ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Το διαφορετικό να μη μας τρομάζει

Η Ντάινα Παπαδάκη που σκηνοθέτησε την ταινία «Το Τέρας» λέει στην «Κ» ότι ελπίζει να ευαισθητοποιήσει το κοινό

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Του Απόστολου Κουρουπάκη

kouroupakisa@kathimerini.com.cy

Συνέντευξη στον ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΚΟΥΡΟΥΠΑΚΗ

«Βράδυ. Η μικρή Ζωή ξαπλώνει στο κρεβάτι της αλλά δεν μπορεί να κοιμηθεί. Η Μητέρα της ανησυχεί. Η Ζωή εκμυστηρεύεται πως δεν θέλει να πάει σχολείο την επόμενη μέρα, γιατί οι συμμαθητές της κοροϊδεύουν την εμφάνισή της. Την αποκαλούν το Τέρας», αυτή είναι η κεντρική ιδέα της ταινίας «Το Τέρας», που σκηνοθέτησε η Ντάινα Παπαδάκη και καταπιάνεται με το αποκρουστικό θέμα του εκφοβισμού, του bullying. Η Ντάινα σημειώνει ότι ελπίζει α ευαισθητοποιήσει και να προβληματίσει τους μαθητές και το ευρύ κοινό ελπίζοντας ότι μελλοντικά θ’ αλλάξει η στάση και η οπτική σκοπιά του κοινωνικού συνόλου σε ό,τι αφορά τη διαφορετικότητα και την αποδοχή. Η ταινία γυρίστηκε χωρίς να υπάρχει καμία κρατική χορηγία και αυτό είναι κάτι που πρέπει να αλλάξει, αρκεί, όπως λέει η Ντάινα, να ακολουθήσουμε τα παραδείγματα άλλων χωρών της Ευρώπης και όχι μόνο.

–Ντάινα, τι πραγματεύεται η νέα σου ταινία;

Η ταινία «Το Τέρας» / «The Monster» πραγματεύεται τη διαφορετικότητα, τον κοινωνικό αποκλεισμό και το bullying (τον κοινωνικό εκφοβισμό). Η ταινία αναμένεται να προβληθεί στα σχολεία στην Κύπρο για να ευαισθητοποιήσει και να προβληματίσει τους μαθητές και το ευρύ κοινό ελπίζοντας ότι μελλοντικά θ’ αλλάξει η στάση και η οπτική σκοπιά του κοινωνικού συνόλου σε ό,τι αφορά τη διαφορετικότητα και την αποδοχή. Επέλεξα να σκηνοθετήσω το συγκεκριμένο σενάριο του Μάριου Νικολάου, γιατί όταν το μοιράστηκε μαζί μου και το διάβασα με άγγιξε, αφύπνισε μέσα μου ανησυχίες, ευαισθησίες και τραυματικές εμπειρίες. Έχω στο παρελθόν βιώσει σε προσωπικό επίπεδο άγριο bullying στο σχολείο και έχω γίνει πρόσφατα μαμά άρα είναι κάτι το οποίο σκέφτομαι και με προβληματίζει πολύ. Ο κοινωνικός εκφοβισμός και αποκλεισμός είναι κάτι που πραγματικά θέλω να σταματήσει να συμβαίνει, άρα αν μπορέσω να συνεισφέρω έστω και λίγο στο ν’ αλλάξει αυτή η σκληρή στάση και η διαφορετικότητα να γίνεται αποδεκτή είναι κάτι πολύ σημαντικό για μένα.

–Πώς προσεγγίζεις το ζήτημα του εκφοβισμού αλλά και των άλλων κοινωνικών διακρίσεων κινηματογραφικά;

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να προσεγγίσεις αυτό το θέμα. Για τη συγκεκριμένη ταινία η δική μου σκηνοθετική προσέγγιση είναι λιτή και όσο γίνεται πιο καθημερινή, η γλώσσα του διαλόγου είναι στην καθομιλουμένη κυπριακή (για να μπορούν να ταυτιστούν πιο εύκολα οι θεατές), είναι κινηματογραφικό το αποτέλεσμα, οπτικά η ατμόσφαιρα και ο χώρος ενδυναμώνει το θέμα και την ιστορία χωρίς να προδίδει όμως τι ακριβώς συμβαίνει. Δεν ήθελα να υπάρχει οπτικά ή λεκτικά απόδοση βίας, γιατί, όπως σας είπα, η ταινία έγινε με στόχο να προβληθεί στα σχολεία άρα τη σκηνοθέτησα με πρωταρχικό στόχο οπτικά να είναι κατάλληλη για πιο νεαρούς θεατές. Γενικά προσπάθησα η ταινία να έχει μια ροή, να κτίσει αργά την περιέργεια τον θεατών, να τους κρατήσει σε εγρήγορση και να δοθεί η απάντηση του τι ακριβώς συμβαίνει την κατάλληλη στιγμή, γι’ αυτό και επέλεξα να είναι όλη η ταινία μονοπλάνο. Δεν ήθελα να έχει μοντάζ, γιατί νιώθω πως χωρίς cuts ενδυναμώνεται η «αλήθεια» της συγκεκριμένης κατάστασης. Επίσης, όταν συζητάγαμε και σκεφτόμασταν δημιουργικά το πώς θα μοιάζει οπτικά το σετ ήθελα κάτι λίγο μαγικό που ν’ αγγίζει όμως το πραγματικό και ανθρώπινο που αναγνωρίζουμε σαν σήμερα, όχι κάτι ξένο, μίνιμαλ ή φουτουριστικό. Για το «τέρας» θέλαμε να πάμε με κάτι που φαίνεται διαφορετικό αλλά συνάμα όχι τρομακτικό. Η όλη διαδικασία ήταν πολύ δημιουργική και πιστεύω πως όλοι οι συντελεστές την απολαύσαμε.

