Του Χρίστου Ζαβού
Είναι ο άνθρωπος που σήκωσε το «τιμημένο» στον ουρανό της Λεμεσού μετά από 44 χρόνια. Είναι επίσης ένας παίκτης που στην πορεία του 12, συγκαταλέγεται μέσα στους τρεις πολυτιμότερους. Άμα κιόλας σκεφτείς ότι γεννήθηκε την ίδια ημερομηνία (4 Οκτωβρίου), όπως και το σωματείο που τίμησε για πέντε χρόνια, τότε δεν έχεις άλλη επιλογή από το να τον φέρεις πίσω και να κλείσει την καριέρα του, φορώντας την κίτρινη. Πόσο μάλλον δε, όταν ο αρχιτέκτονας της φετινής ομάδας τον θεωρεί ως μια σημαντική μονάδα που θα ήθελε να έχει στη διάθεση του.
Τώρα πια ο Μάριος Νικολάου είναι στην απόμακρη για μας Φιλανδία, παίζει με την Ίντερ Τουρκού, βρίσκεται στην 9η θέση του πίνακα και έχει εφτά συμμετοχές σε σύνολο οκτώ παιγνιδιών.
Ο Μάριος απ’ ότι μαθαίνω γουστάρει και αυτός να επιστρέψει. Πήγε κάτι να γίνει προ λίγων μηνών, ωστόσο ο ίδιος επέλεξε παρά να περιμένει και να μείνει ανενεργός να πάει πάνω στην Σκανδιναβία για να μην χάσει τη χαρά του ποδοσφαιριστή… ν’ αγωνίζεται.
Όπως και να χει, το «κονέ» έχει πια τονωθεί και πάλι και τις επόμενες εβδομάδες αναμένεται να ολοκληρωθεί. Ο ίδιος προφανώς έχει μιλήσει με τον Πάμπο, με τον τελευταίο να του μεταφέρει την επιθυμία να ξανά συνεργαστούν όπως έκαναν τότε με την ΑΕΛ αλλά και με την εθνική ομάδα. Με λίγα λόγια και ο Μάριος άμα δεν πάει κάτι στραβά θα είναι κομμάτι αυτής της νέας προσπάθειας που γίνεται απ’ όλους προκειμένου η ομάδα να επιστρέψει εκεί που πρέπει.
Εάν όντως ολοκληρωθεί το ντιλ, τότε η ομάδα βάζει στη μηχανή της, εμπειρία, ποιότητα, μέταλλο του πρωταθλητή και «ΑΕΛΙΣΜΟ». Δεν ακούγεται και άσχημο…
