Kathimerini.gr
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΕΛΛΙΣ
Το ρήγμα με τη Ρωσία βαθαίνει. Με ευθύνη της Μόσχας. Η προκλητική παρέμβαση στα εσωτερικά της Ελλάδας δικαιολογεί την απόφαση για την απέλαση των Ρώσων διπλωματών. Η ελληνική στάση ήταν αμυντική, όχι επιθετική.
Αντίθετα, ήταν υπερβολική και αυθαίρετη η αντίδραση της ρωσικής πλευράς που γνωρίζει τι έκανε. Άλλωστε, οι μεθοδεύσεις επιρροής είναι πολλές και από παλιά, όχι μόνο τώρα για το θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ.
Παρότι παραδοσιακά η Ελλάδα διατηρούσε καλές σχέσεις με τη Μόσχα, ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα βρισκόταν στην εξουσία στην Αθήνα, σήμερα οφείλει να προστατεύσει την εθνική της κυριαρχία και την ανεξάρτητη εξωτερική της πολιτική.
Τα συμφέροντα είναι μεγάλα. Γεωπολιτικά, με την σχεδόν ευθεία σύγκρουση μεταξύ Αμερικής και Ρωσίας, και οικονομικά, με πρωταγωνιστές ξένους και εγχώριους επιχειρηματίες.
Δεν περιορίζονται μόνο στην Ελλάδα. Αφορούν όλη τη Βαλκανική. Και δεν έχουν να κάνουν μόνο με στρατιωτικές βάσεις, εμπορικές αρτηρίες και αγωγούς μεταφοράς ενέργειας, αλλά και με κυκλώματα ναρκωτικών, όπως και εκμετάλλευσης γυναικών.
Το πολυσύνθετο σκηνικό περιλαμβάνει και την Τουρκία με τις γνωστές νεοοθωμανικές επεκτατικές βλέψεις του Ερντογάν.
Η κυβέρνηση προχώρησε σε μια κίνηση ουσίας και υψηλού συμβολισμού. Ελπίζεται όχι εν θερμώ, αλλά έχοντας εξετάσει όλες τις πτυχές της συγκεκριμένης υπόθεσης σε βάθος. Έχοντας ζυγίσει τα υπέρ και τα κατά. Και έχοντας προβεί σε επαφές και κινήσεις που θα διασφαλίσουν συγκεκριμένα οφέλη στη χώρα.
Τώρα, η Αθήνα εισήγαγε ευθέως στην εξίσωση και τη διάσταση της συνεργασίας της Μόσχας με την Άγκυρα, καταγγέλλοντας τη Ρωσία ότι «πολεμά ως σύντροφος εν όπλοις της Τουρκίας».
Ολα αυτά τη στιγμή κατά την οποία επιδεινώνονται ραγδαία - και πιθανότατα όχι μόνο βραχυπρόθεσμα - οι αμερικανοτουρκικές σχέσεις.
Η συγκυρία προσφέρει μια μεγάλη ευκαιρία γεωπολιτικής αναβάθμισης της Ελλάδας, υπό την προϋπόθεση ότι θα γίνουν προσεκτικές και καλά σχεδιασμένες κινήσεις, οι οποίες καλό θα ήταν να έχουν την ευρύτερη δυνατή πολιτική αποδοχή.
Και αυτό επιβάλλει ενημέρωση, η οποία θα είναι πιο αποτελεσματική εάν γίνει στο πλαίσιο του Εθνικού Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής.
Η Ελλάδα ανήκει στη Δύση. Πρόκειται για στρατηγική επιλογή που δεν προσφέρεται για οποιουδήποτε είδους «επανεξέταση». Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και πολιτικοί που στην αντιπολιτευτική τους ρητορική δαιμονοποιούσαν την Αμερική και την Ευρώπη, από τον Ανδρέα Παπανδρέου μέχρι τον Αλέξη Τσίπρα, όταν βρέθηκαν στην εξουσία παρέμειναν προσηλωμένοι στη Δύση.
Η επιλογή, λοιπόν, δεν αμφισβητείται. Το ζητούμενο είναι η μεγαλύτερη δυνατή έμπρακτη αξιοποίησή της - πολιτικά, οικονομικά, στρατιωτικά - στο πλαίσιο των συνεργασιών μας με τους συμμάχους και εταίρους μας.
