δικαίωμα αμφισβήτησης πράξεων του.
Η ευαισθησία που όλα αυτά τα χρόνια έχει επιδείξει ο Πρόεδρος σε θέματα που αφορούν ιδιωτικά συμφέροντα ή/και τράπεζες είναι καταγραμμένη, αλλά και συνάμα αξιοπερίεργή αφού έχει εξαντλήσει όλη την αναλγησία του σε βάρος του δίκαιου κράτους. Γιατί άραγε την ίδια ευαισθησία προστασίας του θεσμικού πλαισίου δεν επέδειξαν Κυβέρνηση και ΔΗΣΥ και έστελναν νομοσχέδια για το κούρεμα καταθέσεων ή την ποινικοποίηση απεργιών με τη μορφή του κατεπείγοντος για να ψηφιστούν;
Και επειδή όλη αυτή η συζήτηση δεν αφορά μόνο νομοτεχνικές διαδικασίες ή μια απλή διαφωνία μεταξύ Κυβέρνησης και Βουλής, αλλά αφορά την ουσία της ίδιας της δημοκρατίας, όλοι οφείλουν να είναι πιο σοβαροί όταν εξαπολύουν επιθέσεις κατά των βουλευτών και των κομμάτων που ψήφισαν στις 14 Απριλίου. Καταρχήν η ισοπέδωση που επιχειρείται είναι εγκληματική, πέραν του άδικη. Κατά δεύτερο, αυτή η ταχύτητα για ψήφιση νόμων που άλωσαν την ζωή μας έχει επιδειχθεί και προηγούμενες φορές αλλά δεν έσπασε μύτη.
Και αναφέρομαι συγκεκριμένα στα θέματα εκποιήσεων όπου ενώ η Βουλή δημιούργησε ένα πέραν του ικανοποιητικού πλαισίου προστασίας των πολιτών, η ευκολία με την οποία ο Πρόεδρος το απόρριψε καταδεικνύει ακριβώς τις πραγματικές του προθέσεις. Μη τους κύκλους τάραττε για τις τράπεζες.
Και αφού, λοιπόν, προσπαθούν να στήσουν ένα επιχείρημα ότι η Βουλή ψήφισε ενόψει εκλογών, τότε ας απαντήσουν γιατί ΔΗΣΥ και κατά προέκταση Κυβέρνηση εν μια νυκτί προσπάθησαν να ποινικοποιήσουν τις απεργίες; Αλήθεια ποια η ανάγκη για μια τέτοια προσπάθεια, πέραν του ότι θέλουν να καταπνίξουν τους εργαζόμενους.
Ακόμα μια αλήθεια που οφείλει ο Πρόεδρος είναι γιατί πραγματικά κάνει αναφορά την αναστολή των ιδιωτικοποιήσεων; Καλύτερα θα ήταν να επαναλάμβανε την πάγια θέση του ότι θέλει να ξεπουλήσει σε τιμή ευκαιρίας τους κερδοφόρους αυτούς οργανισμούς που έχουν προοπτική, παρά να ξεκινά ακόμα μια δαπανηρή διαδικασία ενώπιων του Δικαστηρίου, όπου όλοι θα χάσουν. Αντισυνταγματικότητα στον νόμο δεν έχει εντοπιστεί όταν συζητήθηκε στην κοινοβουλευτική επ. οικονομικών, το μόνο που μπορεί να γίνει επίκληση είναι το μνημόνιο.
Από πότε το μνημόνιο, υπερέχει του Συντάγματος; Εάν δε η απόφαση του Δικαστηρίου είναι υπέρ της πολιτικής θέσης του Προέδρου, τότε η μόνη που θα χάσει είναι η κοινωνία για να κερδίσουν οι ιδιώτες ένα μπόνους από την Κυβέρνηση Αναστασιάδη δισεκατομμυρίων.
Όλα όσα λοιπόν προσπαθούν να εμφανίσουν απλώς ως διαδικαστικές διαφωνίες, είναι η ουσία της ίδιας της Δημοκρατίας που προσπαθούν κρυμμένοι πίσω από επιχειρήματα που δεν ευσταθούν να την πλήξουν. Εδώ ακριβώς προκύπτει και η ευθύνη όλων εμάς, εμάς που καθορίζουμε τις εξελίξεις στον τόπο με την ψήφο μας, να δώσουμε το μήνυμα ότι η Δημοκρατία δεν πλήττεται, ότι το αίτημα ολονών μας για δίκαιο κράτος δυναμώνει.
Ότι τον κόσμο θα φέρουμε στα μέτρα μας, πριν να τον φέρει η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση ΔΗΣΥ-Αναστασιάδη στα δικά της.
* Υποψήφια Βουλευτής ΑΚΕΛ, Λευκωσίας
