Το άγνωστο πάρτι Κηλαηδόνη-Λάγιου στη Χρυσαλινιώτισσα

Μια μελαγχολία με τύλιξε όταν εκείνη την Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2017, είδα στο κινητό μου την είδηση, «έφυγε την αυγή ο Λουκιανός Κηλαηδόνης». Παρόλα αυτά, έπιασα τον εαυτό μου να σιγοτραγουδά, «λαλούν τ’ αηδόνια και πλαντάζω/ ανθούν τα ρόδα και μεθώ/το φεγγαράκι κουβεντιάζω/ και μου ’ρχεται να τρελαθώ». Τραγουδούσα, για κάποιο λόγο άσμα εύθυμο, που ερμηνεύει ο Λουκιανός με χορωδία, σε στίχους και μουσική του Διονύσιου Λαυράγκα και όχι κάποιο από τα δημοφιλέστατα ολόδικα του, όπως «Τον ύμνο των μαύρων σκυλιών», για να πω «όχι» τους ξενέρωτους και «ναι» στους φευγάτους… Συνέχισα όλη τη μέρα να σιγοτραγουδώ και πλαντάζω, λες και κάτι προσπαθούσα να βρω, κάτι που η μνήμη μου είχε απολέσει, κάτι που με βάραινε. Το βράδυ ο δρόμος με πέρασε από την Πύλη Αμμοχώστου. Εκεί η μνήμη κοντοστάθηκε και ανέσυρε εικόνες. Ξεθωριασμένες αρχικά αλλά όσο προχωρούσα στον απύθμενο λαβύρινθο της μνήμης γίνονταν πιο έντονες και μου θύμισαν ένα μαγικό πάρτι, το καλοκαίρι του 1990! Ήταν ένα άγνωστο στον πολύ κόσμο πάρτι του μαιτρ στο είδος Κηλαηδόνη, όχι σε κάποια παραλία σαν της Βουλιαγμένης όπως το ιστορικό εκείνο πάρτι, αλλά πάνω σε ένα φορτηγό με ένα πιάνο, στην μισοσκότεινη τότε, ακριτική περιοχή της Χρυσαλινιώτισσας. Ένα πάρτι που απαθανάτισα με τη φωτογραφική μου μηχανή, ως φρέσκος τότε στο επάγγελμα ρεπόρτερ. Και άρχισε το μυαλό να δέρνει τη μνήμη. Πού να είναι τώρα εκείνες οι –ιστορικές σήμερα, φωτογραφίες; Κάπου στη σοφίτα μου ή στο «σέντε», μέσα σε κούτες με εκατοντάδες φακέλους και αρνητικά. Το εγχείρημα δεν ήταν εύκολο και είχα αρχίσει να απελπίζομαι. Ευτυχώς με έσωσε –για άλλη μια φορά η σύζυγός μου, η οποία εντόπισε το μικρό άλμπουμ της FYJI με τις 23 φωτογραφίες από το πάρτι, στο οποίο ήταν και η ίδια παρούσα ως χορωδός της Διάστασης…

Εκεί και ο Λάγιος
Ανοίγοντας το άλμπουμ τα μάτια μου θόλωσαν. Στην πρώτη φωτογραφία δίπλα στον Λουκιανό Κηλαηδόνη, ήταν ο άλλος μεγάλος συνθέτης και ακριβός φίλος της Κύπρου, ο Δημήτρης Λάγιος. Καθήμενοι και οι δύο στο πιάνο, που ήταν φορτωμένο σε ένα φορτηγό του Δήμου Λευκωσίας, το οποίο ήταν περιτριγυρισμένο από τους χορωδούς της Διάστασης, τραγουδούσαν! Εδώ άρχισα και πάλι να σιγοτραγουδώ «λαλούν τ’ αηδόνια και πλαντάζω». Εκεί ήταν που το τραγούδι ερέθιζε τη μνήμη και άφηνε εκείνη τη γλυκιά μελαγχολία στην ψυχή. Μόνο που δεν είχα κάπου σημειωμένη την ημερομηνία. Θυμόμουνα, ωστόσο, ότι ο Λάγιος είχε έρθει για το Φεστιβάλ Λευκωσίας, επί δημαρχίας Λέλλου Δημητριάδη και με τιμονιέρη στα πολιτιστικά του δήμου την αεικίνητη Άννα Μαραγκού. Η φίλτατη Άννα αποδείχθηκε σωσίβιο στης μνήμης μου την ανημποριά. Πολύ πρόθυμα καταδύθηκε στις δικές της κούτες και εντόπισε το πρόγραμμα του 15ου Φεστιβάλ Λευκωσίας που έλαβε χώρα τον Ιούνιο του 1990. Με τον Κηλαηδόνη, τον Λάγιο και τον δικό μας τον Μιχάλη Χριστοδουλίδη. Είκοσι επτά ολόκληρα χρόνια πριν. Ένα χρόνο μετά ο Λάγιος θα μας τραγουδήσει για τελευταία φορά την «Ερωτική πρόβα στο θάνατο» και θα φύγει στα 39 του χρόνια στις 11 Απριλίου του 1991 νικημένος από τον καρκίνο…

