Του Απόστολου Κουρουπάκη
Όσο κι αν ακούγεται κλισέ είναι η αλήθεια, αυτή η αλήθεια που θα έπρεπε ως ανθρωπότητα να είχαμε διαψεύσει εδώ και δεκάδες χρόνια. Ποια είναι αυτή η αλήθεια; Μα η διαχρονικότητα του μεγάλου δραματουργού Μπέρτολτ Μπρεχτ. Την Κυριακή βρέθηκα στην παράσταση του νέου θεατρικού σχήματος ΑντίΛογος, που ανέβαζε «Τα τουφέκια της κυρίας Καρράρ» και της «Εβραίας» σε μία ενιαία παράσταση, άλλωστε και τα δύο έργα είναι μικρά σε έκταση, οπότε η συνάντησή τους και η συνομιλία μεταξύ των μπορεί να γίνει χωρίς να κουράσει τον θεατή. Πραγματικά ο σκηνοθέτης Νεοκλής Νεοκλέους το πέτυχε, έκανε τα δύο έργα να μοιάζουν σαν να πρόκειται για δύο πράξεις ενός έργου. Φυσικά, η θεματολογία τους είναι αυτή που τα συνταιριάζει και δυστυχώς βάζει στο στόμα των ηθοποιών λόγια που είναι βούρδουλας στη συνείδηση όλων μας. Λόγια που οι ηθοποιοί είχαν καταφέρει εκών άκων να βάλουν επάνω του περισσό αλάτι ώστε να μας πονούν περισσότερο.
Η Πόπη Αβραάμ υποδύθηκε την κυρία Ιουδήθ, μία Εβραία που εγκαταλείπει τον σύζυγό της και τη ζωή της γιατί οι άνθρωποι ενώ κάνουν αντικειμενικές διαπιστώσεις και ανακάλυψαν τα κβάντα δεν έμαθαν να αγαπούν τη γυναίκα τους, και γίνονται φανατικοί αηδών θεωριών. Κατάφερε η Πόπη Αβραάμ να βγάλει όλο εκείνο τον εσμό των σκέψεων που της τριβέλιζαν το μυαλό, είχε εκείνο το απλανές βλέμμα που αδυνατούσες να ακολουθήσεις, εκείνη τη θωριά που έχει ο άνθρωπος που ξαφνικά μεν ενσυνείδητα δε χάνει τη βολή του. Απέδειξε η Πόπη Αβραάμ ότι το θεατρικό σανίδι θέλει βαρύ πάτημα.
Η Χριστίνα Χριστόφια που ως κυρία Καρράρ, μια μάνα που ο πόλεμος τις έχει πάρει πολλά και μέλλεται να της πάρει περισσότερα, νομίζω έδωσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον πόνο και την απάθεια, κατάφερε να δώσει στον θεατή εκείνο το βουβό της θλίψης και της οργής, μία ερμηνεία, για εμένα τουλάχιστον, που ήταν όχι απλώς δουλεμένη, αλλά σύμφυτη με το έργο, δεμένη με τα λόγια του Μπρεχτ.
Φυσικά, ολόκληρη η παράσταση ήταν εξαιρετική, όλοι οι συντελεστές έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό για να νιώσει ο θεατής τη βαρύτητα των έργων, Ειρήνη Ανδρονίκου, Χάρις Ευριπίδου, Μάριος Κακουλλή, Βασίλης Παφίτης νέοι ηθοποιοί, με τη δική τους φυσικά διαδρομή, που δείχνουν ότι αγαπούν το καλό θέατρο και το υπηρετούν πιστά.
Ο ΑντίΛογος έκανε ντεμπούτο με ένα έργο που πραγματικά θα έπρεπε να μην ανεβαίνει πια, γιατί αυτό θα σήμαινε ότι η ανθρωπότητα θα είχε προχωρήσει ένα βήμα μπροστά, ωστόσο, ο ΑντίΛογος μας το έδωσε, μας υπενθύμισε τη φρίκη του πολέμου, της απολυταρχίας, του φανατισμού και το έκανε πολύ καλά, μας υπενθύμισε ότι ακόμα υπάρχουν ποδογλύφτες τεράτων και ότι στην κοινωνία, σ’ εμάς δηλαδή, μένει να τους παραμερίσουμε.
