Kathimerini.gr
ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΧΑΡΜΠΗΣ
Μια νύχτα χάους, ληστειών και δολοφονιών. Δώδεκα ώρες κατά τις οποίες όλοι οι νόμοι καταργούνται και κάθε πολίτης του αμερικανικού κράτους μπορεί να κάνει περίπου ό,τι θέλει χωρίς καμία συνέπεια. Αυτή είναι πάνω κάτω η κεντρική ιδέα της «Κάθαρσης», της επιτυχημένης σειράς ταινιών του Τζέιμς ντε Μόνακο, ο οποίος από το 2013 μας έχει βάλει στον κόσμο αυτής της αλλόκοτης (επινοημένης) αμερικανικής παράδοσης. Φέτος το καλοκαίρι μας σερβίρει την αρχή· σε ένα καλοστημένο prequel παρακολουθούμε πως ξεκίνησαν όλα από το Staten Island της Νέας Υόρκης.
Σε ένα εναλλακτικό παρόν, χτυπημένη από μια ακόμα οικονομική και κοινωνική κρίση, η Αμερική αναδεικνύει ένα τρίτο κόμμα, τους «Νέους Εθνοπατέρες». Και αναπόφευκτα τους στέλνει στον Λευκό Οίκο. Στο πλαίσιο μιας πολιτικής ελέγχου των μαζών, εκείνοι βάζουν σε εφαρμογή ένα κοινωνιολογικό πείραμα: ένα δωδεκάωρο απρόσκοπτης βίας, το οποίο υποτίθεται πως θα εκτονώσει τις εντάσεις και μακροπρόθεσμα θα εξασφαλίσει την κοινωνική ειρήνευση. Ως πειραματικό εργαστήρι, πριν από τη γενική εφαρμογή του μέτρου, επιλέγεται το Staten Island. Οποιος θελήσει να παραμείνει σε αυτό την ημέρα της Κάθαρσης αμείβεται με 5.000 δολάρια. Αν μείνει και στον δρόμο με ακόμα περισσότερα.
Τάγματα εφόδου
Ο Ντε Μόνακο και ο σκηνοθέτης του, Τζέιμς Μακ Μάρεϊ, διαλέγουν να μας δείξουν την αρχή με έναν τρόπο που ταιριάζει πολιτικά στο 2018. Η «Κάθαρση» είναι έτσι σχεδιασμένη ώστε να εγκλωβίσει στο νησί τα κατώτερα οικονομικά στρώματα (από ανάγκη ή ανημπόρια), τα οποία αποτελούνται συντριπτικά από Αφροαμερικανούς. Κάπως έτσι, με τρόπο επί της ουσίας φασιστικό, οι φτωχοί καλούνται να αλληλοφαγωθούν. Οταν όμως αυτό δεν γίνεται οι Εθνοπατέρες αναλαμβάνουν δράση, στέλνοντας στο νησί ομάδες πληρωμένων δολοφόνων και νεοναζί προκειμένου τα πτώματα να αρχίσουν να πληθαίνουν.
Σε ένα φιλμ που αρχικά δεν διεκδικεί σπουδαίες δάφνες σε επίπεδο ανάλυσης, τα πράγματα γίνονται πιο ενδιαφέροντα στο δεύτερο κομμάτι, όπου οι κάτοικοι παίρνουν τα πράγματα στα χέρια τους για να υπερασπιστούν τις ζωές αλλά και την τιμή τους. Κυριολεκτικά εν μια νυκτί, ο γκάνγκστερ έμπορος ναρκωτικών της περιοχής μεταμορφώνεται σε προστάτη των γυναικόπαιδων όταν ο (πολύ πιο) κακός λύκος καταφθάνει, ντυμένος με τα λευκά της Κου Κλουξ Κλαν. Από εκεί και έπειτα υπάρχει η ίδια η δράση, με ρυθμό που μένει σε αρκετά καλά επίπεδα, αν και δίχως μεγάλες εκπλήξεις ως το τέλος.
Εκεί, για όσους δεν έπιασαν το νόημα, μας περιμένει το εμβληματικό πια για τα κινήματα ισότητας «Alright» του ράπερ Κέντρικ Λαμάρ. Στο σύνολό της σαν κινηματογραφικό franchise, η «Κάθαρση» προβλέπει με μπόλικη υπερβολή ένα σκοτεινό μέλλον. Από την άλλη, με όλα τα σύγχρονα ζητήματα βίας κατά Αφροαμερικανών αλλά και φονικής οπλοχρησίας που υπάρχουν στις ΗΠΑ ποιος μπορεί να πει πως δεν είναι τουλάχιστον επίκαιρη;
