Kathimerini.gr
ΗΛΙΑΣ ΜΑΓΚΛΙΝΗΣ
Ηταν στα τέλη της δεκαετίας του ’70 όταν η (μάλλον ιστορική πια) σειρά επιστημονικής φαντασίας των εκδόσεων Κάκτος συμπεριέλαβε, μαζί με τους Αρθουρ Κλαρκ, Ρόμπερτ Χένλαϊν, Ισαάκ Ασίμοφ, Αλτζες Μπάντρις, Λουκιανό (τον «Ικαρομένιππό» του) και μια γυναίκα: ήταν η Ούρσουλα Λε Γκεν.
Βλέποντας το όνομα μιας γυναίκας στον κατάλογο των τίτλων, με το φτωχό μου, παιδικό μυαλό, θεώρησα πως πρόκειται για παραφωνία. Τόσα ήξερα. Οι εκδόσεις Κάκτος ήξεραν καλύτερα: η Ούρσουλα Λε Γκεν ήταν από τα τέλη της δεκαετίας του ’60 ένα από τα κορυφαία ονόματα στον χώρο της ε.φ. διεθνώς. Ο θάνατός της, προχθές, στην ηλικία των 88, έκλεισε έναν τεράστιο κύκλο όχι μόνο εκρηκτικής, πολυδιάστατης δημιουργικότητας σε πολλά λογοτεχνικά είδη αλλά και μιας φωνής που η επίδρασή της υπήρξε καθοριστική και όχι μόνο στους οπαδούς του sci fi.
Κόρη ανθρωπολόγων, γεννήθηκε το 1929, πέρασε από το Κολούμπια και το Παρίσι, παντρεύτηκε, έκανε παιδιά, την ίδια στιγμή που διάβαζε αχόρταγα έργα της λογοτεχνίας του φανταστικού, κυρίως τον υπέροχο Ιρλανδό Λόρδο Ντάνσανι.
Παραδόξως, η επιστημονική φαντασία την απωθούσε αρχικά: παραήταν ανδρική, μιλιταριστική για τα γούστα της. Χρειάστηκε να φτάσει στα τέλη της δεκαετίας του ’60 για να ξεκινήσει έναν τεράστιο κύκλο λογοτεχνικής παραγωγής εισάγοντας στην επιστημονική φαντασία μιαν αισθαντικότητα και ένα όραμα κατανόησης ανάμεσα σε κόσμους μακρινούς και φαινομενικά ξένους μεταξύ τους. Οπως στο αριστουργηματικό «Το αριστερό χέρι του σκότους» (εκδ. Locus 7 - Αλλωστε, 2007), ένα εκπληκτικά σύγχρονο μυθιστόρημα όπου η στερεοτυπική έμφυλη ταυτότητα αποκτά μια ρευστότητα που όχι μόνο δεν εμποδίζει την επαφή αλλά οδηγεί και σε μια βαθύτερη επικοινωνία. Στις αρχές του 21ου αιώνα θα αρχίσουμε να ανακαλύπτουμε εκ νέου την Ούρσουλα Λε Γκεν.
