Kathimerini.gr
Μπορεί να άργησαν λίγο αλλά μετά το πήραν ζεστά: τις τελευταίες δύο δεκαετίες, το σινεμά –και ιδιαίτερα το Χόλιγουντ– «ανακάλυψε» την Τζέιν Οστιν και έκτοτε μας σερβίρει συχνά - πυκνά κινηματογραφικές μεταφορές των έργων της σπουδαίας Βρετανίδας συγγραφέως.
Μία από τις καλύτερες εξ αυτών μας έρχεται κάπως απροσδόκητα, εν μέσω καλοκαιριού, προσθέτοντας λίγο αλατοπίπερο σε μια, κατά τα άλλα, πολύ ήσυχη εβδομάδα. Κι αυτό γιατί το «Αγάπη και φιλία» καταφέρνει να διατηρήσει ακέραιο εκείνο το διακριτικό, αλλά εξαιρετικά εύστοχο, χιούμορ που χαρακτηρίζει την Οστιν.
Να τα πάρουμε όμως με τη σειρά. Βασισμένη σε μία από τις λιγότερο γνωστές νουβέλες της, η ταινία αφηγείται την ιστορία της λαίδης Σούζαν Βέρνον, η οποία, μένοντας περίπου χρεοκοπημένη μετά τον θάνατο του συζύγου της, αποφασίζει να κινηθεί γρήγορα προκειμένου να βρει νέο προστάτη, τόσο για την κόρη όσο και για τον εαυτό της. Το πρόβλημα είναι, βέβαια, πως μάνα και κόρη έχουν βάλει στο μάτι τον ίδιο άνδρα, γεγονός ωστόσο που δεν θα εμποδίσει την πανούργα Λαίδη να προωθήσει τους τελικούς σκοπούς της.
Η Κέιτ Μπέκινσεϊλ («Underworld») ερμηνεύει με χάρη και άνεση τη λαίδη Σούζαν, σε ένα φιλμ όπου ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Γουίτ Στίλμαν βρίσκει σχεδόν ιδανικά τη χρυσή τομή μεταξύ δράματος και κωμωδίας. Κρατώντας ακέραια την ατμόσφαιρα εποχής, με περίτεχνα κοστούμια και άριες να γεμίζουν το μουσικό φόντο, η αφήγηση βρίθει από έξυπνες ατάκες και κωμικά στοιχεία που την καθιστούν φρέσκια και ευχάριστη: η απίστευτη κοινωνική υποκρισία της αριστοκρατίας, οι γυναίκες που κινούν τα νήματα σε έναν, κατά τα άλλα, ανδροκρατούμενο κόσμο, η ηθική «ευελιξία» προκειμένου να επιτευχθεί η πολυπόθητη οικονομική εξασφάλιση κ.ο.κ. Ολα φιλτράρονται κωμικά και αξιοποιούνται, δημιουργώντας ένα σύνολο που, ενώ φαινομενικά είναι γεμάτο από φράκα και κορσέδες, στην πραγματικότητα αναπνέει ελεύθερα, είναι ανάλαφρο σαν πούπουλο.
Οσο για τις υπόλοιπες μεταφορές των έργων της Τζέιν Οστιν στη μεγάλη οθόνη, ανάμεσά τους υπάρχουν αξιόλογες αλλά και αρκετές μέτριες ταινίες. Το πιο πολυγυρισμένο είναι φυσικά το «Περηφάνια και προκατάληψη» –μέχρι και εκδοχή με... ζόμπι υπάρχει–, με την καλύτερη μεταφορά να είναι αυτή του Τζο Ράιτ, στην οποία πρωταγωνιστεί η Κίρα Νάιτλι.
Πολύ καλό είναι επίσης το «Λογική και ευαισθησία», το οποίο αποτέλεσε και το ντεμπούτο του Ανγκ Λι στις δυτικές παραγωγές. Εκεί ο σπουδαίος Ταϊβανέζος δημιουργός σκηνοθετεί τους Εμα Τόμσον, Κέιτ Γουίνσλετ και Χιου Γκραντ, σε ένα καλογυρισμένο δράμα που βραβεύθηκε και με ένα Οσκαρ. Αξιόλογη, αλλά λιγότερο γνωστή είναι και η τηλεοπτική εκδοχή του «Northanger Abbey». Τέλος στο «Emma» του 1996, η Γκουίνεθ Πάλτροου ερμηνεύει τον ρόλο της ομώνυμης ηρωίδας, σε ένα φιλμ που επίσης τιμήθηκε με Οσκαρ για την μουσική του επένδυση.
Το βαρομετρο της εβδομαδας
Ο «Αόρατος Επισκέπτης» είναι ένα περίπλοκο ισπανικό θρίλερ, το οποίο έρχεται να προστεθεί στα πολύ αξιόλογα του είδους, τα οποία παράγει συχνά τα τελευταία χρόνια η χώρα της Ιβηρικής. Εδώ πρωταγωνιστής είναι ο Αντριάν Ντόρια, νέος και εξαιρετικά επιτυχημένος επιχειρηματίας, ο οποίος ξυπνά κλειδωμένος σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, ενώ δίπλα του βρίσκεται το νεκρό σώμα της ερωμένης του, Λάουρα. Χωρίς να μπορεί να εξηγήσει πώς βρέθηκε εκεί, αλλά και να βρει άλλοθι για το έγκλημα, ο Ντόρια προσλαμβάνει μια διακεκριμένη δικηγόρο προκειμένου να τον βοηθήσει. Οι δυο τους, μέσα σε ένα βράδυ, θα ξετυλίξουν το κουβάρι της υπόθεσης, το οποίο θα οδηγήσει σε τρομερές αποκαλύψεις.
O Οριόλ Πάουλο («To Σώμα») υπογράφει το σενάριο και τη σκηνοθεσία, ενός φιλμ που κρατά τον θεατή σε διαρκή εγρήγορση. Αν και ο λαβύρινθος της πλοκής με τις πολλές ανατροπές δεν είναι πάντα εύκολα προσβάσιμος, το αγωνιώδες του πράγματος είναι τελικά αυτό την αναδεικνύει.
Σε επανέκδοση κυκλοφορεί το «Accatone», το ρηξικέλευθο κινηματογραφικό ντεμπούτο του Πιερ Πάολο Παζολίνι. Η ταινία αφηγείται την ιστορία του Ακατόνε, ενός προαγωγού που φυτοζωεί σε κάποια φτωχογειτονιά της Ρώμης. Ο Παζολίνι χρησιμοποιεί λιτά υλικά και υποβλητική ασπρόμαυρη φωτογραφία, δίνοντας μια άλλη διάσταση στον ήδη φτασμένο τότε ιταλικό νεορεαλισμό. Κυρίως συστήνει στο κοινό τα στοιχεία εκείνα (πολιτικά, αισθητικά, αφηγηματικά), τα οποία θα αποκτήσουν κεντρικό ρόλο στη μετέπειτα φιλμογραφία, ενός από τους πιο ιδιαίτερους –και σπουδαίους– κινηματογραφικούς δημιουργούς όλων των εποχών.
