Του Απόστολου Κουρουπάκη
Μετράμε τον χρόνο με τις μέρες, με τις ώρες, προσπαθούμε συνεχώς να τηρήσουμε χρονοδιαγράμματα και να μη χάσουμε τα ραντεβού μας. Περνάνε τα χρόνια, οι μέρες και οι ώρες και τη ζωή μας ορίζουν χρονικά επιρρήματα, χθες, πέρυσι, πριν, νωρίτερα. Πάντοτε όμως ο χρόνος μας προσπερνάει, δεν προλαβαίνουμε να ζήσουμε και πολλά, ό,τι συμβαίνει γίνεται αστραπιαία, δεν χωνεύουμε τα πράγματα. Περνάνε οι άνθρωποι από δίπλα μας και δεν έχουμε σταθεί ούτε ένα λεπτό να τους κοιτάξουμε. Κυνηγάμε το κλικ, τη στιγμή και χάνουμε τη συνολική εικόνα, μα ούτε και το χιλιοστό του δευτερολέπτου δεν ζήσαμε.
Σκέφτομαι πολλές φορές πως ο χρόνος δεν μετριέται μόνο με τους αριθμούς, τις μέρες και την ώρα, αλλά και με τη μνήμη. Μου αρέσει να μετράω με τη θύμησή μου τα περασμένα και να βλέπω στο διαρρεύσαν διάστημα τι έγινε καλύτερο, τι πήγε πάλι λάθος. Να θυμάμαι τι ήθελα κάποτε για το μέλλον που έχασα στο ανεξέλεγκτο παρόν και να βάζω πλάνο να το κατακτήσω. Τότε ήθελα αυτό, πέρασε μια ζωή, ένα διαμέρισμα με χωρίζει από το πριν, πέντε φίλοι με ενώνουν με το χθες, ένας τόπος με ορίζει σήμερα, δεν κατάφερα να κάνω εκείνο, παρόλο που ένα διαμέρισμα και δύο συσκευές παραπάνω μπήκαν στη ζωή μου και έμεινα να κοιτάζω μπροστά, χωρίς να έχω συνειδητοποιήσει το πριν. Μετράω τον χρόνο σημαίνει για μένα κοιτάζω πίσω και αναλόγως των εμπειριών που έχω συσσωρεύσει προχωράω για τα επόμενα. Αναζητώ το μέλλον, έχοντας δει ότι το παρόν κυλάει όπως νιώθω ότι πρέπει και το παρελθόν με όρισε όσο χρειάζεται.
Μετράω τον χρόνο με άψυχα αντικείμενα, που συνήθως ποτέ κανείς δεν προσέχει. Ένα κουτί οδοντογλυφίδες για παράδειγμα είναι χρόνος που διέρρευσε και εσύ ήσουν εκεί, αν προσπαθήσεις μπορεί και να θυμηθείς πότε τις αγόρασες… Τα αντικείμενα είναι διαρρεύσας χρόνος, είναι δεδομένη στιγμή, όπως και το τοπίο που είδες, η στιγμή που έζησες, αλλά και εκείνη που θες να ζήσεις. Μέτρησα τον χρόνο πριν από λίγες μέρες, τρώγοντας κάστανα, και άξαφνα μου ήρθε στο πρόσωπο ένα χαμόγελο που γρήγορα έγινε γέλιο, θυμήθηκα ότι πριν από μερικά χρόνια, μέρες πιθανόν σαν κι αυτές, μία απειροελάχιστη στιγμή του χρόνου εξίτηλη έμεινε στη μνήμη μου και τον χρόνο δεν τον πάγωσε, αλλά τον έβαλε στο μαγκανοπήγαδο του νου, που όλο γυρίζει και σε κάνει να θυμάσαι. Μα η ατέρμονη κίνηση του μαγκανοπήγαδου σκοπό έχει να φέρει νερό στην επιφάνεια, έτσι και οι μνήμες του ανθρώπου πρέπει να φέρνουν αποτελέσματα για το αύριο, για το σήμερα, να μετρήσουν ως χρονικά ορόσημα, που θα λες, τότε έκανα αυτά και σήμερα θα πράξω έτσι.
Μετράς τον χρόνο, ακόμα και σταματώντας τον. Να νιώθεις ότι τώρα ο χρόνος δεν μετρά, μα μετρά ο άνθρωπος, μετρά η ψυχή του, μετράει η μοναξιά του, μετράει ο πόνος του, μετράει η χαρά του, μετράει η ήττα του, μετράει η νίκη του, δεν μετράει ο χρόνος σου. Να μάθουμε επιτέλους να μη μετράει. Μισό λεπτό να σταθείς, ρε άνθρωπε, να δεις το χαμόγελο του φίλου σου, τον λυγμό του δίπλα σου, και να πεις στον εαυτό σου «τώρα εγώ, δυο λεπτά ολόκληρα, γεμάτα για σένα», να μη σε νοιάζει η ώρα και το επόμενο ραντεβού.
Κάθε πέρυσι και καλύτερα, λένε κάποιοι, ποτέ δεν το πίστεψα, αλίμονο αν ήταν έτσι, σε πρακτικά πράγματα κυρίως, μα και για τον άνθρωπο και την υπόστασή του, αλίμονο αν ήταν καλύτερα όταν ο διαφορετικός χλευαζόταν, όταν ο αντίθετος καταδικαζόταν και ο ανήμπορος απλώς έμενε αόρατος. Το πέρυσι και το φέτος θα πρέπει να ανταγωνίζονται και νικητής να βγαίνει ο επόμενος χρόνος και όταν λέμε καλή χρονιά στον άλλο να εννοούμε «ευτυχώς, πήγαμε μπροστά, γίναμε καλύτεροι». Ο χρόνος είναι αλύπητος, γι’ αυτό ας τον μετράμε, μα όταν στο ζύγι τον βάζουμε να κοιτάμε στο άλλο τάσι να έχουμε την ψυχή μας και αυτή να βαραίνει πιο πολύ, σε αυτή να δίνουμε σημασία διότι «Tempus edax rerum».
Να ’μαστε καλά και το 2018
