Του Απόστολου Κουρουπάκη
Η Χριστίνα Μαξούρη έρχεται στην Κύπρο με «Δανεικά παπούτσια», που όμως μόνο άβολα δεν της είναι. Η μουσικοθεατρική παράσταση «Δανεικά παπούτσια» που φέρνει στην Κύπρο το Πανεπιστήμιο Κύπρου είναι μία πρώτης τάξης να ταξιδέψει ο θεατής σε αλλοτινές εποχές, και σε μελωδίες που ποτέ δεν έχασαν τη μαγεία τους. Η επιτυχία της παράστασης μόνο τυχαία δεν μπορεί να είναι, αφού εδώ και δύο χρόνια τα «Δανεικά παπούτσια» έχουν ταξιδέψει σε όλη την Ελλάδα και στο εξωτερικό. Κάθε τραγούδι, κάθε μελωδία που επιλέγει να ερμηνεύσει η Χριστίνα Μαξούρη είναι και ένα μοναδικό ταξίδι. Η Χριστίνα Μαξούρη λέει στην «Κ» ότι με τα λόγια και τις μελωδίες της παράστασης καταφέρνει να βρει τον δικό της βηματισμό. Ένας από τους στόχους της Χριστίνας είναι να καταργήσει την απόσταση μεταξύ ερμηνευτεί και κοινού, κάτι που το καταφέρνει, όπως λέει, δημιουργώντας μια εγγύτητα, είτε μέσω της οπτικής επαφής είτε ερμηνεύοντας a cappella. Για τη νεαρή ερμηνεύτρια το ταξίδι που κάνει με τα «Δανεικά παπούτσια» είναι μεν πολύ απαιτητικό, αλλά ταυτοχρόνως ένα αποκαλυπτικό και απολαυστικό.
–Γιατί δανεικά παπούτσια, κ. Μαξούρη;
–Γιατί στη συγκεκριμένη παράσταση, «δανείζομαι» λόγια και μελωδίες αγαπημένων και κατ’ εμέ σημαντικών δημιουργών, για να σχηματίσω τον δικό μου βηματισμό.
–Τι νομίζεις ότι κάνει τα «Δανεικά παπούτσια» να έχουν την επιτυχία που έχουν;
–Ίσως το ότι δημιουργούν μια συνθήκη που μας μεταφέρει σε έναν ψυχικό τόπο πιο ήσυχο, γυμνό και τρυφερό, από αυτόν που βιώνουμε πλέον στην καθημερινότητά μας.
–Τι σε θέλγει στα παλιά τραγούδια που επιλέγεις να ερμηνεύσεις; Να υποθέσω ότι η σημερινή μουσική δεν σε εκφράζει τόσο πολύ;
–Έχει συμβεί να με εκφράσει και να με συγκινήσει πολύ η σημερινή μουσική, απλώς τα παλαιότερα τραγούδια είναι αυτά με τα οποία συντονίζομαι περισσότερο, γιατί είναι αφτιασίδωτα, ευρύτερα λαϊκά –με την έννοια της καθολικής απεύθυνσης– και φέρουν έναν αισθητικό κόσμο που συνήθως μου ταιριάζει απόλυτα. Με δονούν βαθύτατα συναισθηματικά και βρίσκω σ’ αυτά έναν πανέμορφο, ανεπιτήδευτο κόσμο που θέλω να εξερευνήσω, να γευτώ, να προσπαθήσω να μεταφέρω ή να αναπαραγάγω.
–Πώς νιώθεις όταν αυτή η παράσταση ταξιδεύει εκτός ελληνικών συνόρων, έχει δύναμη ο ελληνικός λόγος;
–Ο ελληνικός λόγος είναι ένας αστείρευτος πλούτος, και κάθε λέξη, πέρα από το νόημα που κουβαλάει, φέρει τον δικό της ήχο, τη δική της μουσική και κάθε φράση ή κείμενο, αποτελεί μια αξιοθαύμαστη παρτιτούρα ψυχής και σκέψης. Πόσο μάλλον όταν αυτή ντύνεται με μουσική και καλεί ανθρώπους άλλης εθνικότητας και κουλτούρας, να γίνουν μέρος της. Αυτό που νιώθω ταξιδεύοντας εκτός συνόρων με τα «Δανεικά Παπούτσια», είναι τύχη και βαθειά ευγνωμοσύνη, καθώς καλούμαι να μεταφέρω ένα πολύ μικρό κομμάτι από το τεράστιο μωσαϊκό της ελληνικής κουλτούρας και του πολιτισμού.
