Ποιος είδε χθες την Ομόνοια και δεν τη λυπήθηκε. Αυτό που είδαμε χθες στο ΓΣΠ είναι το επαναλαμβανόμενο σκηνικό, που αποτελεί την αντανάκλαση μιας τραγικής οικονομικής κατάστασης, μιας φυλλοροούσας διοίκησης, μιας τεχνικής ηγεσίας της οποίας η αντίληψη είναι απομακρυσμένη από την πραγματικότητα, ανοίγοντας παράλληλα μέτωπα με μερίδα παικτών και παικτών, που ανεξαρτήτως δυνατοτήτων σέρνονται στο γήπεδο, λόγω των συνθηκών που έχουν συναντήσει (οικονομικών και γενικότερων), όντων όμως πολύ δραστήριων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με αρνητικές για την ομάδα αναρτήσεις. Αρνητικές, γιατί με το περιεχόμενο τους, δείχνουν την έλλειψη υγείας στην ομάδα.
Αν υπήρχε τρόπος για την Ομόνοια να αποσυρθεί από το πρωτάθλημα, (αν δηλαδή μπορούσε να το κάνει χωρίς συνέπειες), θα ήταν το καλύτερο πράγμα που θα έκανε γιατί όλη αυτή η κατάσταση μόνο περεταίρω φθορά προκαλεί, ενώ είναι το χειρότερο βασανιστήριο για τον κόσμο.
Απομένει λιγότερο από ένας μήνας για τη Γενική Συνέλευση. Η Ομόνοια, (που υπενθυμίζεται ότι χρειάζεται 800 χιλιάδες ευρώ για να ανταποκριθεί στα κριτήρια Μαρτίου), κινδυνεύει να αφανιστεί από τον Κυπριακό ποδοσφαιρικό χάρτη. Οι συζητήσεις, οι επαφές και οι διεργασίες για τη Γενική Συνέλευση είναι μεν φυσιολογικές, αλλά από πλευράς ουσίας δεν προσφέρουν και πολλά πράγματα.
Η ουσία είναι άλλη. Να εξευρεθούν οι άνθρωποι που θα διοικήσουν το σωματείο, από τα μέσα Απριλίου και μετά. Όποιοι θέλουν και μπορούν να σηκώσουν αυτό το βάρος, ας βγουν μπροστά. Ας βγουν μπροστά, είτε με λεφτά είτε δικά τους, είτε με λεφτά που μπορούν να εξασφαλίσουν από επενδυτή, (αν υπάρξουν αμφότερα θα είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα), και συγκεκριμένο πλάνο σωτηρίας.
Γιατί χωρίς λεφτά και πλάνο (και εννοείται σωστή διαχείριση, του σωματείου ή της εταιρείας ) το μόνο που θα γίνει, είναι μια τρύπα στο νερό. Με το ενδεχόμενο αφανισμού να γίνεται ακόμη πιο ορατό.
