Του Χρίστου Ζαβού
Δεν είναι μόνο ο βαθμολογικός πίνακας. Λίγη αριθμητική να ξέρεις διαπιστώνεις ότι η ομάδα με το πέρας του Α’ γύρου βρίσκεται στην δεύτερη θέση. Δύο μόλις βαθμούς πίσω από την πρώτη. Περίφημα. Ότι δηλαδή πίστευε ο περισσότερος κόσμος… αυτή η ομάδα μπορεί μέχρι που εκεί φοβάσαι να σκεφτείς.
Πάμε παραπέρα. Γιατί, «αμάν»; Για πολλούς λόγους. Πρώτον και κύριο γιατί η ομάδα ομόρφυνε. Γιατί η ομάδα έχει πορτιέρο. Γιατί έχει εξτρέμ. Γιατί έχει επιτελικό χαφ. Γιατί έχει έναν περίεργο Αϊτινό που σκοράρει ωσάν και είναι το εννιάρι της ομάδας. Γιατί κερδίζει ακόμη και όταν οι ποιοτικοί παίκτες (Σοάρες, Αρουαμπαρένα) δεν πιάνουν καλή απόδοση. Γιατί χτυπά στο τέλος κάτι που σημαίνει ότι έχει προσωπικότητα ως σύνολο. Γιατί έχει κόσμο που ξέρει πως και πότε θα συμπαρασταθεί στους παίκτες. Γιατί επικρατεί πάνω σ’ ένα αντίπαλο που φωνάζει γιατί μάλλον δεν βοηθήθηκε από το διαιτητή. Γιατί άρχισαν να τη φοβούνται και οι "άλλοι". Γιατί, γιατί γαμώτο τη τρέλα μου, η πορεία της θυμίζει τέσσερα χρόνια πριν.
Σοβαρά τώρα. Αυτός που την ομόρφυνε δεν είναι κανένας στυλίστας, αλλά ο προπονητής της που βρήκε τη συνταγή για να φτάσει στο καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Ιδιαίτερα στα πρώτα δεκαπέντε λεπτά του χθεσινού παιγνιδιού, ο τρόπος εναλλαγής της μπάλας και η κίνηση των παικτών ήταν βγαλμένη από τα καλύτερα όνειρα του Αελίστα. Τακ, τακ από δω από κει, η ομάδα απλωνόταν μέσα στο γήπεδο ονειρικά. Πότε από δεξιά, πότε από αριστερά, μέσα από τον άξονα και πάει λέγοντας
Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;
Γιατί ακριβώς οι εξτρέμ ήταν οι καλύτεροι παίκτες σου, όπως και ο επιτελικός σου χαφ. Τα στοιχεία δηλαδή που έλειπαν από την ομάδα, τις πρώτες δέκα αγωνιστικές.
Τώρα όμως έχουν αλλάξει τα δεδομένα. Η αλήθεια είναι ότι ο Πάμπος μας έλεγε και για παίκτες ανέτοιμους και γι’ αυτούς που αγωνίζονται εξ ανάγκης σε λάθος θέσεις. Τώρα πια δεν υπάρχουν αυτά. Κούκλα ομάδα είναι και άμα γίνουν οι σωστές κινήσεις το χειμώνα, τότε είναι για πασαρέλα στην Ευρώπη. (Για τις κινήσεις του χειμώνα θα μιλήσουμε κατά τη διάρκεια της εβδομάδας).
Πάμε παρακάτω. Χθες, ιδιαίτερα στα πρώτη εξήντα λεπτά οι καλύτεροι παίκτες σου ήταν οι εξτρέμ. Για το Γεωργιάδη απλά θα πω ότι σε δύο μήνες μπορεί να είναι και ο σταρ της ομάδας. Πέραν του ότι είναι καλός παίκτης, επικίνδυνος για τους αντιπάλους, φινετσάτος με τη μπάλα στα πόδια, έχει αυτό το τουπέ του καλαμαρά. Μπορεί και να πιστεύει ότι είναι ο καλύτερος εξτρέμ στο νησί. Και μπράβο του και μαγκιά του.