–Θες να καταργήσεις την απόσταση μεταξύ ερμηνευτή και κοινού λες, πώς το επιτυγχάνεις;
–Προσπαθώ κάθε φορά να δημιουργώ μια εγγύτητα, είτε μέσω της οπτικής επαφής και της απεύθυνσης, είτε με το να τραγουδώ τα περισσότερα τραγούδια a cappella, χωρίς δηλαδή τη συνοδεία μουσικών οργάνων, συνθήκη που καθιστά τη σχέση ημών, πιο άμεση κι ενδεχομένως πιο κοντινή.
–Έχω την αίσθηση ότι πια δεν φτιάχνονται τραγούδια «διαρκείας», αλλά μουσικά πυροτεχνήματα. Συμφωνείς;
–Φοβάμαι πως είναι κι αυτό ένα σημάδι των καιρών, όπου οι περισσότερες αξίες βάλλονται κι εντέλει εκπίπτουν, υποκύπτοντας σε μια αδυσώπητη ταχύτητα, μαζικότητα και καταναλωτισμό –υλικό και ψυχικό– που εμποδίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη να ζήσει, να δημιουργήσει και να αναπτυχθεί εις βάθος. Ωστόσο, πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν λαμπρότατες εξαιρέσεις σε όλους τους τομείς και ο χρόνος είναι αυτός που θα κρίνει την αξία και τη διάρκειά τους.
–Ηθοποιός ή ερμηνεύτρια; Πόσο απέχουν στη δική σου περίπτωση;
–Και τα δύο είναι για μένα μια θάλασσα που λαχταρώ να βουτήξω. Είτε στα ρηχά και γνώριμα, είτε στα βαθειά και απάτητα νερά της.
–Τι κάνει έναν καλό ερμηνευτή;
–Το να παραμένει πιστός, θαρραλέος και γενναιόδωρος, στον δρόμο που διαλέγει να βαδίσει και να δουλεύει σιωπηλά και ακατάπαυστα.
–Τι σημαίνει ερμηνεία (τραγουδιού-ρόλου) για τη Χριστίνα Μαξούρη;
–Μια διαδικασία επεξεργασίας, αφαίρεσης και ταυτοχρόνως σύνθεσης εαυτού, σε νοητικό και ψυχικό επίπεδο και επικοινωνία μέσω αυτού και του εκάστοτε «έργου» (τραγουδιού ή κειμένου) με τους ακροατές/θεατές.
–Δεν είναι δύσκολο για έναν καλλιτέχνη να παίρνει όλο το βάρος μιας παράστασης;
–Είναι απαιτητικό πολύ, αλλά ταυτοχρόνως ένα αποκαλυπτικό και απολαυστικό ταξίδι.
–Ποιο τραγούδι θα μας αφιέρωνες;
–Το «Άστο το χεράκι σου» των Κώστα Καπνίση και Αλέκου Σακελλάριου.
Πληροφορίες: Στα «Δανεικά παπούτσια», η Χριστίνα Μαξούρη «δανείζεται» παλιές και νέες μελωδίες και τις ερμηνεύει a cappella, πλάι σε κείμενα των Χατζιδάκι, Ελύτη, Λειβαδίτη, Περεσιάδη, Σαίξπηρ, παίζοντας ενίοτε μεταλλόφωνο, κλαρινέτο ή μπαγλαμαδάκι, «σε μια χειροποίητη και «κατ’ οίκον» συναυλία. Η μουσική ερμηνεύεται ζωντανά (Μιχάλης Βρέττας: βιολί, τραγούδι, Σοφία Ευκλείδου: τσέλο, τραγούδι, Βασίλης Παναγιωτόπουλος: τρομπόνι, πιάνο, τραγούδι). Δευτέρα 13 Νοεμβρίου, ώρα 8:00 μ.μ. στο θέατρο Δέντρο, Ενότητος 44, Καϊμακλί, Λευκωσία. Εισιτήρια προπωλούνται ηλεκτρονικά: www.ucy.ac.cy/alumnisys (Εκδηλώσεις), πληροφορίες: 22894356 (ώρες γραφείου).
