Του Απόστολου Κουρουπάκη
Το αν θα πρέπει η Βουλή των Αντιπροσώπων να έχει λόγο στο τι θα διδάσκεται στα σχολεία μας είναι ένα μείζον ζήτημα που πρέπει να απασχολήσει σοβαρά τους βουλευτές μας και τον υπουργό Παιδείας και Πολιτισμού και αυτό για έναν πάρα πολύ απλό λόγο, διότι δεν είναι δουλειά της και δεν διαθέτει την επιστημονική επάρκεια που απαιτείται ώστε να υπαγορεύσει τι θα διδάσκεται, αλλά και πώς θα διδάσκεται, αν θα είναι δηλαδή ολιγόλεπτη αναφορά, εορτασμός, παρέλαση, πυροτεχνήματα κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Όμως, επειδή οι βουλευτές θεωρούν πως μπορούν κατάφεραν να περάσουν τον εορτασμό του Ενωτικού Δημοψηφίσματος του 1950, έτσι έδοξε τη Βουλή, γιατί τον Δήμο δεν νομίζω ότι τον πολυαπασχολεί!
Το Ενωτικό Δημοψήφισμα του 1950, λοιπόν, είναι ένα ιστορικό γεγονός και ως τέτοιο θα πρέπει να αντιμετωπίζεται – όλα τα ιστορικά γεγονότα, που έχουν επιλεγεί ως τέτοια, θα πρέπει να προσεγγίζονται με τον αρμόζοντα τρόπο. Το να θεωρήσεις οποιοδήποτε ιστορικό γεγονός αποκούμπι και ένα απλό επιχείρημα πολιτικό ή και κομματικό είναι εντελώς εκτός της ουσίας της ιστορίας. Και δυστυχώς αυτό έγινε με ένα ιστορικό γεγονός, οι μεν το θεωρούν απόδειξη της ακραιφνούς ελληνικότητάς τους, για τους δε το ιστορικό γεγονός, που ειρήσθω εν παρόδω, πλέον δεν εξυπηρετεί τους σκοπούς του σύγχρονου κυπριακού κράτους, για τους Τ/κ την απόδειξη ότι οι Ε/κ ακόμη οραματίζονται Ένωση και άρα κινδυνεύουν σε περίπτωση λύσης.
Το Ενωτικό Δημοψήφισμα δεν είναι ούτε συγχωροχάρτι, ούτε δήλωση μετανοίας, ούτε πιστοποιητικό φρονημάτων, είναι ένα ιστορικό γεγονός, τόσο απλό, το οποίο θα πρέπει, δυστυχώς λέω εγώ, να διδαχθεί εντός του σημερινού πλαισίου διδασκαλίας των σχολείων μας, τίποτε περισσότερο τίποτε λιγότερο.
Δεν νομίζω ότι ολιγόλεπτη αναφορά στο Ενωτικό Δημοψήφισμα προσφέρει κάτι στον μαθητή, διότι αν είναι ολιγόλεπτη συζήτηση, τότε αντί για «καλημέρα, παιδιά, τι κάνετε σήμερα;» θα μπορούσε ο φιλόλογος να πει «Καλημέρα, στις 15 Ιανουαρίου 1950 έγινε το Ενωτικό Δημοψήφισμα με το οποίο οι Έλληνες της Κύπρου διακήρυξαν τον πόθο τους για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Πρωτοστάτησε η Εκκλησία διά του νεαρού μητροπολίτη Κιτίου Μακαρίου, τον μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Μακαρίου Γ΄ με τη συμμετοχή μάλιστα και του ΑΚΕΛ». Αυτό το τελευταίο δεν είναι απαραίτητο, εξαρτάται από το πώς ορίζει κανείς το ολιγόλεπτο. Ορίστε, τι σημαίνει ολιγόλεπτη αναφορά, και συγγνώμη δηλαδή αλλά δεν νομίζω ότι για κάτι τέτοιο χρειαζόταν ειδική τροπολογία, συζήτηση στην Επιτροπή Παιδείας, και τελικά ψηφοφορία στην Ολομέλεια. Οπότε κάποιος μας κοροϊδεύει. Τώρα είναι οι βουλευτές που εκών άκων τα έκαναν μαντάρα, διότι έριξαν ποτάμι νερό στον μύλο των Τ/κ περί προκλήσεων – ασχέτως αν από εκεί τα πράγματα είναι χειρότερα. Δίχασε τον πολίτη, έφτιαξε και νεκρανάστησε φουστανελάδες και ώς το μεδούλι ανθενωτικούς. Και για τι πράγμα; Περί όνου σκιάς, διότι δεν φαντάζομαι ότι υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι θα επέλθει Ένωση ή κάποιος που ακονίζει τα ιδεολογικά του μαχαίρια για το πώς θα την εμποδίσει.
Το πιο λυπηρό, ωστόσο, είναι ότι η Βουλή συντάχθηκε ή κρύφτηκε, εκτός από το ΑΚΕΛ και αυτό είναι προς τιμήν του, πίσω από το ΕΛΑΜ, το οποίο είναι άκρως επικίνδυνο διότι καταφέρνει να εμφιλοχωρεί και να παγιώνει καταστάσεις σε ασθενή κύτταρα της δημοκρατίας μας. Έχουν πάρει καλά το μάθημά τους από τα έργα της Χρυσής Αυγής, και ξέρουν ότι είναι πιο εύκολο να πείσεις όσο είσαι διαλλακτικός και μειλίχιος.
Με όσα έγιναν και όσα θα ακολουθήσουν ένα είναι σίγουρο, ότι αυτή που επικαλούνται όλοι τόσες μέρες, την Ιστορία, τους είναι παντελώς αδιάφορη, τους ενδιαφέρει περισσότερο το δικό τους αφήγημα, η δική τους μοναδική οπτική των πραγμάτων. Και όσο υπάρχουν ακόμα επαγγελματίες του λόγου, γραπτού και προφορικού, που είναι διαπρύσιοι της μιας ή της άλλης οπτικής και ως αγγελιαφόροι της μιας και μοναδικής αλήθειας πωρώνουν τον πολίτη, το μόνο που κάνουν είναι να βιάζουν την Κλειώ, και παραδίπλα η Αϊσέ να βλέπει και να κρυφοχαμογελά.
«Μήτε τα γενόμενα εξ ανθρώπων τω χρόνω εξίτηλα γένηται, μήτε έργα μεγάλα τε και θωμαστά, τα μεν Έλλησι τα δε βαρβάροισι αποδεχθέντα, ακλέα γένηται, τα τε άλλα και δι᾽ ην αιτίην επολέμησαν αλλήλοισι», Ηροδότου, Ιστορίαι, 1.1-4.
