Του Απόστολου Κουρουπάκη
«Τι είναι η αγάπη», ρωτούσε, και έπαιρνε την απάντηση «δώσε της ό,τι όνομα θες εσύ», και μετά από λίγο αναρωτιόταν πάλι «πόσο διαρκεί η αγάπη;». «Όσο θες εσύ να κρατήσει». Και αν εγώ θέλω να είναι ένα όμορφο κόκκινο τριαντάφυλλο, τότε ας πούμε την αγάπη, κόκκινο τριαντάφυλλο. Κι αν εγώ θέλω να κρατήσει για πάντα, τότε κράτησέ την για πάντα. Πώς ορίζεται το πάντα και γιατί να είναι λουλούδι, όλοι το ξέρουμε ότι τα λουλούδια δεν ζουν για πάντα. Είναι δυνατόν να μη ζει για πάντα η αγάπη; Φυσικά, μα το ’πε κι ο ποιητής και λουλούδι μπορεί εύκολα να γίνεις «μόνο γι’ αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο» ψιθύρισε, ή ακόμα να είσαι «υπέροχη μαγνόλια, ή κατάλευκη γαρδένια» σιγομουρμούρισε. Κι αν είμαι στο σκοτάδι, μπορεί να με βρει η αγάπη, σκέφτηκε; «Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι. Και με είδε μια αχτίδα», απάντησε κάποιος.
Η αγάπη είναι φωτεινή όπως μια ηλιόλουστη μέρα ή σκοτεινή σαν ερεβώδη νύκτα και πάλι, ποιο αστέρι του ουρανού να την αντιπροσωπεύει;, θέλησε να μάθει. Να την πούμε Αφροδίτη, και κάποιοι ψέλλισαν, «σε μια νύχτα γιομάτη θάματα, νύχτα σπαρμένη μάγια». Κι αν είναι πρόσωπο αληθινό τι όνομα θα είχε; Μπορεί «Εστερίκα, Ρίκα, τ’ αστέρι το λαμπρό», πρότεινε κάποιος. Μα μπορεί να μην έχει κι όνομα, να είναι άγνωστη, «Τι ωραία που είν’ η αγάπη μου με το καθημερνό της φόρεμα κι ένα χτενάκι στα μαλλιά. Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία» και να την ψάχνεις ρωτώντας τις κοπέλες του Άουσβιτς και του Νταχάου, και μία να είναι η ερώτηση «μην είδατε την αγάπη μου;», κάποιος άλλος μελαγχολικά είπε. Και άραγε μπορεί η αγάπη να ταξιδέψει και να χωριστεί στα δύο, με τρόμο ρώτησε.
Βεβαιότατα, μπορεί όμως η αγάπη να μη χωρά και στις αποσκευές και των δύο, και ιδού θυμήθηκε κάποιος: «για ένα μήνα αγαπηθήκαμε. Έπειτα έφυγε, θαρρώ στην Σμύρνη, […], και πια δεν ιδωθήκαμε», μα πόση λύπη και τι αγάπη ήταν αυτή; και απάντησε: «λυπηθήκαν μεγάλως στον αποχωρισμό των», και συμπλήρωσε «η αγάπη των βεβαίως δεν ήταν ίδια ως πριν […]. Όμως να χωρισθούν, δεν τόθελαν αυτοί». Από αλλού ακούστηκε φωνή που ρωτούσε: Μπορεί η αγάπη να είναι σκληρή σαν πέτρα; Ω, μα ναι: «Ωσάν την πέτρα τσ’ αστραπής, που ομπρός στα νέφη αξάφτει, κι απόκεις έρχεται στη γην, πύργους, χαράκια βλάφτει», μα πώς, βλάφτει η αγάπη; Ναι, μπορεί να βλάψει, μα δίχως αυτή να φταίει και με αβυσσαλέα φωνή κάποιος είπε «Ουρανέ ρίξε φωτιά ο κόσμος ν’ αναλάβει κι όλοι ας λαβού κι όλοι ας καού κι η Αρετή μη λάβει. […] Άστρη μην το βαστάξετε, ήλιε σημάδι δείξε και σ’ έτοιου αφέντη αλύπητου αστροπελέκι ρίξε». Όχι, ποτέ, άλλος με πιο μειλίχια φωνή είπε: «Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί […] ουκ ασχημονεί, […], ου λογίζεται το κακόν [...] ».
Και τότε πώς πύργους και χαράκια βλάφτει, και αν οι πύργοι και τα χαράκια είναι άνθρωποι; Γιατί πολλές φορές, άκουσε κάποιον να λέει ότι η αγάπη είναι σαν το καμίνι, που «αγάλια-αγάλια θρέφεται, σαν το καμίνι ανάφτει, κεντά και καίγει δυνατά, και το κορμί μας βλάφτει», και γιατί να μην είναι το «άσπιλον, έκτακτον και μοναδικόν» καμίνι; Να είναι εκείνο το καμίνι που «είναι προωρισμένον να μη ανάπτη, να μη καίη, να μη ερεύγεται φλόγας, αλλά να δροσίζη καρδίας, και οφθαλμούς και μέτωπα ανδρών, αντέτεινε άλλη φωνή από πιο πέρα. Μα γεννηθήκαμε για να αγαπούμε ακόμα και αυτούς που θέλουν κακό να μας κάνουν, άλλωστε αυτός είναι ο προορισμός μας, βροντοφώναξε κάποιος άλλος: «Ούτοι συνέχθειν, αλλά συμφιλείν έφυν» και τότε μια άλλη φωνή θέλοντας να δώσει άλλον τόνο στη συζήτηση είπε: «τούτα τα λόγια τ’ άνοστα πώς τα μισά η κοιλιά μου», αλλά πρόσθεσε «ίντα καλή θροφή ’βρήκες να δίδης του κορμιού σου με δίχως έξοδο κιαμιά να δίδης του κυρού σου!»
