Του Απόστολου Τομαρά
Τα καλοκαίρια της Κύπρου από το 1974 και μετά έχουν μια θλίψη, πόσο μάλιστα όταν η ζωή η ίδια το επιβεβαιώνει. Το πρωινό της 14ης Αυγούστου 2005 δεν θα μπορούσε να διαφέρει από τα υπόλοιπα αυγουστιάτικα πρωινά, εάν δεν υπήρχαν τα κακά μαντάτα λίγο πριν το μεσημέρι.
Αυτός ο τόπος έζησε τραγωδίες και τραγωδίες αλλά του έμελε να ζήσει άλλη μια που μέχρι την ημέρα εκείνη δεν τη χωρούσε νους. Η είδηση ότι αγνοείται κυπριακό αεροσκάφος με 115 επιβάτες και εξαμελές πλήρωμα, χωρίς ίχνος υπερβολής έσκασε σαν βόμβα.
Οι πρώτες πληροφορίες ήταν συγκεχυμένες. Το τι ακολούθησε όταν πλέον επιβεβαιώθηκε ότι ένα Boeing 737-31S που εκτελούσε τη πτήση 522 (HCY 522) της Helios Airways, Λάρνακα – Πράγα με ενδιάμεσο σταθμό την Αθήνα συνετρίβη στο Γραμματικό, μόνο με αρχαία τραγωδία μπορεί να συγκριθεί.
Στην κατάμεστη αίθουσα αναχωρήσεων του παλαιού αεροδρομίου Λάρνακας επικρατούσε χάος. Συγγενείς επιβατών της πτήσης σε έξαλλη κατάσταση να ψάχνουν να βρουν μια άκρη για το τι ακριβώς είχε συμβεί. Γυναίκες να οδύρονται από τις πληροφορίες που έφθαναν από την Ελλάδα, ότι κανείς από επιβάτες και το πλήρωμα δεν επέζησε της συντριβής.
Τα όσα διαδραματίσθηκαν την μέρα εκείνη, καθώς και ο επίλογος της τραγωδίας, όσα χρόνια και αν περάσουν δεν μπορούν να ξεχασθούν. Τον Αύγουστο εκείνο ένα πέπλο θρήνου είχε σκεπάσει την Κύπρο, απ’ άκρο σ’ άκρο.
Οι οικογένειες των θυμάτων, όπως και σε άλλες τραγωδίες της σύγχρονης κυπριακής ιστορίας, μάζεψαν τα συντρίμμια της ψυχής τους, κατευόδωσαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα αναμένοντας την δικαιώσει όσων άδικα χάθηκαν στο βουνό του Γραμματικού.
Δώδεκα χρόνια μετά ο χρόνος δεν έχει λειτουργήσει ως βάλσαμο. Η πολυπόθητη δικαίωση δεν ήλθε ποτέ για όσους έμειναν πίσω. Οι ευθύνες, που τόσο ανέμεναν, δεν αποδόθηκαν ποτέ. Η 14η Αυγούστου για όσους την έζησαν το καλοκαίρι του 2005 δεν μπορεί να ξεχασθεί όσες αποφάσεις και αν βγάλει η «τυφλή» δικαιοσύνη.
