ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Μία περιδιάβαση στον κόσμο της Λευκωσίας

Η Αννα Μαραγκού με το βιβλίο της «Περπατώντας στις όχθες του Πεδιαίου ποταμού» ξυπνά μνήμες και δείχνει μια κρυφή πόλη

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Του Απόστολου Κουρουπάκη

kouroupakisa@kathimerini.com.cy

Πριν από 15 χρόνια, μέρες Ιανουαρίου, σαν και αυτές, κατέβαινα τη Λήδρας, μέσα σε ένα βροχερό τοπίο, σκοτεινιασμένος ο καιρός και απέδιδα την ησυχία στην ώρα και την ημέρα, μεσημέρι Κυριακής… Ακόμα δεν είχε υπάρξει η Λήδρας του σήμερα, η Ονασαγόρα του 2019, ή τουλάχιστον εγώ δεν την είδα… Την επομένη αργά το απόγευμα, πάλι, βρέθηκα στο Μετόχι του Μαχαιρά, κάτι με τράβηξε, πηγαίνοντας σε κάποιο καφέ, λίγο πιο κάτω.

Αποφάσισα να παρακολουθήσω τον εσπερινό και στο τέλος του, αντί να πάω στο ραντεβού μου, ήπια καφέ κυπριακό σε ένα κοντινό καφενεδάκι, όπου την ώρα εκείνη καθόντουσαν ακόμη τρεις ηλικιωμένοι… Ξεθάρρεψα και αποφάσισα ότι κάθε μεσημέρι θα περπατώ τα στενά της παλιάς πόλης, θα στέκομαι στις ξεχασμένες βιτρίνες και θα κάθομαι στην υπό ανάπλαση Χρυσαλινιώτισσα και στην Πύλη Πάφου να χαζεύω τις γάτες και τα σκουριασμένα συρματοπλέγματα, η αντίπερα όχθη αδιάβατη, τα νερά του ποταμού ανύπαρκτα, μα ο φόβος τους ζωντανός. Για ώρες πολλές σχεδόν καθημερινά το έκανα και γέμισα εικόνες και έφτιαξα ατελείωτες ιστορίες με τον νου μου, για τον τσαγκάρη, το ταξιδιωτικό γραφείο, για τους στρατιώτες στα φυλάκια, για το καφενείο Σπιτφάιρ…

Αυτά που έφεραν στο μυαλό οι 31 ιστορίες για τη Λευκωσία, που διάβασα στο βιβλίο της Άννας Μαραγκού «Περπατώντας στις όχθες του Πεδιαίου ποταμού», Το Ροδακιό 2018. Ημερολογιακές καταγραφές, με μήνα γεμάτο, πλήρη και αδιαίρετο, 31 ημέρες ο Ιούλιος και άλλες τόσες ο Αύγουστος, και η πόλη της Λευκωσίας, την οποία διέρρεε ο Πεδιαίος σήμερα διαιρεμένη, αυτό το διά, δεν αφήνει την πόλη να φτάσει στο διά ταύτα της και έτσι η Άννα Μαραγκού είναι υποχρεωμένη –δεν ξέρω, βέβαιως, αν είναι υποχρέωση– να χωρίσει το βιβλίο της σε δύο μέρη, το ένα Ποδά και το άλλο Ποτζεί, 16 οι ιστορίες για το πρώτο μέρος και 15 για το δεύτερο, με την πρώτη ουσιαστικά να ορίζει, με υπόρρητο τρόπο τον τίτλο του βιβλίου, η εκτροπή του Πεδιαίου ποταμού, για να γεμίσει η τάφρος που έφτιαξαν οι Βενετοί.

Η πόλη έχασε τον φυσικό της διαχωρισμό, που είχε πάρει και κοινωνικά χαρακτηριστικά, αλλά έμελλε να διαχωριστεί αργότερα, επί του φυσικού ορίου, καταναγκαστικώς. Η πρώτη ιστορία δείχνει – κατά τη δική μου ανάγνωση – πώς ο Πεδιαίος μπορεί να έχασε τη φυσική του γραμμή, αλλά αργότερα κάποιο τον επανέφεραν με μη φυσικό τρόπο!

Όλες οι ιστορίες του βιβλίου της Μαραγκού έχουν ιστορική αφετηρία, αγκαλιάζει τα γεγονότα, και με τρόπο τα κάνει να της εκμυστηρευθούν άλλα, ξεχασμένα μυστικά τους. Μιλάει για ανθρώπους και γωνιές μιας Λευκωσίας που δεν υπάρχει εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Η ιστορία με την καμπιά του Ευκλείδη, εκείνη με τον Μεντεζαντέ Χατζή Ισμαήλ Αγά, με το Βιβλιοπωλείο του Ρώσσου και τη Ζηνοβία και άλλες το δείχνουν ξεκάθαρα. Άλλες είναι περισσότερο βιωματικές, με την Άννα να συστήνει στο αναγνωστικό κοινό φίλους της, που μοιράζονται την ίδια αγάπη για την πόλη, όπως ο αρχαιολόγος Tuncer Bagiskan, αλλά και συνοδοιπόροι της στις προσπάθειές της να δείξει η Λευκωσία το πρόσωπό της ξεκάθαρα, χωρίς κουρούκλα, χωρίς φερετζέ.

Καθεμία από τις ιστορίες της Άννας Μαραγκού συνοδεύεται από τις εξαιρετικές φωτογραφίες του Γιώργου Πανταζή. Φωτογραφίες που «συλλαμβάνουν» τη στιγμή, που αναδεικνύουν τη λεπτομέρεια, στην οποία πολλές φορές κρύβεται η ουσία της ιστορίας ή η μνήμη της συγγραφέως. Τα λόγια και οι μνήμες γίνονται εικόνες, που μπορεί να κρατήσει τον αναγνώστη με τις ώρες στην ίδια σελίδα, για να γράψει και εκείνος τη δική του ιστορία νοερά. Οπωσδήποτε οι φωτογραφίες του Γιώργου Πανταζή ποδά και ποτζεί δημιουργούν ένα όλον, πετραδάκια του ίδιου ποταμού, του Πεδιαίου.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Βιβλίο: Τελευταία Ενημέρωση

X