Του Απόστολου Κουρουπάκη
Το Θέατρο του Νέου Κόσμου φιλοξενήθηκε για δύο παραστάσεις στο Θέατρο Ριάλτο και στον ΘΟΚ, παρουσιάζοντας την παράσταση «Λαμπεντούζα» του αυστριακού συγγραφέα Άντερς Λουστγκάρτεν σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, σε μετάφραση της Αγγελικής Κοκκώνης με τους ηθοποιούς Αργύρη Ξάφη και Χαρά-Μάτα Γιαννάτου.
Η παράσταση με το λιτό της σκηνικό, το οποίο περιοριζόταν σε έναν κομμένο κορμό και κάποια δέντρα άφηνε τον θεατή ελεύθερο να παρατηρεί τους ηθοποιούς, τη σωματοποιημένη ερμηνεία τους, να ακολουθεί το βλέμμα των ηθοποιών και τις σκέψεις τους.
Το κείμενο του Λουστγκάρτεν θεωρώ ότι μεταφέρθηκε έξοχα στην ελληνική γλώσσα, διότι η κυνικότητα των λέξεων του Στέφανο και η απάθεια των λέξεων της Ντενίζ ακουμπούσαν κάθε χορδή του ελληνόφωνου θεατή.
Ήταν ένα έργο που παρουσίαζε τον άλλο, τον ξένο, τον παρία, τον αδύναμο μέσα από τα μάτια του φαινομενικά δυνατού. Δύο παράλληλες ιστορίες, δύο ανθρώπων διαφορετικών, που όμως έχουν κάτι κοινό, την αγωνία και την ελπίδα για το αύριο, αλλά και τη διάθεση να διδαχτούν από τον άγνωστο δίπλα τους. Αυτόν τον ωσεί παρών άγνωστο οι δύο ηθοποιοί τον έφερναν κοντά σου, στον σύστηναν, και σε άφηναν να σκεφτείς τις δικές σου αντιδράσεις στις ιστορίες τους, δύο οι ηθοποιοί με φυσική παρουσία επί σκηνής, περισσότεροι οι ήρωες, που δεν τους έβλεπες, αλλά οι Αργύρης Ξάφης και Χαρά-Μάτα Γιαννάτου σε έκαναν να τους αισθάνεσαι.
Οι ηθοποιοί κατάφεραν να συνομιλήσουν με το κοινό, άλλωστε η παράσταση ήταν σχεδόν διάλογος με το κοινό. Απευθύνονταν στο κοινό με την αμεσότητα εκείνη της συζήτησης μεταξύ φίλων. Η παρουσία τους στη σκηνή ήταν άλλοτε δυναμική και τρικυμιώδης και άλλοτε απαλή, αναλόγως...
Κίνηση σωμάτων, παιχνίδια με το φως, ήχος, όλα σε δόσεις μετρημένες που δεν αποσπούσαν την προσοχή του θεατή, που όμως τις πρόσεχε, ήταν οι πινελιές εκείνες που κάπως έσπαγαν τον πάγο, που μαλάκωναν τα λόγια των απορημένων Στέφανο και Ντενίζ.
Εν ολίγοις ήταν μία παράσταση, που όπως είπε στην «Κ» και ο σκηνοθέτης της παράστασης Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος (διαβάστε εδώ) σε έθλιβε, σου άφηνε έναν κόμπο στο λαιμό, που σου άνοιγε όμως και εκείνη τη χαραμάδα ελπίδας για να πιστέψεις στον άνθρωπο, στην ανθρωπιά.
Στον Σπύρο Ευαγγελάτο
