Του Απόστολου Κουρουπάκη
Πολιτιστικό απόθεμα έχουμε, και πολύ μάλιστα. Αρκετό για να εμπνευστούν μικροί και μεγάλοι, ειδικοί και λιγότερο ειδικοί. Μπορούμε να εκμεταλλευτούμε τον πολιτισμό που μας κληροδοτήθηκε πολλαπλώς, να τον αξιοποιήσουμε για να προσθέσουμε υπεραξία σε πολλές εκφάνσεις της κοινωνίας. Το θέμα είναι όλα αυτά να μπορεί η Πολιτεία να τα διαχειριστεί με τον σωστό τρόπο και με την ίδια υπευθυνότητα που διαχειρίζεται τα του φυσικού αερίου, προς Θεού, όχι με τον ίδιο τρόπο που δουλεύει για να βρει λύση στο κυπριακό ζήτημα. Αν, ωστόσο, η Πολιτεία δείχνει μουδιασμένη στο πώς να βάλει τα πράγματα σε μία τάξη στα του πολιτισμού, τότε οργανωμένα σύνολα, συγκροτημένα και υπεύθυνα, θα πρέπει να ανοίγουν δρόμους στη σκέψη των πολιτικών, στους δημόσιους λειτουργούς των αρμόδιων πολιτιστικών τμημάτων, αλλά και στους ίδιους τους πολίτες.
Τρόποι πολλοί, και δεν χρειάζονται και πολύ ακαταλαβίστικα δελτία Τύπου (γι’ αυτά θα γράψουμε σύντομα άλλο σημείωμα). Και γιατί σας τα επισημαίνω όλα αυτά; διότι είδα ανακοίνωση από τους Εικαστικούς Καλλιτέχνες, η οποία αφορούσε το διήμερο των εκδηλώσεων στην Πάφο για την επίσημη ανάληψη από την πόλη του θεσμού της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης για το 2017. Ο τίτλος ήταν «Πάφος2017/ Η σπασμένη πόλη», εν ολίγοις η ανακοίνωση έλεγε πως ό,τι έγινε το περασμένο Σαββατοκύριακο στην πόλη ήταν λάθος και ότι η Πάφος, αλλά και ο θεσμός ήταν κάτι σαν ξεκούρδιστο παιχνίδι. Και ότι τώρα είναι καιρός όσοι ασχολούνται με το Πάφος2017, και όχι μόνο να έρθουν στα σύγκαλά τους και να δουν τι θα κάνουν από εδώ και πέρα.
Αυτού του είδους την προσέγγιση τη θεωρώ λάθος, και ξέρετε γιατί; Διότι μοιάζει σαν να περίμενες στη γωνιά, να δεις πού θα πάει λάθος το πράγμα, να το σημειώσεις στο μπλοκάκι σου και μετά να το πεις σε όλους… Οπωσδήποτε, το όλο εγχείρημα είχε τις αδυναμίες του, σίγουρα υπήρξαν προβλήματα, οργανωτικά και μη, ναι, η πόλη θα μπορούσε να είχε άλλη όψη. Ποια είναι όμως η μεγάλη εικόνα που θα πρέπει να δούμε; Ότι η Πάφος δεν είναι δα και η πολιτιστική μητρόπολη του κόσμου, είναι μία μικρή, επαρχιακή πόλη με πολιτιστική υστέρηση, ας με συγχωρήσουν οι φίλοι Παφίτες. Ωστόσο, η Πάφος, οι πολίτες της, οι επισκέπτες, για 48 ώρες φιλοξένησαν δεκάδες καλλιτέχνες, άκουσαν μουσική, παρακολούθησαν θέατρο, είδαν εκθέσεις πήραν μυρωδιά, που λέμε, για το τι σημαίνει να γίνονται πράγματα. Μπορεί, λοιπόν, να μην έχουν θέατρα και χώρους για μεγάλες εκδηλώσεις, τώρα που είδαν όμως ότι ωραία πράγματα μπορούν να συμβούν και στην εσχατιά της Κύπρου, θα πρέπει επιτακτικά να ζητήσουν και θέατρα, και χώρους συνάθροισης, και οι Παλαμικές Εορτές να γίνουν αυτό που οραματίστηκε ο φιλολογικός σύλλογος «Κινύρας», και ο Λοΐζος Φιλίππου και αργότερα ο δήμαρχος Πάφου Χριστόδουλος Γαλατόπουλος, ο οποίος τις ανήγαγε σε θεσμό.
Οι Παφίτες θα πρέπει να αρχίσουν να απαιτούν και τα κλειστά μουσεία να ανοίξουν, και οι δρόμοι και οι ανακαινίσεις να προχωρήσουν, αλλά και οι τοπικές αρχές να καταλάβουν τα ωφελήματα από τον πολιτισμό και όχι μόνο από το real estate.
Η οργανωμένη Πολιτεία δυστυχώς έχει κάνει τον πολιτισμό, σε ολόκληρη τη χώρα, παρακολούθημα των συμβολαίων και των διαφημίσεων για προσέλκυση επενδύσεων, η Πάφος, έμεινε πίσω διότι κείται μακράν των οικονομικών ή διοικητικών κέντρων. Αλλά και η Λάρνακα πού είναι στα πολιτιστικά πράγματα, η περιοχή της ελεύθερης Αμμοχώστου; Άλλες μεγάλες κοινότητες; Όλα στην πρωτεύουσα και στη συμπρωτεύουσα, όλα όμως. Καιρός, λοιπόν, να αλλάξουμε μυαλά, κι εμείς και η Πολιτεία, διότι ένα ωραίο θέατρο, μία όμορφη μουσική, μία έκθεση ζωγραφικής ή φωτογραφίας δεν είναι δα και το απαύγασμα της κουλτούρας. Αν θέλει κάποιος να δει κουλτούρα, κουλτούρα, ή ακόμα και ψευτοκουλτούρα… από τέτοια να φάνε κι οι κότες, από απλά και όμορφα πράγματα πάσχουμε και κανείς δεν λέει ότι δεν χρειάζεται κριτική, αλλά εντάξει, και αυτή να γίνεται εκεί και όταν πρέπει.