Ο Μέσκα επίσης ήταν επικίνδυνος. Δεν έχει όμως την ποιότητα του Γεωργιάδη. Έχουν όμως και δύο ένα κοινό. Νομίζω ότι και οι δύο έχουν ακόμη πολλά περιθώρια βελτίωσης. Ο Γεωργιάδης για να πιάσει το top της απόδοσης του ενώ ο Μέσκα για βελτιωθεί ως ποδοσφαιριστής. Έχει ακόμη πολλά να μάθει και είναι τυχερός που είναι μέλος αυτής της ομάδας.
Από χθες μάθαμε ότι η ομάδα μπορεί να πάρει βαθμούς και από τον τερματοφύλακα της. Μια διαπίστωση που για τους Αελίστες είναι υπέρ πολύτιμη. Ο Ρόμο κράτησε το μηδέν και εξαφάνισε κάθε αμφιβολία για την αξία του. Μην αρχίσω να λέω τι λέγαμε το καλοκαίρι, όλοι μα όλοι ανεξαιρέτως. Μια χαρά ο Λατίνος, φτου, φτου μην τον ματιάσουμε, μέχρι στιγμής δεν θυμάμαι να έχει υποπέσει σε μεγάλη γκέλα.
Και ο Μπουένο αξίζει αναφοράς. Περίεργη περίπτωση. Κάποιος που εμπιστεύομαι απόλυτα επιμένει ότι σε δύο μήνες θα είναι ο παίκτης που θα πάρει την ομάδα στις πλάτες του. Έχει αυτό το στυλ το αργό, αλλά και ο ίδιος ο Πάμπος τον χαρακτήρισε «μεγάλο παίκτη». Χθες πάντως έκανε ένα από τα καλύτερα παιγνίδια του. Ρυθμιστής της ομάδας.
Τώρα για την ομάδα, δεν ήταν ότι έκανε το καλύτερο παιγνίδι της. Ίσα, ίσα που υπήρξαν πολλές αδυναμίες. Για παράδειγμα ο Σοάρες (παίζει με πρόβλημα στη μέση) που τον λες και βαρόμετρο δεν ήταν καλός. Ο Αρουαμπαρένα, παίζοντας εγχειρισμένος στο χέρι επίσης δεν ήταν καλός. Ο Λούκας δεν έπιασε το top της απόδοσης του. Ο Αϊρόσα ( και αυτός δεν είναι απόλυτα υγίης) είχε πρόβλημα με το Ντε Μέλο. Ο Άλμπα επίσης ταλαιπώρησε την ομάδα (αυτός να ξέρεις ήταν κλειστός το καλοκαίρι, αλλά τη τελευταία στιγμή χάλασε). Γενικώς υπήρχαν κουσούρια.
Συμφωνώ επίσης με τον προπονητή, ότι η αδυναμία της ομάδας ήταν η κίνηση μέσα στην περιοχή. Τεράστιο πρόβλημα που μάλλον θα λυθεί το χειμώνα με μια από τις μεταγραφές.
Και αυτό είναι που κάνει τη νίκη ακόμη πιο σημαντική. Είναι από κείνα τα βράδια που ταρακουνιέται ο ψυχισμός σου. Που μπερδεύεσαι. Που σε κάνει ν’ αναρωτιέσαι μέχρι που θα πάει το πράγμα. Που καταφεύγεις στη μεταφυσική για να δώσεις απαντήσεις. Που τρελαίνεσαι να βλέπεις 1200 τρελούς να κτυπιούνται πάνω στα τσιμέντα στην έδρα του αντιπάλου. Που βλέπεις όλους τους παίκτες αγκαλιασμένους να χαίρονται τις στιγμές και να κάνουν πλάκα με το Λαφράνς.
Και ο Πάμπος το βιολί του. «Χαμηλό μπάτζετ» , «παιγνίδι με παιγνίδι» και κάτι τέτοια… τα δικά του.
Και όλα αυτά δεν χρειάζεται να ξύσεις το κεφάλι σου για να θυμηθείς. Όλα… θυμίζουν κάτι πολύ συγκεκριμένο. Που δεν έχει ακόμη ξεθωριάσει στη συλλογική μνήμη της κίτρινης φυλής.
