ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Τροχαία: όσα δεν έγιναν και ο παράγων άνθρωπος

Τρέχουν πίσω από τις απώλειες ανθρώπινων ζωών στην άσφαλτο, οι ίδιες εξαγγελίες τα ίδια λόγια τα τελευταία 18 χρόνια

Του Απόστολου Τομαρά

Του Απόστολου Τομαρά

tomarasa@kathimerini.com.cy

Το ξημέρωμα της Κυριακής (01/07) επιφύλασσε ένα πρόωρο και τραγικό τέλος για δύο μικρά αγγελούδια που έσβησαν άδικα στην άσφαλτο. Ένα μοιραίο λάθος, μια κακή στιγμή ήταν αρκετή ώστε το όχημα 40χρονης, να πέσει πάνω σε κιγκλίδωμα στον αυτοκινητόδρομο Λευκωσίας – Λεμεσού και να αναποδογυριστεί, με αποτέλεσμα να χάσουν την ζωή τους τα δύο 11χρονα κοριτσάκια που επέβαιναν στο πίσω κάθισμα του οχήματος, και να τραυματιστούν τα άλλα δύο ανήλικα παιδία ηλικίας 14 και 15 ετών. Η νέα αυτή τραγωδία βύθισε και πάλι στο πένθος την Κύπρο και με την αστυνομία να κάνει έκκληση για προσοχή δίνοντας έμφαση στον ανθρώπινο παράγοντα. Ωστόσο όσο σημαντικός είναι αυτός άλλο τόσο είναι και τα όσα έπρεπε να γίνουν και δεν έχουν γίνει.

Ανοιχτό κεφάλαιο χρόνων

Η ανάγκη αύξησης των ποινών, η ανάγκη τοποθέτησης συστημάτων ελέγχου της οδικής δραστηριότητας είναι μέτρα που συζητούνται από αρχές της νέας χιλιετίας και όμως, όπως αποκαλύπτει στην «Κ» ο Ανδρέας Παπάς, πρώην διευθυντής της Τροχαίας Αρχηγείου, οι διαπιστώσεις παρέμειναν απλές διαπιστώσεις. Οι κάμερες τροχαίας, ίσως είναι το πιο ενδεικτικό παράδειγμα μιας λογικής που κύριο χαρακτηριστικό της είναι πολλά λόγια και σχεδόν ανύπαρκτα έργα.

Όπως αναφέρει στην «Κ» ο κ. Παππάς το σύστημα φωτο-επισήμανσης, μαζί με τις ποινές είναι τα δύο κομβικής σημασίας μέτρα για άμεση αντιμετώπιση των τροχαίων περιστατικών. Η τοποθέτηση καμερών χαρακτηρίζεται ως μια «πονεμένη» ιστορία 18 ετών που στη διαδρομή της συνοδεύεται με υπόνοιες για διαπλοκή και μαύρο χρήμα. Η πρώτη προσπάθεια να τοποθετηθούν στους κυπριακούς δρόμους έγινε το 2002 και δεν καρποφόρησε ποτέ. Η Πολιτεία επανήλθε στο όλο θέμα τοποθετώντας στους δρόμους, κυρίως σε αστικά κέντρα, κάμερες. Προσπάθεια που είχε την ίδια κατάληξη με την αρχική με τη διαφορά ότι λειτούργησαν δοκιμαστικά. Ένα χρόνο αργότερα, το 2008, το αρμόδιο Υπουργείο βάζει και πάλι μπροστά την προμήθεια καμερών, 480 στο σύνολο, σύστημα το οποίο θα αναπτυσσόταν σε τρεις φάσεις. Από τις 480 κάμερες οι 40 θα ήταν κινητές. Οι κάμερες δεν ήλθαν ποτέ μέχρι σήμερα με μοναδική εξαίρεση δύο που έχουν τοποθετηθεί στη λεωφόρο Γρίβα Διγενή μετά το Μετόχι του Κύκκου. Δύο κάμερες που μείωσαν κατακόρυφα τα τροχαία περιστατικά στο πλέον επικίνδυνο οδικό κομμάτι της Λευκωσίας.

Πίσω από τις κάμερες

Για το δεύτερο ανεπιτυχές εγχείρημα, η επίσημη δικαιολογία που δόθηκε ήταν πως το σύστημα φωτο-επισήμανσης προκαλούσε κοινωνικά προβλήματα, αφού φωτογράφιζε οδηγό και συνεπιβάτη. Το 2008 το σύστημα που θα προμηθευόταν η Δημοκρατία θα επίλυε το συγκεκριμένο πρόβλημα φωτογραφίζοντας όχημα, οδηγό και συνεπιβάτη όχι από μπροστά αλλά από το πίσω μέρος του αυτοκινήτου. Η προμήθεια καμερών έχει επανέλθει και όπως λέγεται τα ηλεκτρονικά μάτια θα τοποθετηθούν μέχρι το 2019.

