Kathimerini.gr
Εναν μήνα πριν από τις εθνικές εκλογές στην Ολλανδία και τέσσερα χρόνια μετά την ιστορική συγκυβέρνηση των Συντηρητικών του VVD του πρωθυπουργού Μαρκ Ρούτε και των Σοσιαλδημοκρατών του PvdA, η πολυεπίπεδη αναστάτωση που καταγράφεται στη χώρα είναι εμφανής, καθώς ο ηγέτης του ακροδεξιού PVV, Γκερτ Βίλντερς, διεκδικεί με αξιώσεις την πρωτιά.
Ο ακροδεξιός πολιτικός, ο οποίος θεωρεί ότι ξεμπροστιάζει την πολιτική ορθότητα –κατά τα πρότυπα της Λεπέν και του Φάρατζ– αποτελεί, εξ όσων συνάγεται από τις πληροφορίες που συγκέντρωσε η «Κ», ένα ακόμη σύμβολο των «αγανακτισμένων» της Ευρώπης, εκείνων που προτιμούν την εθνική ομφαλοσκόπηση έναντι του «αποπροσανατολισμένου» κοσμοπολιτισμού της Γηραιάς Ηπείρου.
«Ο Βίλντερς, για όσους τον αποστρέφονται, είναι η προσωποποίηση της έκπτωσης, πολιτικά και ηθικά», λέει στην «Κ» ο Αντρι Μπουν, μεταφραστής ισπανόφωνης, καταλανικής και πορτογαλόφωνης λογοτεχνίας. «Είναι εκείνος που, από το 2005, έχει εισαγάγει στον δημόσιο διάλογο το μίσος, τον ρατσισμό και την ξενοφοβία. Ωστόσο, σε υψηλό πολιτικό επίπεδο, δεν τον φοβάμαι. Ζω στο Αμστερνταμ, ένα μέρος όπου οι απόψεις του Βίλντερς δεν έχουν έρεισμα – ακόμα τουλάχιστον.
Εξάλλου, ένα από τα πιο μισητά πράγματα για τον ίδιο είναι η λεγόμενη grachtengordel της ολλανδικής πρωτεύουσας, το κέντρο της πόλης με τα κανάλια του, συνώνυμο, για εκείνον, της “πολιτιστικής ελίτ” με τα “αριστερά χόμπι”. Ο Βίλντερς υποστηρίζει ότι εκπροσωπεί τον λαό, αλλά ο λαός, για εκείνον, είναι όσοι τον ακολουθούν. Οι υπόλοιποι ας πάνε να πνιγούν», λέει ο Αντρι Μπουν.
«Γιατί ψηφίζει η Ολλανδία; Για την ταυτότητά της. Το πρόβλημα; Δεν έχει, πότε δεν είχε, πότε δεν θα έχει, και αυτό ακριβώς είναι η κατάρα της και η ευλογία της», αναφέρει στην «Κ» ο ψυχολόγος Λουκάς Ελληνικάκης. «Μένω πάνω από 25 χρόνια στην Ολλανδία, είμαι Ελληνας, μιλάω τα ολλανδικά σαν μητρική, η κοινωνία δεν με βλέπει σαν ξένο. Σαν και εμένα υπάρχουν εκατομμύρια εδώ. Η διαφορετικότητα ήταν πάντα η δύναμη αυτής της χώρας, αλλά τώρα γίνεται η αδυναμία της. Χαρακτηρίζεται πλέον από φόβο, απάθεια και αμάθεια. Εκεί βασίζεται ο Βίλντερς.
Το μείζον θέμα, ωστόσο, είναι ότι έπηξε η χώρα από ασήμαντους κανονισμούς, ώστε να λυθούν προβλήματα του πρώτου κόσμου, αντί να λυθούν τα κοινωνικά προβλήματα, που είχαν αρχίσει να δημιουργούνται, και αντί να προωθηθεί η κατανόηση ανάμεσα στις διαφορετικές κοινωνικές ομάδες. Ο κόσμος θέλει να κάνει μια αλλαγή. Την καταλαβαίνω αυτή την ανάγκη, αλλά νομίζω ότι είναι λανθασμένος ο τρόπος, διότι θα φέρει αποκλεισμό και διαχωρισμό, σε προσωπικό και σε κοινωνικό επίπεδο», συμπληρώνει ο ίδιος.
Η Αλεξάνδρα Μήτσιου, food stylist και designer, ζει στην Ολλανδία τα τελευταία επτά χρόνια. Οπως λέει η ίδια στην «Κ», «οι Oλλανδοί ζουν, εν μέσω κρίσης της Ευρώπης και του δυτικού οικονομικού συστήματος, ακόμα στην καπιταλιστική τους ουτοπία. Είμαι Ελληνίδα που ζω και εργάζομαι ως ελεύθερος επαγγελματίας εδώ, μιλώ τη γλώσσα και είναι αυτό που με βοήθησε να αφομοιωθώ καλύτερα κοινωνικά και επαγγελματικά ως ξένη. Λίγοι είναι αυτοί που ενημερώνονται για το τι συμβαίνει και έχουν άποψη για την πολιτική κατάσταση στη χώρα και παγκοσμίως.
Ο Βίλντερς είναι το “λευκό” πρότυπο μιας Ολλανδίας που ξεχνά πως έχει χτιστεί πάνω σε μετανάστες και μουσουλμάνους. Οι Ολλανδοί, όπως και κάθε λαός αυτή τη στιγμή σε Ευρώπη και Αμερική, ψάχνουν από κάπου να πιαστούν, διότι οι θεσμοί και τα στάνταρ τους καταρρέουν. Εχουν πάψει να αναζητούν την πραγματική αιτία του προβλήματος και ψάχνουν να δακτυλοδείξουν τα μαύρα πρόβατα. Πρέπει να κατανοήσουμε πως η Ολλανδία, όπως και η Αμερική, στηρίζεται στους μετανάστες της. Αφησαν τη διαφορετικότητα να τους χαρακτηρίσει ως χώρα και τώρα θα την πάρουν πίσω;» αναρωτιέται.
