Του Απόστολου Κουρουπάκη
Οι εικόνες του πολέμου Ιράν – Ιράκ μου έχουν εντυπωθεί για τα καλά. Θυμάμαι να ρωτάω πώς γίνεται να «βγαίνει στην τηλεόραση ο πόλεμος», και επειδή δεν καταλάβαινα γιατί πολεμούσαν, και φυσικά πού και ποιοι, ρωτούσα ξανά και ξανά, «πώς γίνεται να βγάζεις τον πόλεμο στην τηλεόραση», φυσικά δεν έπαιρνα απάντηση που να με ικανοποιούσε, πρώτον διότι πολεμικός ανταποκριτής δεν υπήρχε στα πλαστικά στρατιωτάκια μου, δεύτερον γιατί δυσκολεύουν με τη λέξη «ανταποκριτής» και τρίτον γιατί ήμουν πολύ μικρός για να καταλάβω τον παραλογισμό των μεγάλων. Μετά από λίγα χρόνια στα σύρματα που χώριζαν το γυμνάσιό μου από το λιμάνι είδαμε παιδιά, μικροέφηβοι, για πρώτη φορά παραταγμένα φέρετρα καλυμμένα με την αμερικάνικη σημαία, εκεί τα πράγματα ήταν πιο ξεκάθαρα, είχαμε μάθει για τους Σκουντ, το Κουβέιτ, τη μόλυνση του Περσικού Κόλπου, οπότε μια εικόνα την είχαμε. Αλλά και πάλι, βλέποντας, αν θυμάμαι καλά, πέντε ή έξι φέρετρα στην προκυμαία, ο θάνατος της τηλεόρασης είσαι σίγουρος ότι είναι αληθινός, και δεν είναι ταινία, ο πόλεμος συμβαίνει στην πραγματικότητα και οι νεκροί είναι νεκροί. Σαστισμένοι, κάμποσοι συμμαθητές μείναμε ώρα να βλέπουμε τα φέρετρα έως ότου η αυτοκινητοπομπή τα πήρε για να τα μεταφέρει στην Αμερικάνικη Βάση… ο θάνατος ήταν αληθινός… Από τότε πέρασαν χρόνια, όχι πως πίστεψα ποτέ ότι οι πόλεμοι θα σταματούσαν, δεν θεωρώ το ανθρώπινο είδος ό,τι πιο σοφό σε αυτόν τον πλανήτη…
Η περιοχή της Μέσης Ανατολής είναι μάλλον καταραμένη, κατάρα τα πετρέλαιά της, κατάρα η θέση της, καταραμένη η ιστορία της. Η Συρία διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη κι έχουμε ακόμη το θράσος να μιλάμε για Αραβική Άνοιξη, όχι άνοιξη δεν είναι, αλλά ούτε και βαρυχειμωνιά. Αλλά, όμως, παράπονο δεν πρέπει να έχουμε ο ΟΗΕ, οι κυβερνήσεις των ισχυρών και άπαντες οι παγκόσμιοι οργανισμοί καταδικάζουν τους βομβαρδισμούς, και άμα σκοτωθεί και καμιά ντουζίνα παιδάκια τότε τον καταδικάζουν τριπλά και τρίδιπλα, αποποιούνται τις ευθύνες τους και όλα καλά. Και ο δυτικός κόσμος έμαθε, μας έμαθαν, να διαμαρτύρεται μόνο όταν το κακό διαχέεται στη Δύση, όταν βομβαρδίζονται νοσοκομεία και σχολεία στην κακιά μουσουλμανική ανατολή δεν τρέχει μία, άλλωστε εκεί είναι απολίτιστοι. Όμως στην καρδιά της Ευρώπης δεν πρέπει να υπάρχει αίμα, δεν ταιριάζει με την αισθητική του δυτικού κόσμου, και πώς θα τραφεί η άκρα δεξιά θα μου πείτε χωρίς αίμα; Μη σας νοιάζει και βρίσκει τρόπους και η συνδικαλιστική Ενωμένη Ευρώπη των Βρυξελλών αγρόν αγοράζει, και οι διεθνείς αγορές μένουν ήσυχες, αλλά στο Χαλέπι κάθε πρωί ξεκινάς για το άγνωστο, και είναι εμφύλιος θα μου πείτε, ναι, αλλά ποιος τον υποδαύλισε, ποιος άφησε τους σχιζοφρενείς του ΙSIS να γίνουν κράτος, ποιος χάιδεψε κράτη για να κάνουν και λιγάκι τα στραβά μάτια με διάφορα ανταλλάγματα;
Οι εικόνες με μανάδες να κρατούν τα μωροκόπελά τους σαν σακιά για να τα γλυτώσουν, τα βλέμματα των παιδιών που τραυματίζονται, η εικόνα του θανάτου είναι σίγουρο ότι δεν αγγίζει την πολιτική και διεθνή νομενκλατούρα. Τα παιχνίδια της Ρωσίας με τις ΗΠΑ, της συριακής αντιπολίτευσης με την κυβέρνηση Άσαντ, της Ευρώπης με την Τουρκία μου θυμίζουν εκείνους τους ατελείωτους τσακωμούς για το αν η μπάλα βγήκε έξω από το ανύπαρκτο όριο ή όχι, ένα όριο που είχαμε χαράξει στην άμμο, με τις άκρες του να τις τονίζουν πέτρες, ποτέ τα όρια δεν ήταν ξεκάθαρα, ποτέ δεν ήταν μη αμφισβητήσιμα, και το ξέραμε, ορίζαμε το γήπεδο με τέτοιον τρόπο ώστε να μπορούμε να δούμε καθαρά το αράουτ του αντιπάλου και να είμαστε σίγουροι ότι η δική μας μπαλιά ήταν εντός γηπέδου. Εμείς δεν βομβαρδίσαμε, εσείς το κάνατε, όχι οι δικές σας δυνάμεις ήταν και πάει γαϊτανάκι η κουβέντα. Α! και οι ιεράρχες δέονται υπέρ τερματισμού του πολέμου! Εγγυημένη συνταγή.
Τα παιδιά που σκοτώνονται στο Χαλέπι και σε ολόκληρη την περιοχή θα έπρεπε να είναι εκείνο το αγκάθι στη φτέρνα του Προέδρου Ομπάμα, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΟΗΕ, της Αραβικής Συνόδου, της Ρωσίας του Πούτιν, του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών, των Πατριαρχείων και ων ουκ έστιν αριθμός.
Λευτεριά, Λευτεριά, σε νοσταλγούνε,
μακρινά δάση, ρημαγμένοι κήποι,
όσοι άνθρωποι προσδέχονται τη λύπη
σαν έπαθλο του αγώνος, και μοχθούνε,
και τη ζωή τους εξακολουθούνε,
νεκροί που η καθιέρωσις τους λείπει.
