Του Χρίστου Ζαβού
Δεν είναι η ήττα. Στο Λεμεσιανό έπαιζες, όλα τα αποτελέσματα είναι πιθανά. Η απόδοση είναι αυτή που απογοήτευσε περισσότερο. Πως διάολο παρουσιάστηκε έτσι η ομάδα;
Ποια είναι τα πιο ισχυρά στοιχεία της φετινής ΑΕΛ;
1)Τα τρεξίματα. Είδες κανέναν να σκίζεται για να πιάσει μπάλα;
2)Το πάθος. Είδες κανέναν να παλεύει και να δαγκώνει;
3) Οι στημένες φάσεις. Θυμάσαι καμιά ευκαιρία;
4) Κατοχή μπάλας. Ο Απόλλωνας δεν ήταν αυτός που ακούμπησε μπάλα μέχρι και 70%;
5) Η συνοχή στις γραμμές. Είδες κανένα over lab στα άκρα; Είδες η μπάλα να πηγαίνει στον επιθετικό; Είδες κανά Μπουένο ή Λούκας να συνδέει την άμυνα με την επίθεση;
Είναι πολλά που μπορούμε να πούμε για το συγκεκριμένο ματς. Η ομάδα δεν ήταν αυτή που γνωρίζουμε. Ήταν κάτι άλλο που ελπίζουμε ότι δεν θα ξαναδούμε. Δεν λέω, δεν θα μηδενίσουμε τη φετινή ομάδα. Και δεν πρέπει να συμβεί αυτό. Θα μπορούσα να γράψω πολλά. Από τους παίκτες που έφυγαν το καλοκαίρι μέχρι αυτούς που ήρθαν… και ακόμη δεν έχουμε δει.
Θα περιοριστούμε στο Λεμεσιανό του Σαββάτου. Λοιπόν ήταν όλοι τους σε κακή μέρα. Από τον Πάμπο μέχρι και το Σαβανέ.
Ξεκινά το παιγνίδι. Η ΑΕΛ είναι η ομάδα που έχει τη στόφα αφού φέτος δεν έδειξε ότι φοβάται κάποιον. Και όμως τον Απόλλωνα τον φοβήθηκε περισσότερο απ’ ότι θα έπρεπε. Οι γραμμές πάνε πίσω οι Λούκας και Σοάρες μένουν μακριά από το Μπουένο, σκαρτάρονται πάνω στο Ντα Σίλβα και σου κάνουν τη ζημιά οι Χάμπος και Σακέτι. Ο Απόλλωνας επιδίδεται σε passing game και η ΑΕΛ είναι πίσω και παρακολουθεί. Το είπε κιόλας ο ρεπόρτερ της Prime Tel. Οι οδηγίες από τον πάγκο ήταν να δοθούν μέτρα στον Απόλλωνα. Για να βγούμε στην αντεπίθεση. Μας πώς να βγεις στην κόντρα; Πως;
Δεν φτάνει μόνο αυτό, ο Αϊρόσα αλληλοεξουδετερώνεται με τον Παπουλή, ο αντίπαλος φορτώνει πάνω στο Φορτούνα αποτρέποντας τις κατεβασιές του, χάνεται κιόλας στην άμυνα, αφήνει τον Πιέχ μόνο και αυτός κάνει αυτό που θαυμάσαμε όλοι στους έξι μήνες παραμονής του στην ΑΕΛ.
Το χειρότερο δε είναι η δημιουργικότητα. Ο Μπουένο παντελώς χαμένος κλοτσά από δω και από κει. Οι Λούκας και Σοάρες είναι μακριά του, ο Μπλάνκο δεν μπήκε ποτέ στο παιγνίδι… πως θα πάει η μπάλα στον Αρουαμπαρένα;
Ο μοναδικός παίκτης που είχε κάπως το τσαγανό να επιτεθεί ήταν ο Γεωργιάδης. Είδες ποτέ ποδόσφαιρο και να κερδίζει μια άμυνα από μόνος του ένας παίκτης; Δεν μιλάω για το Μαραντόνα, ούτε για το Μέσι. Ο τρόπος επίθεσης ήταν εκνευριστικός. Με το Γεωργιάδη τραγικά μόνο, δεν μπορεί να κάνεις και πολλές ζημιές. Ευκολονόητο.
Επί τούτου προέκυψε και ένα καλό. Η είσοδος του Πίτι μας θύμισε κατ’ αρχήν τι σημαίνει ποιοτικός επιθετικός παίκτης. Άλλαξε την επιθετική εικόνα της ομάδας και ας έφτασε Κύπρο δύο μέρες πριν. Η ποιότητα του Ισπανού είναι δεδομένη. Αν έχει όρεξη να παίξει μπάλα, τότε η ομάδα έχει στη διάθεση της ποδοσφαιριστή που δύσκολα βλέπεις στα κυπριακά γήπεδα.
Υπάρχει όμως ένα θέμα μ’ αυτόν. Πόσα να κάνει στην επίθεση; Ο Μπλάνκο δείχνει ανέτοιμος ή έξω από τα νερά του. Να πάει ο Πίτι στα εξτρέμ. Και άμα ο Μπουένο συνεχίσει τον ύπνο του δικαίου; Να πάει ο Πίτι στον επιτελικό χώρο. Και άμα οι στράικερ δεν σκοράρουν ούτε με αίτηση; Να πάει ο Πίτι στα φορ.
Ένας είναι γαμώ την τρέλα μου. Με λίγα λόγια θέλω να σου πω, ότι μεσοεπιθετικά υπάρχει ένα θέμα. Για να καταλάβεις, απουσιάζει ο Μέσκα και ακόμη δεν έχουμε βρει λύσεις μέσα από το ρόστερ. Τη τιμωρία του Μέσκα την πληρώσαμε μέχρι και το τελευταίο δράμι.
Από κει και πέρα όμως θα μείνουμε με την αγωνία για το ποιος θα είναι η αιχμή του δόρατος. Μακάρι να είναι ο Αρουαμπαρένα. Μακάρι να είναι ο Ουέλλιγκτον. Να σου πω όμως ότι ο Απόλλωνας έπαιζε με τον τρίτο στη σειρά του φορ. Τον Πιέχ. Τέτοιο παίκτη όμως δεν έχει η ομάδα. Ούτε στα όνειρα της.
Όπως και να έχει. Ελπίζουμε ότι όλοι θα αφήσουν τον αγώνα με τον Απόλλωνα πίσω. Μια ήττα είναι και μέχρι εκεί. Η ομάδα έχει αδυναμίες και δεν μπορείς να κρύβεσαι συνεχώς απ’ αυτές. Θέλει δουλειά και σίγουρα σοβαρότητα. Τώρα έχεις Άρη και μετά Ανόρθωση. Ψύχραιμα και δουλειά, δουλειά, δουλειά… Και άμα είναι να φύγει κανείς απ’ αυτούς που δεν προσφέρουν, δεν θα ήταν και άσχημη ιδέα…
