Kathimerini.gr
Το Ανώτατο Δικαστήριο είναι ένας ασυνήθης θεσμός επειδή, κατά κάποιον τρόπο, καταφέρνει να είναι μεγαλειώδης και ταυτόχρονα οικείος. Σήμερα αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα που ξεπερνούν την υποψηφιότητα του Μπρετ Κάβανο. Καθώς δεν διαφαίνεται διόρθωση της πορείας του, το δικαστήριο κινδυνεύει να αντιμετωπίσει κρίση νομιμοποίησης. Δύο είναι τα κυρίαρχα προβλήματα.
Το πρώτο ότι έχει γίνει ένας έντονα κομματικοποιημένος θεσμός, κάτι που υποτίθεται ότι δεν είναι. Οι ιδρυτές του οραματίστηκαν τους δικαστές ως νομικές σοφίες, ελεύθερους από τους πολιτικούς μηχανισμούς. Οι διορισμοί τους είναι ισόβιοι προκειμένου να προστατευθεί η ανεξαρτησία τους. Οι δικαστές λατρεύουν αυτή την εικόνα. Ο πρόεδρος του δικαστηρίου Τζον Ρόμπερτς έχει παρομοιάσει τον εαυτό του με διαιτητή. Αυτό, όμως, προκαλεί γέλια. Σε σχεδόν όλες τις μεγάλες αποφάσεις της προηγούμενης περιόδου, οι δικαστές μοιράστηκαν αντιστοίχως με τις κομματικές γραμμές. Οι πέντε δικαστές που επελέγησαν από τον Ρεπουμπλικανό πρόεδρο ψήφισαν κατά έναν τρόπο και οι τέσσερις που επελέγησαν από έναν Δημοκρατικό πρόεδρο κατά έναν άλλο. Πολύ περίεργη συμπεριφορά για «διαιτητές». Αυτή η κομματικοποίηση μετέτρεψε κάθε κενή έδρα σε μία πραγματική μάχη. Οι Ρεπουμπλικανοί γερουσιαστές αρνήθηκαν στον Μπαράκ Ομπάμα τη δυνατότητα να πληρώσει μία έδρα. Γι’ αυτό η μάχη για τον Κάβανο είναι τόσο σημαντική. Γι’ αυτό οι φιλελεύθεροι νοιάζονται τόσο πολύ για την υγεία της Ρουθ Μπάντερ Γκίνσμπουργκ.
Υποκρισία
Και η μεγαλύτερη ζημιά από την κομματική διαίρεση του δικαστηρίου δεν προέρχεται από τις σκληρές μάχες για τους διορισμούς, αλλά από το γεγονός ότι ένας μεγάλος αμερικανικός θεσμός αυτοπροσδιορίζεται κατά έναν τόσο ανειλικρινή τρόπο. Η υποκρισία δεν είναι καλή για την αξιοπιστία.
Η δεύτερη μεγάλη απειλή για το δικαστήριο έρχεται από τον ριζοσπαστισμό των δικαστών που διορίστηκαν από τους Ρεπουμπλικανούς. Είναι αληθές ότι και οι δικαστές που διορίστηκαν από τους Δημοκρατικούς είναι πιο φιλελεύθεροι από ό,τι στο παρελθόν. Αλλά οι Δημοκρατικοί του δικαστηρίου κυμαίνονται από το μετριοπαθές μέχρι το προοδευτικό. Ομως δεν υπάρχουν Ρεπουμπλικανοί μετριοπαθείς στο Ανώτατο Δικαστήριο. Καθώς έχει φύγει ο Αντονι Κένεντι, κάθε Ρεπουμπλικανός δικαστής βρίσκεται στο τέλος του φάσματος, ανάμεσα στους πιο συντηρητικούς μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Κάβανo προφανώς θα τους ακολουθήσει όπως εξάλλου και οποιοσδήποτε άλλος υποψήφιος του Τραμπ. Στο μέλλον υπάρχει φόβος ότι το δικαστήριο θα μπλοκάρει κυβερνητικές δράσεις για τις δύο μεγαλύτερες απειλές για τη σταθερότητα και την ασφάλεια της χώρας: την κλιματική αλλαγή και την ποιότητα ζωής της μεσαίας τάξης.
Αραγε τι μπορεί να γίνει για το δικαστήριο; Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Η καθιέρωση ορίων θητείας για τους δικαστές θα είναι, ίσως, η καλύτερη αλλαγή. Θα καταργήσει το τυχαίο της αντικατάστασής τους και θα συνδέσει καλύτερα το δικαστήριο με τη μακροπρόθεσμη βούληση του λαού. Με 18ετές όριο θητείας, κάθε προεδρική θητεία τεσσάρων ετών αυτομάτως θα έρχεται με δύο διορισμούς. Μια πιο δύσκολη λύση για τους Δημοκρατικούς θα ήταν η διεύρυνση του δικαστηρίου όταν αυτοί θα ελέγχουν την Ουάσιγκτον. Με δεδομένη την οργή που προκάλεσε ο διορισμός Γκάρλαντ, οι Δημοκρατικοί έχουν δίκιο να το σκέφτονται. Αλλά ελπίζω ότι δεν θα καταφύγουν σε αυτό το μέτρο, γιατί τότε θα διακινδυνεύσουν μια μάχη χαρακωμάτων που μπορεί να προκαλέσει μεγαλύτερες ζημιές. Είναι πιθανό ότι ο Ρόμπερτς θα κατανοήσει τον κίνδυνο για το δικαστήριο. Προφανώς νοιάζεται για την αξιοπιστία του Σώματος και έδειξε δικαστική μετριοφροσύνη σεβόμενος τα δικαστικά προηγούμενα και το Κογκρέσο. Χτυπητό παράδειγμα ήταν η απόφασή του για το σύστημα πρόνοιας του Ομπάμα (Obamacare). Ασφαλώς, δεν πρόκειται να γίνει φιλελεύθερος. Αλλά ελπίζουμε ότι θα επιδείξει λιγότερο συντηρητισμό, ώστε να εξασφαλίσει ομαλή πορεία στο Ανώτατο Δικαστήριο.
