Kathimerini.gr
*του Πάνου Τσακλόγλου, καθηγητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Αντίθετα από τους πανηγυρισμούς για το «τέλος των Μνημονίων», όλα ανεξαιρέτως τα στοιχεία ενός ακόμα (Τέταρτου) Μνημονίου είναι στη θέση τους. Τα προνομοθετημένα δημοσιονομικά μέτρα (συντάξεις και αφορολόγητο), οι διαρθρωτικές αλλαγές που δεσμευόμαστε να υλοποιήσουμε, η αιρεσιμότητα (για την επιστροφή των κερδών από ANFA και SMP), η φθηνή χρηματοδότηση (δόση πολύ μεγαλύτερη από τις τρέχουσες χρηματοδοτικές ανάγκες) οι αυστηροί έλεγχοι κάθε τρεις μήνες.
Τα μέτρα για το χρέος είναι θετικά – ιδίως η δεκαετής παράταση της περιόδου χάριτος – και καθιστούν το χρέος μας βιώσιμο ως το 2032. Μετά … οψόμεθα. Όμως, ούτε «γαλλικό κλειδί», ούτε σφραγίδα βιωσιμότητας από το ΔΝΤ που θα βοηθούσαν πολύ την επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές.
Θετική είναι και η ενίσχυση του «μαξιλαριού ρευστότητας» πέραν του αναμενομένου. Όμως ανεξαρτήτως του ύψους των πόρων του «μαξιλαριού», οι πόροι αυτοί δεν πρέπει να χρησιμοποιηθούν. Την επόμενη διετία η Ελλάδα πρέπει να επιδιώξει χρηματοδότηση των αναγκών της από τις αγορές με λογικά επιτόκια. Αυτό θα είναι επιτυχία και όχι η εξάντληση των πόρων του μαξιλαριού που θα οδηγήσει σε ολοκληρωτική έκθεσή στις αγορές χωρίς καμία προστασία στο τέλος της διετίας.