–Αυτή είναι η δεύτερη ταινία μικρού μήκους που κάνεις φέτος. Σε βρίσκουμε σε δημιουργική φάση;

Φέτος ήμουν αρκετά τυχερή ώστε να σκηνοθετήσω ακόμα μια μικρού μήκους ταινία με τίτλο «OFF Guard». Αυτή βρίσκεται στο στάδιο της μεταπαραγωγής άρα έχω ακόμα αρκετή δουλειά μπροστά μου, γιατί έχει οπτικά και ηχητικά εφέ άρα πολύ ποστ. Θα έλεγα πως βρίσκομαι σε μια σκοτεινά περίεργη δημιουργική φάση της ζωής μου, θέλω να κάνω συνέχεια πολλά δημιουργικά πράγματα πολύ διαφορετικά απ’ αυτά που έχω κάνει μέχρι τώρα, τα περισσότερα με τα οποία καταπιάνομαι είναι συνήθως challenging, έχουν ρίσκα και πιέζουν τα όρια του comfort zone μου, αλλά μ’ αρέσει. Για το μόνο που θα παραπονεθώ λίγο είναι το ότι δεν βρίσκω χρόνο να κοιμάμαι.

–Ποιες είναι οι διαφορές που εντοπίζεις από την αμέσως προηγούμενη δουλειά σου που πάλι καταπιανόταν, αν δεν κάνω λάθος, με κοινωνικό θέμα;

Η προηγούμενη μου ταινία «5 Τρόποι να Πεθάνεις» ήταν μαύρη κωμωδία, καταπιανόταν με κοινωνικά ζητήματα αλλά ήταν συνάμα πιο εμπορική και απευθυνόταν σε άλλο κοινό. Το «Τέρας» είναι μια κοινωνική ταινία θα έλεγα λίγο πιο ευαίσθητη και με πιο σοβαρή θεματολογία, έχει άλλο ύφος και στόχο, απευθύνεται σε όλους αλλά προπαντός στα παιδιά, τους γονείς, τους δασκάλους άρα η προσέγγιση είναι διαφορετική. Η «Off Guard» είναι πιο art house και πιο δύσκολη ταινία, έχει ύφος σκοτεινό και μυστήριο, καταπιάνεται με την ύπαρξη, τους φόβους μας, τον θάνατο εκεί η σκηνοθετική μου προσέγγιση είναι διαφορετική, χρειάζεται να είναι διαφορετική. 

Οι περισσότεροι δημιουργοί συνήθως επιλέγουν να καταπιάνονται με κοινωνικά ζητήματα. Τα ζούμε, προβληματιζόμαστε, μας αγγίζουν και θέλουμε ενεργά μέσω της κινηματογραφικής καλλιτεχνικής έκφρασης να εκφέρουμε την άποψή μας. Σε κάποιους από μας αρέσει να είμαστε σταθεροί σε κινηματογραφικό ύφος ή σκηνοθετικό στυλ. Εμένα μου αρέσει η κάθε μου ταινία να είναι διαφορετική σε ύφος αλλά και σκηνοθετικά η κινητήριος δύναμή μου έχει να κάνει με τη δυσκολία και την πρόκληση. Όσο μεγαλώνουμε και μαθαίνουμε μέσα από τις εμπειρίες μας, αλλάζουμε και εξελισσόμαστε. Η τεχνολογία γύρω μας αλλάζει, οι επιλογές μας αλλάζουν άρα και οι ταινίες μας αλλάζουν, ωριμάζουν.