Α. Παπάς: Το προφίλ του Κύπριου οδηγού

–Ασχολείστε χρόνια με το θέμα της οδικής ασφάλειας, μπορείτε να δώσετε κάποια εξήγηση γιατί συνεχίζεται ο φόρος αίματος στους κυπριακούς δρόμους;

Τροχαία δυστυχήματα δεν γίνονται μόνο στην Κύπρο. Ενόσω υπάρχουν άνθρωποι και αυτοκίνητα θα έχουμε δυστυχήματα. Αυτό που είναι αρνητικό στην Κύπρο είναι ότι γίνονται δυστυχήματα άδικα, τα οποία με βάση την εμπειρία μου δεν γίνονται σε άλλες χώρες. Παγκόσμια κάθε χρόνο χάνουν τη ζωή τους 1,2 εκατ. άνθρωποι στους δρόμους και σε αεροπορικά δυστυχήματα χάνουν τη ζωή τους μέχρι πέντε χιλιάδες. Το λέω αυτό για να καταδείξω το μέγεθος του προβλήματος και το πόσο επικίνδυνη είναι η οδήγηση. Είναι η πιο επικίνδυνη δραστηριότητα του ανθρώπου. Για την Κύπρο δεν έχουμε παιδεία και πολιτισμό στο συγκεκριμένο θέμα. Παιδεία δεν είναι τα διπλώματα και τα μεταπτυχιακά. Παιδεία είναι όταν είσαι στα φώτα τροχαίας να σταματήσεις πίσω από τη γραμμή για να μπορεί να περάσει ο πεζός. Η σωστή συμπεριφορά είναι νοοτροπία και στην Κύπρο για να αλλάξει πρέπει να περάσει μια γενιά, δεν μπορείς μέσα σε δύο-τρία χρόνια, παρόλο που ασχολούμαστε χρόνια. Εξακολουθούμε, όμως, να μεταφέρουμε λάθη και παραλείψεις των γονιών μας και στην Κύπρο και την Ελλάδα.

–Τι πρέπει να γίνει;

Το έχουμε εισηγηθεί πάρα πολλές φορές. Η Πολιτεία θεωρώ ότι κάνει πράγματα αλλά δεν κάνει όσα αγγίζουν το μέσο πολίτη. Αφού η νοοτροπία μας είναι λανθασμένη, πρέπει να δοθεί ρόλος στο σχολείο. Γίνονται κάποια πράγματα αλλά όχι σε μεγάλο βαθμό. Είχα εισηγηθεί το μάθημα της οδικής ασφάλειας να μπει στο Δημοτικό Σχολείο. Τα παιδιά θα πρέπει να μαθαίνουν βασικά ζητήματα οδικής ασφάλειας και γνωρίζω ότι παιδιά που πέρασαν από αυτή τη διαδικασία υπάρχουν αποτελέσματα, κάνουν παρατήρηση στους γονείς τους. Η μεγαλύτερη παιδεία είναι ο πατέρας, ο οποίος δεν πρέπει να περιμένει το σχολείο να διδάξει το παιδί μου. Όταν π.χ. το παιδί με βλέπει σε μικρή ηλικία να μη χρησιμοποιώ το κράνος ή τη ζώνη ασφάλειας, πιστεύει κάποιος ότι αυτό το παιδί θα κάνει κάτι διαφορετικό όταν μεγαλώσει;

–Άρα το καλύτερο πρότυπο και μάθημα είναι η ίδια η οικογένεια;

Αναμφίβολα. Ένα παιδί που γεννήθηκε χθες στη Σουηδία ή στην Αγγλία έχει λιγότερες πιθανότητες να χάσει τη ζωή του στους δρόμους από ένα παιδί που γεννήθηκε, χθες, στην Κύπρο. Και υπάρχει εξήγηση. Αυτά τα παιδιά σε Σουηδία και Αγγλία όταν γίνουν τεσσάρων χρόνων και τους αγοράσουν το πρώτο ποδήλατο μαζί θα πάρουν και το κράνος. Εμείς αυτό ούτε να το διανοηθούμε. Το παιδί στην Κύπρο μεγαλώνει λάθος. Η πιο πειθαρχημένη γενιά σήμερα είναι οι 25 έως 35 χρόνων. Αλλά υπάρχει πρόβλημα με τις μεγαλύτερες ηλικίες. Ο παππούς, όταν παίρνει το παιδί από το σχολείο δεν του βάζει ζώνει ασφάλειας π.χ. εν αντιθέσει με τους γονείς, με αποτέλεσμα το παιδί να αποκτά διπλή προσωπικότητα πάνω σε θέματα οδικής ασφάλειας. Η ρίζα του κακού είναι ότι τα παιδιά μας δεν έχουν παιδεία από το σπίτι, το σχολείο δεν προσφέρει την παιδεία που πρέπει.

ΣΧΕΤΙΚΑ TAGS
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Του Απόστολου Τομαρά

Κύπρος: Τελευταία Ενημέρωση

X