Kathimerini.gr
Με τον κινηματογραφικό τρόμο δεν μπλέκει κανείς εύκολα. Το πιο κορεσμένο ίσως (μαζί με την κωμωδία) κινηματογραφικό είδος δεν προσφέρει πολλές ευκαιρίες για πρωτοτυπίες και νέους κώδικες.
Αντιθέτως, τις τελευταίες δεκαετίες βασανίζεται από την επανάληψη, το προβλέψιμο και την απομυθοποίηση. Μοιάζει λοιπόν με ευχάριστη έκπληξη το γεγονός πως, μέσα σε λίγους μήνες, είχαμε όχι μία αλλά τρεις πολύ αξιόλογες ταινίες τρόμου, οι οποίες δείχνουν πως το είδος έχει ακόμα καλό λόγο ύπαρξης...
Ξεκινώντας από την πιο πρόσφατη, που μας δίνει και αφορμή για την ανασκόπηση, μπαίνουμε κατευθείαν στα «βαθιά». Και αυτό γιατί το «Raw» είναι, από άποψη θέματος, μία από τις πιο ενοχλητικές και αντισυμβατικές ταινίες των τελευταίων ετών. Ταυτόχρονα είναι και φορέας μιας ευφυέστατης αλληγορίας, η οποία ανταμείβει τον τολμηρό –και με γερό στομάχι– θεατή.
Συνοπτικά: η 18χρονη Τζουστίν, χορτοφάγος και κάπως «άβγαλτη» κοινωνικά, μπαίνει στην κτηνιατρική σχολή όπου ήδη φοιτά η αδερφή της. Η συγκεκριμένη ωστόσο είναι η πιο αλλόκοτη κτηνιατρική του κόσμου, με τελετές μύησης και δοκιμασίες που δεν θα αργήσουν να ξυπνήσουν στην Τζουστίν μια ακόρεστη πείνα.
Βάζοντας μπροστά το όχημα-ταμπού του κανιβαλισμού, η νέα σκηνοθέτις και σεναριογράφος Ζουλιά Ντεκουρνό κάνει εντυπωσιακό ντεμπούτο. Κι αν εδώ το φιλμ ενηλικίωσης στάζει κυριολεκτικά αίμα, την ίδια στιγμή ανατέμνει αριστοτεχνικά τον σκοτεινό κόσμο των ενστίκτων και της βίαιης σεξουαλικής αφύπνισης. Με προσοχή στη λεπτομέρεια (οι custom-made ποδιές των φοιτητών είναι για να τις χαζεύεις) και πολύ ποιοτικό gore, το «Raw» σέβεται τον θεατή, αλλά πρώτα από όλα το είδος. Σε αντίθεση με τις δεκάδες χολιγουντιανές –δήθεν– τρόμου «αρπαχτές», αυτή η ευρωπαϊκή παραγωγή αξίζει κάθε ρανίδα του ψεύτικου αίματος που κατανάλωσε.
Λίγες εβδομάδες πριν από το «Raw» είδαμε στις αίθουσες μια άλλου ύφους, αλλά εξίσου ενδιαφέρουσα τρομο-ιστορία. Στο «Τρέξε» του Τζόρνταν Πιλ, ένας Αφροαμερικανός περνάει ένα εφιαλτικό Σαββατοκύριακο στο εξοχικό σπίτι των γονιών της λευκής κοπέλας του. Η κοινωνική κριτική περί διακρίσεων συναντά πανέξυπνα τη σάτιρα πάνω στο είδος του τρόμου, σε ένα φιλμ που προκαλεί συνεχώς τον θεατή να ανακαλύψει τις πραγματικές προθέσεις του. Από την άλλη, η μεγαλύτερη αρετή του είναι η στόχευση: η λευκή, υποτίθεται δημοκρατική, μπουρζουαζία αποτελεί εδώ την προσωποποίηση του τρόμου.
