ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Εμείς τι κάνουμε;

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Του Απόστολου Κουρουπάκη

kouroupakisa@kathimerini.com.cy

Δεν συνηθίζω να πολιτικολογώ από αυτή εδώ τη στήλη για πολλούς και διάφορους λόγους, αλλά νιώθω ότι τα πράγματα αρχίζουν να παίρνουν μία άσχημη τροπή για το νησί, όχι μόνο γιατί παγιώνεται η διχοτόμηση, αλλά και γιατί αναπτύσσονται συμπτώματα εσωτερικής ρωγμάτωσης, και δεν χρησιμοποιώ τυχαία τη λέξη, και όχι μόνο λόγω Φ.Α., αλλά γιατί η λέξη χαρακτηρίζει μία επικίνδυνη μέθοδος εξόρυξης. Φοβάμαι, λοιπόν, για το τι θα βγει στην επιφάνεια το επόμενο διάστημα, φοβάμαι για τις εκατέρωθεν αντιδράσεις αν εφαρμοστεί επί της επιφάνειας αυτή η μέθοδος.

Η ενδεχόμενη επιστροφή των Μαρωνιτών στα χωριά τους και το άνοιγμα των Βαρωσίων είναι εφαρμογή του Σχεδίου Β΄ της τ/κ ηγεσίας. Υπήρχε δηλαδή Σχέδιο Β΄ και αυτό μπήκε σε τροχιά υλοποίησης αμέσως μετά την κατάρρευση των συνομιλιών στο Κραν-Μοντάνα. Στη δική μου αντίληψη το σχέδιο δεν είναι απλώς η άδεια επιστροφής και το άνοιγμα των Βαρωσίων, αλλά κάτι βαθύτερο, είναι η ρωγμάτωση, δίνω πίεση στα πράγματα για να πάρω ό,τι θέλω…

Είμαι σίγουρος ότι υπάρχει και Σχέδιο Γ΄ και Σχέδιο Δ΄, διότι το πράγμα για την τουρκική εξωτερική πολιτική δεν άρχισε το 1974, ούτε καν το 1963, αλλά πολύ παλαιότερα. Ακολουθείται από πλευράς Άγκυρας μία τόσο δαιδαλώδης διπλωματική πορεία που είναι δύσκολο να την αντιληφθεί όποιος δεν είναι μέρος της. Το κυπριακό ζήτημα είναι για πολλούς όπως ο Κύβος του Ρούμπικ, ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα, για το οποίο όμως υπάρχει λύση, περίπλοκη μεν αλλά υπάρχει. Για την Τουρκία το πρόβλημα «κυπριακό ζήτημα» δεν είναι Κύβος του Ρούμπικ, δεν είναι καν ζήτημα και πόσω μάλλον πρόβλημα, είναι στόχος και ως στόχος θα πρέπει να επιτευχθεί. Μοιάζει σαν τους στόχους που βάζουν τα εμπορικά και διαφημιστικά τμήματα διαφόρων εταιριών, τόσες χιλιάδες ευρώ από αυτό το προϊόν, τόσο κέρδος από το άλλο, και οι υπάλληλοι των τμημάτων αυτών τρέχουν να πιάσουν στόχους. Μια χώρα όμως δεν έχει υπαλλήλους, αλλά πολιτικούς, οι οποίοι οφείλουν να επιτύχουν τους στόχους που έχουν τεθεί.

Όσο πιο σοβαρή διπλωματικά είναι μία χώρα, τόσο καλύτερα ξέρει να υπερασπίζεται τα δίκαιά της. Στην Τουρκία έχουν θέσει εδώ και δεκαετίες μία εθνική γραμμή σε σειρά ζητημάτων, Κουρδικό, Αιγαίο, Θράκη, ανατολική Βουλγαρία, Αλβανία, κεντρικά Βαλκάνια και φυσικά για το Κυπριακό. Για να υποστηριχθεί, βέβαια, κατά το δυνατόν καλύτερα η όποια εθνική γραμμή, απαιτούνται χρήματα, στρατηγικές σχέσεις με άλλες χώρες, ευελιξία και αντανακλαστικά και φυσικά αφήγημα προς ευρεία κατανάλωση. Και η Τουρκία φαίνεται ότι τα έχει και προχωράει. Άλλοτε, οι υπάλληλοι/πολιτικοί δεν πιάνουν τους στόχους τους, και απομακρύνονται, άλλοτε πάλι στόχοι κάποιοι μπαίνουν στην άκρη, λόγω άλλων, σημαντικότερων.

Η Τουρκία έψαχνε αφορμή για να εισβάλει στην Κύπρο, της δόθηκε από τη Χούντα, που με τη σειρά της είχε λάβει την άδεια από άλλους σημαντικότερους παίκτες. Μοιάζει ό,τι έχει γίνει από το 1974 και μετά σαν ένα εξαιρετικό παιχνίδι προσομοίωσης, ένα πείραμα των ισχυρών, ένα crush test. Και φυσικά η Τουρκία έσπευσε να το εκμεταλλευτεί, διότι τη βόλευε, και δεν της κόστιζε και τίποτα. Μόνο και μόνο ο εποικισμός του κατεχόμενου τμήματος του νησιού δείχνει ότι υπήρχε σχέδιο, δεν μεταφέρθηκαν κατά χιλιάδες τα πρώτα χρόνια, αλλά λίγο μετά την ανακήρυξη του ψευδοκράτους, και όχι μαζικά, και όταν το συνηθίσαμε… ορίστε οι καραβιές Τούρκων από τις πιο απίθανες επαρχίες της Τουρκίας, με πολλούς να προέρχονται από τον Πόντο, επαρχία που μόνο τυχαία δεν είναι…

Τζαμιά πολλά δεν υπήρχαν, χρήματα όμως υπήρχαν, οι Τ/κ δεν ήταν και πολύ της θρησκείας, φυσικά δεν μπορούσε να γίνει μαζική κατήχηση, οπότε οι έποικοι από τις βαθιά θρησκευόμενες επαρχίες της Ανατολίας μπορούσαν να παίξουν και ρόλο κατηχητή και μπαμπούλα, ο μουεζίνης και ο μιναρές που δεν κυριαρχούσαν στο αγροτικό τοπίο της Κύπρου πριν από το 1974 σήμερα είναι μέρος του και μάλιστα βλέπεις πολλούς μιναρέδες με δύο σερεφιέδες και τώρα το βούισμα του κάμπου αντηχεί φωνές μεγαφώνων.

Ο Ραούφ Ντενκτάς φοβήθηκε μην τυχόν και η κοινότητά του πέσει θύμα των γεωπολιτικών παιγνίων των μεγάλων δυνάμεων, το έβλεπε ότι αυτό το νησί μπορούσε να πέσει θύμα… και φώναξε κάποτε ότι η «Κύπρος είναι η Κρήτη», για να αφυπνίσει την Τουρκία. Ο Ραούφ Ντενκτάς είχε τη δική του γραμμή, κατάφερε να κάνει την Τουρκία να ασχοληθεί πιο επισταμένα με την Κύπρο, έδωσε το στίγμα του και διαιώνισε την κληρονομιά «ne mutlu türküm diyene». Εμείς τι κάνουμε;

Πολιτισμός: Τελευταία Ενημέρωση

X