Kathimerini.gr
«Ημουν στο αυτοκίνητό μου όταν μπήκαν σφαίρες στο σώμα μου αφήνοντάς με ακίνητο», μας είπε σε επικοινωνία που είχαμε μαζί του και εξέφρασε την επιθυμία να ευχηθεί «Καλά Χριστούγεννα» στους εκτός Συρίας χριστιανούς, μέσω της «Κ», με ένα γράμμα «ταχυδρομημένο», όπως γράφει, από την «κόκκινη ζώνη του Χαλεπίου».
Γράφει μεταξύ άλλων τα εξής συγκλονιστικά: «....Από 200.000 πιστούς σήμερα έχουμε μείνει γύρω στις 35.000 με 40.000. Η πλειοψηφία τους ζει σε δυσχερέστατες ανθρώπινες συνθήκες, όπου η συριακή λίρα έχασε μέσα σε λίγα χρόνια πολέμου 1.000% της αξίας της. Το νερό, το ρεύμα, τα καύσιμα και άλλα αναγκαία προϊόντα είναι σπάνια, κι όταν υπάρχουν κοστίζουν πάρα πολύ. Η περιοχή όπου βρίσκονται οι χριστιανοί συνορεύει με το ανατολικό Χαλέπι, το οποίο βρισκόταν έξω από την εξουσία του συριακού κράτους για πάνω από 4 χρόνια. Από εκεί στάλθηκαν εκατοντάδες βόμβες ως μηνύματα θανάτου στους συμπολίτες τους.
Αυτοί, οι μεν και οι δε, συμβίωναν μαζί για εκατοντάδες χρόνια σε ίδιες συνθήκες ζωής. Μαζί πολέμησαν τον εξωτερικό εχθρό και το πολύτιμο αίμα τους χύθηκε πάνω στο χώμα της πατρίδας τους για την ελευθερία της. Το τζαμί ήταν πάντα δίπλα στην εκκλησία και στις γιορτές ήταν μαζί, χριστιανοί και μουσουλμάνοι. Τώρα βλέπει κανείς ότι όλα αυτά ξεχάστηκαν.
Πού και πώς χάθηκαν όλα αυτά; Αραγε θα γυρίσει ο χρόνος πίσω για εκείνες τις όμορφες ημέρες; Πολλοί λένε όχι. Είναι πάρα πολύ δύσκολα.
Προσωπικά, ήρθα στο Χαλέπι πριν από δύο χρόνια. Γνώριζα την πόλη αυτή από τον καιρό που ήμουν στο πανεπιστήμιό της, την περίοδο 1993 - 1998. Ηταν πολύ όμορφη πόλη και οργανωμένη σε όλα. Δεν είναι όμως πια η ίδια.
Οι άνθρωποι που ήταν έμποροι και ιδιοκτήτες αλλά και βιομήχανοι και μηχανικοί, περιμένουν πια στη σειρά για να πάρουν ανθρωπιστική βοήθεια από τις εκκλησίες και άλλες οργανώσεις. Πολλοί από αυτούς πήραν την απόφαση να αρχίσουν καινούργια ζωή έξω, σε άλλη χώρα, όταν έχασαν ό,τι έχουν και κατέχουν. Ισως το πιο δύσκολο πράγμα στη διακονία μου είναι να δώσω ελπίδα και αισιοδοξία στη ζωή αυτών των ανθρώπων και να μπορέσω να κρατήσω όποιους έχουν απομείνει στο Χαλέπι.
Κάθε μέρα δίνουμε πάνω από δέκα βεβαιώσεις βαπτίσματος και ξέρουμε καλά ότι θα τις χρησιμοποιήσουν σε αιτήσεις μετανάστευσης σε μία από τις πρεσβείες χωρών της Δύσης.
Αραγε θα παραμείνει κανείς εδώ; ίσως,πολύ λίγοι όμως. Η εκκλησία μου προσφέρει μεγάλη βοήθεια σε πάνω από 1.400 οικογένειες, μεταξύ των οποίων 45 οικογένειες μουσουλμάνων. Τρόφιμα, προϊόντα υγιεινής, αποζημιώσεις καταστροφών, καυσίμων, ηλεκτρικού ρεύματος, ιατροφαρμακευτικά έξοδα, κ.λπ. Ολα αυτά έπρεπε να τα προσφέρει η εκκλησία στους πιστούς ως κοινωνική διακονία δίπλα στην πνευματική διακονία.