Τελευταία, και πιο «χολιγουντιανή ίσως, από τις ξεχωριστές ταινίες τρόμου, ήταν ο «Διχασμένος» του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν. Ο δημιουργός της «Εκτης αίσθησης» επέστρεψε θριαμβευτικά με ένα φιλμ αφιερωμένο στα αινίγματα του ανθρώπινου μυαλού.
Σε αυτό ο (εξαιρετικός) Τζέιμς Μακ Αβόι υποδύεται έναν σχιζοειδή άνδρα με 23 διαφορετικές προσωπικότητες. Μοιράζοντας σοφά την αφήγηση μεταξύ της ανάλυσης του χαρακτήρα και της θρίλερ ιστορίας, ο Σιάμαλαν καταφέρνει να κατασκευάσει ένα συναρπαστικό σύνολο που αντέχει σε δεύτερη και τρίτη ανάγνωση.
Η επιστροφή του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν
Το πρόσωπο της σεζόν όσον αφορά τον τρόμο είναι αναμφισβήτητα ο Μ. Νάιτ Σιάμαλαν. Ο σκηνοθέτης του «Διχασμένου» έχει ταυτίσει το όνομά του με το συγκεκριμένο κινηματογραφικό είδος, και όχι πάντα για καλό. Οταν το 1999 γύρισε την «Εκτη αίσθηση», σε ηλικία μόλις 29 ετών, περίπου οι πάντες μίλησαν για αποκάλυψη. Η συνέχεια ωστόσο δεν ήταν ανάλογη, με φιλμ όπως ο «Οιωνός», το «Σκοτεινό χωριό» και το «Lady in the Water», τα όποια ήταν μεν ατμοσφαιρικά, στερούνταν όμως πραγματικής κινηματογραφικής ουσίας και υπόστασης.
Οταν μάλιστα το 2010 παρουσιάσε τον ανεκδιήγητο «Τελευταίο μαχητή του ανέμου», αρκετοί έσπευσαν να τον ξεγράψουν εντελώς. Αυτοί οι τελευταίοι φέτος πήραν καλή απάντηση, μιας και ο «Διχασμένος» αναμφίβολα επαναφέρει τον Σιάμαλαν στις κορυφές των εν ζωή δημιουργών του τρόμου. Ταυτόχρονα ο Ινδός σκηνοθέτης επιμελείται ως παραγωγός και το πολύ ενδιαφέρον τηλεοπτικό θρίλερ μυστηρίου «Waywad Pines».
Τρομακτική και διασκεδαστική
Μιλώντας κανείς για τις (μετρημένες στα δάχτυλα) πραγματικά καλές ταινίες τρόμου των τελευταίων ετών, αξίζει να σταθεί σε μερικούς τίτλους: «Το μικρό σπίτι στο δάσος» του 2012 χρησιμοποιεί μια κλασική ιστορία τρόμου, προκειμένου να σχολιάσει απολαυστικά ακριβώς αυτές τις κλασικές ιστορίες τρόμου. Με τα κλισέ και τις συμβάσεις να αποδομούνται ανελέητα, η συγκεκριμένη ταινία γίνεται όλο και διασκεδαστικότερη με κάθε θέασή της.
«Οι σελίδες του τρόμου»: Αλλη μία τυπική αφήγηση τρόμου, αυτή του τέρατος στο σπίτι, γίνεται ενδιαφέρουσα χάρη στη δημιουργική ματιά της σκηνοθέτιδος και σεναριογράφου Τζένιφερ Κεντ. Περισσότερο και από το όποιο τέρας, οι εσωτερικοί δαίμονες βασανίζουν εδώ τους ήρωές της.
«Σε ακολουθεί»: Αντισυμβατικό τόσο σαν σύλληψη όσο και σαν τεχνική εκτέλεση, το φιλμ του Ντέιβιντ Ρόμπερτ Μίτσελ σχολιάζει επιτυχημένα τους τρόμους της ενηλικίωσης. Δημιουργεί, δε, ένα από τα πιο γνήσια αγωνιώδη αισθήματα που μπορεί κάποιος να βιώσει μέσω της κινηματογραφικής εμπειρίας.