Χρειάζεται κρατική στρατηγική και όραμα

–Πώς εξελίσσεται η κινηματογραφική βιομηχανία στην Κύπρο;

Αργά. Έχω όμως την ελπίδα ότι αυτό σύντομα θ’ αλλάξει όμως και υπάρχουν πολλοί τρόποι για να γίνει αυτό με γρήγορο ρυθμό φτάνει να υπάρχει κρατική στρατηγική και όραμα. Υπάρχουν πολλά που μπορούν να γίνουν για να ενισχυθεί η κυπριακή κινηματογραφική βιομηχανία αλλά τα δύο πιο βασικά που πιστεύω πως αν υιοθετηθούν θα έχουν ως αποτέλεσμα τη γρήγορη και επιτυχή ανάπτυξη του οπτικοακουστικού τομέα είναι: α) Να αυξηθεί το κονδύλι της Σ.Ε.Κιν. (δηλαδή της κρατικής χορηγίας για τον κινηματογράφο και τα οπτικοακουστικά) από 1 εκατομμύριο σε 7 εκατομμύρια ετησίως (ισάξιο δηλαδή του ποσού με το οποίο χορηγείται ετησίως με κρατικά το κυπριακό θέατρο) ώστε να υπάρχει αξιόλογος αριθμός ετήσιας κυπριακής παραγωγής ταινιών με αποτέλεσμα την ουσιώδη ανάπτυξη της οπτικοακουστικής βιομηχανίας και (β) να δίνονται κίνητρα σε εταιρίες ή /και αυτόνομους επενδυτές που να τους ωθούν στο να επενδύουν χρήματα στην παραγωγή κυπριακών ταινιών με αντάλλαγμα φοροαπαλλαγή πάνω στο ποσό της επένδυσής τους.

Τα δύο παραδείγματα που αναφέρω είναι μέτρα και στρατηγικές που έχουν στη νομοθεσία τους πολλές άλλες χώρες του κόσμου και της Ε.Ε., κράτη με όραμα, που αντιλαμβάνονται την οικονομική, κοινωνική αξία και δύναμη της Έβδομης Τέχνης και ενεργά στηρίζουν και επενδύουν σε αυτήν. Άρα ευτυχώς ως χώρα δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον τροχό αλλά απλώς να μελετήσουμε τι κάνουν αυτές οι χώρες (που είχαν γρήγορη και αξιόλογη ανάπτυξη στην παραγωγή κινηματογραφικών ταινιών) και να υιοθετήσουμε ως κράτος παρόμοιες στρατηγικές, οικονομική στήριξη και νόμους. Αν υπάρχει θέληση όλα γίνονται, απλώς χρειάζεται αρκετή και σκληρή δουλειά, στο τέλος της ημέρας όμως το αποτέλεσμα θα είναι να αναπτυχθεί οικονομικά η χώρα μας άρα ουσιαστικά δεν υπάρχει και λόγος το κράτος να μην υιοθετεί άμεσα στρατηγική ανάπτυξης της κυπριακής οπτικοακουστικής βιομηχανίας.

–Θα παρουσιάσεις τη δουλειά σου στο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Κύπρου. Ο θεσμός αυτός είναι ένα πρώτο καλό βήμα για τους Κύπριους δημιουργούς;

Το ISFFC είναι το κυπριακό εθνικό κρατικό φεστιβάλ, ένα φεστιβάλ με χρόνια στο ενεργητικό του. Κάθε χρόνο γίνεται ακόμα καλύτερο. Ναι, είναι κατά την άποψή μου η πιο αξιόλογη και η νούμερο ένα φεστιβαλική επιλογή για κάθε Κύπριο δημιουργό που θέλει να κάνει την πρεμιέρα της μικρού μήκους ταινία του στη χώρα του.

Καμία κρατική χορηγία

Η σκηνοθέτρια της ταινίας σημειώνει ότι η ταινία «Το Τέρας» υλοποιήθηκε χωρίς κρατική χορηγία και με βασική οικονομική στήριξη του Συνδέσμου Τραπεζών Κύπρου, τον οποίο ευχαριστεί προσωπικά. Τη δημιουργία της ταινίας υποστήριξαν επίσης οι: ΚΙΣΑ (Κίνηση για Ισότητα, Στήριξη, Αντιρατσισμό), G4S Secure Solutions Cyprus Ltd, Royal Crown Insurance Cyprus, Cablenet και Lifetime Kids Rooms. Αξίζει να αναφερθεί ότι η ταινία έτυχε θερμής υποδοχής από την Επίτροπο Διοικήσεως και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η οποία μέσω επιστολής της χαιρέτησε την όλη προσπάθεια, και το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού δεσμεύτηκε να την αξιοποιήσει ως εργαλείο για πρόληψη του σχολικού εκφοβισμού, στα σχολεία της Κύπρου.

«Το Τέρας», Κύπρος 2018, σκηνοθεσία Ντάινα Παπαδάκη, σενάριο Μάριος Νικολάου, σε παραγωγή Μάριου Νικολάου (Σύγχρονες Αλτερνατίβες) και Associate Producer: Sleepwalker Films. Παίζουν, Μυρσίνη Χριστοδούλου και Ζωή Νικολάου.

 

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Σινεμά: Τελευταία Ενημέρωση

Η προβολή και παρουσίαση της ταινίας μικρού μήκους του Ανδρέα Σεϊτάνη θα γίνει το Σάββατο 2 Δεκεμβρίου
Kathimerini.com.cy
 |  ΣΙΝΕΜΑ
X