Πάνω σ' ένα φορτηγό... 
Την αλησμόνητη συναυλία εκείνης της βραδιάς στην πλατεία Ελευθερίας ακολούθησε η πρόσκληση του Λέλλου Δημητριάδη σε καλλιτέχνες και δημοσιογράφους για μπύρα και σουβλάκι στη Χρυσαλινίωτισσα. Ως συνήθως όταν χορτάσει η πείνα δίνει τη θέση της στο κέφι και οι χορωδοί της Διάστασης έπιασαν σιγά-σιγά το τραγούδι. Μαζί και εμείς οι υπόλοιποι. Όταν όμως έχεις στην παρέα τον άνθρωπο που έστησε το μυθικό πάρτι στη Βουλιαγμένη (κατά πολλούς το ελληνικό Woodstock), έχεις ένα θεόσταλτο μουσαφίρη. Ο οξύνους αλλά και φιλοπαίγμων Λέλλος Δημητριάδης το έπιασε στον αέρα και έδωσε οδηγίες να φέρουν στη Χρυσαλινίωτισσα το πιάνο του δήμου που ήταν φορτωμένο ήδη σε ένα ημιφορτηγό αυτοκίνητο. Το φορτηγό με το πιάνο ήρθε και πάρκαρε δίπλα από το τραπέζι του αυθόρμητου εκείνου πάρτι. Πρώτος ανέβηκε στο φορτηγό και έκατσε στο πιάνο ο Λάγιος και με το «Τρελοβάπορό» του μας πήγε ταξίδι: Βαπόρι στολισμένο βγαίνει στα βουνά/ κι αρχίζει τις μανούβρες "βίρα μάινα"! Μετά είχε σειρά ο Λουκιανός με το «Είμαι ένας φτωχός και μόνος καουμπόι» καθώς μας πληροφόρησε ότι, « Όλοι μου οι φίλοι παντρευτήκανε/Γίνανε ρεζίλι, γι’ αυτό κρυφτήκανε»..! Σε κάποια φάση ανέβηκε στο πιάνο και ο Μιχάλης Χριστοδουλίδης και στη Χρυσαλινιώτισσα άρχισε να σεργιανάει σαν αεράκι η «Τριανταφυλλένη», κι εμείς να τραγουδάμε «Τζι’ αν αρρωστήσω μάνα μου/ θέλω να σου μηνύσω/να ’ρτεις τριανταφυλλένη μου/να σε ποσιαιρετίσω»!
Ύστερα η κορύφωση της βραδιάς! Όπως ήταν πλέον φυσικό Κηλαηδόνης και Λάγιος συνέπραξαν στο πιάνο, με τους χορωδούς της «Διάστασης» τριγύρω από το φορτηγό και όλους εμάς κρεμασμένους από τα κάγκελα του οχήματος, από τις νότες των τραγουδιών, τις περισπωμένες των στίχων και τα φορέματα της ευδαιμονίας εκείνης της δοξολογίας. Η νύχτα πλέον κατάπινε τη μυσταγωγία όπως η διψασμένη γη το νερό! Κι εμείς οι ευνοημένοι από τη θεά Τύχη, αυτόπτες μάρτυρες μιας ιστορικής συνάντησης καλλιτεχνών που άφησαν το στίγμα τους στον ελληνικό πολιτισμό με την τέχνη, το ήθος και το χαμόγελό τους.

Το πάρτι στη Βουλιαγμένη
Το περίφημο Πάρτι στην παραλία της Βουλιαγμένης, οργάνωσε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης στις 25 Ιουλίου του 1983 και συγκέντρωσε πέραν των 70.000 ανθρώπων. Στο πάρτι εμφανίστηκαν διαδοχικά οι Διονύσης Σαββόπουλος, Μαργαρίτα Ζορμπαλά, Βαγγέλης Γερμανός, Γιώργος Νταλάρας, Αφροδίτη Μάνου και Μαντώ, αποβιβαζόμενοι με ταχύπλοα στην πλωτή εξέδρα. Το πάρτι εκείνο έχει καταγραφεί στη συλλογική μνήμη σαν το ελληνικό Woodstock και ο Κηλαηδόνης, ο πρώτος καλλιτέχνης που έβγαλε τις συναυλίες από τα γήπεδα και τα θέατρα, σε φυσικούς χώρους.