Δεν είναι κοινό μυστικό όταν λέω ότι η Ανατολική Εκκλησία δεν ήταν έτοιμη για τέτοια πρόκληση. Για τον λόγο αυτόν έπρεπε να περάσει αρκετός χρόνος μέχρι να βρει τον εαυτό της στην καινούργια της αποστολή.
Σήμερα η Εκκλησία είναι πια καλύτερη από ποτέ, παρότι έχει λιγότερα μέλη, λόγω μετανάστευσής τους, αλλά μοιάζει με την αρχική Εκκλησία στους χρόνους των διωγμών.
Σε λίγες ημέρες έχουμε Χριστούγεννα. Πριν από δύο ή τρεις εβδομάδες η κατάσταση ήταν πάρα πολύ δύσκολη, όμως σήμερα και μετά την απελευθέρωση του ανατολικού Χαλεπίου, μπορούμε να δούμε φως στο τούνελ.
Μερικοί λένε ότι θα γυρίσουν στην αγαπημένη πόλη τους. Ομως πού θα δουλέψουν; Κανείς δεν ξέρει. Πώς θα χτίσουμε ό,τι καταστράφηκε;πώς θα ανορθώσουμε ανθρώπους και κτίρια, κοινωνία και παιδεία; Δεν έχω απάντηση. Ο πόλεμος ακόμη δεν έλαβε τέλος.
Ακόμη η πόλη μου περιβάλλεται από όλες τις πλευρές από μαχητές, Σύρους και άλλους.
Και άλλες πόλεις στη Συρία είναι ακόμη υπό κατάληψη. Εχουμε πολύ δύσκολο δρόμο μπροστά μας. Και όλοι αναρωτιούνται τι αξίζει περισσότερο: η ζωή ή η πατρίδα;
Καλά Χριστούγεννα!»...
Διωγμός κατά χριστιανών
Η κραυγή αγωνίας και ταυτόχρονα διαμαρτυρίας του Συρορθόδοξου ιερωμένου, βγαλμένη από τα χαλάσματα του Χαλεπίου, ηχεί ως «φωνή βοώντος εν τη ερήμω» μιας παγκόσμιας σιωπής η οποία περιβάλλει πλέον το συνεχιζόμενο δράμα των πιστών του χριστιανισμού.
Ελάχιστες είναι οι φωνές που ακούγονται εδώ και καιρό, διεθνώς, για τους χριστιανούς που εξακολουθούν να σφαγιάζονται στη Συρία και στο Ιράκ, εκείνους που δολοφονούνται ενώ προσεύχονται στις εκκλησίες τους στην Αίγυπτο ή υποχρεώνονται να αλλαξοπιστήσουν αν θέλουν να ζήσουν.
Σε χαλάσματα ή αποθήκες και «ουρητήρια» έχουν μετατραπεί εκκλησίες και μοναστήρια, ούτε για δείγμα δεν έχει απομείνει χριστιανός στη σπαρασσόμενη Λιβύη.
Ο διωγμός συνεχίζεται ανελέητος και σύμφωνα με τις πληροφορίες που βγαίνουν από τις εμπόλεμες περιοχές, από το Ιράκ έχουν φύγει περισσότεροι από 400.000, ενώ σε τουλάχιστον 600.000 υπολογίζονται όσοι εγκατέλειψαν τη Συρία.
Οι φόβοι ότι η φυγή των χριστιανών θα πρέπει να θεωρείται οριστική για τη μεγάλη τους πλειοψηφία είναι διάχυτοι στην περιοχή, αφού ακόμα και αν έλθει η ειρήνη, θα χρειαστούν πολλά χρόνια για να εμπεδωθεί αίσθημα ασφάλειας, ενώ δεν είναι βέβαιο ότι τα νέα καθεστώτα εξουσίας που θα προκύψουν θα είναι ανεκτικά προς τη θρησκευτική διαφορετικότητα. Με το άδειασμα της ευρύτερης Μεσοποταμίας από το χριστιανικό στοιχείο, η απειλή για τον αφανισμό ενός ολόκληρου πολιτισμού διαγράφεται ορατή. Και αυτό δεν δείχνει να ενδιαφέρει πολλούς.
