Δεν είναι ένα, δεν είναι δύο, αλλά εννιά τα χρόνια που η Ανόρθωση παραμένει μακριά από διακρίσεις, περιοριζόμενη σε κάποιες πολύπαθες Ευρωπαϊκές εξόδους που στο τέλος της ημέρας έκαναν περισσότερο κακό παρά καλό. Αναμφίβολα για να υπάρξει αυτή η ανομβρία τίτλων δεν φταίει ένα άτομο ή ένα στοιχείο, ωστόσο υπάρχει ένα συστατικό ή καλύτερα μια επιδίωξη που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ρίζα του κακού.
Η... ασυγκράτητη επιθυμία του κόσμου και της εκάστοτε διοίκησης για άμεση επιστροφή της Ανόρθωσης στους τίτλους, οδήγησε τις πλείστες φορές σε αλόγιστες σπατάλες χρημάτων που συχνά δεν υπήρχαν στα ταμεία και αποφάσεις που αφορούσαν το αγωνιστικό κομμάτι, εν βρασμώ ψυχής. Ήταν αυτές ήταν η αποδέσμευση ενός προπονητή, είτε αυτές ήταν η ενίσχυση με ποδοσφαιριστές αμφιβόλου ποιότητας, όλα έβαλαν ένα τουβλάκι στον τείχο που λέγεται οικονομικό πρόβλημα και τη δεδομένη στιγμή αποτελει το νούμερο ένα για την «Μεγάλη Κυρία».
Ενδεχομένως η χρονιά με τις καλύτερες αναμνήσεις για τους φίλους της ομάδας από το πρόσφατο παρελθόν, ήταν η διετία 2014-2015 και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Ήταν η μοναδική φορά που πάρθηκε η γενναία απόφαση να βγει κάποιος μπροστά και να πει στον κόσμο ότι η Ανόρθωση δεν πάει για πρωτάθλημα, αλλά θα μπει σε ένα μεταβατικό στάδιο. Ήταν τότε που υπήρξαν ποδοσφαιριστές που τίμησαν τη φανέλα, ένας προπονητής που δούλεψε με το περιορισμένο ρόστερ βγάζοντας κάτι περισσότερο από το 100% και βεβαίως η χρονιά που έκαναν το δικό τους άλμα οι Λαϊφης και Μακρής.
Ακόμα και φέτος μια εξαγγελία του τύπου «πάμε για πρωτάθλημα» θα είναι περισσότερο λόγια ενθουσιασμού παρά μια ρεαλιστική προσέγγιση. Τη δεδομένη στιγμή η Ανόρθωση καλείται για άλλο ένα καλοκαίρι να κτίσει ομάδα από την αρχή, την ίδια ώρα που οι άλλες μεγάλες ομάδες του νησιού, έχουν ένα σταθερό κορμό.
