Του Απόστολου Κουρουπάκη
Πριν από λίγες ημέρες είδα την παράσταση «Ανάμισης ντενεκές» με τον Χάρη Χαραλάμπους, σε σκηνοθεσία Μαρίας Αιγινίτου. Η παράσταση ήταν βασισμένη στο μυθιστόρημα του Γιάννη Μακριδάκη «Ανάμισης Ντενεκές», που εξιστορεί την ιστορία του φυγόδικου Χιώτη Γιώργη Πέτικα.
Έχοντας συνομιλήσει με τους συντελεστές στο πλαίσιο συνέντευξης που παραχώρησαν στην «Κ» είχα πάρει μία γεύση τόσο για το έργο όσο και για την ιστορία του βιβλίου. Πήγα λοιπόν και στην παράσταση, πάντα με τραβούσαν οι μονόλογοι, τους θεωρώ πολύ σημαντική θεατρική πράξη, που «ξεγυμνώνει» τον ηθοποιό, και μπορεί ο θεατής να δει πολλά περισσότερα στοιχεία μιας παράστασης.
Ο Χάρης Χαραλάμπους έδειξε από την πρώτη κιόλας στιγμή του έργου ότι θα το υποστήριζε, μιλώντας διαλεκτικά, ομολογώ ότι περίμενα να ακούσω πώς θα απέδιδε τη χιώτικη ντοπιολαλιά που ο Μακριδάκης είχε εντάξει στο βιβλίο του. Ήταν η πρώτη εντύπωση και ήταν καλή, το έργο άρχισε να μιλάει...
Όσο προχωρούσε ο μονόλογος του Χάρη, τόσο ξεχνούσες ότι ήταν μόνος επί σκηνής, όσο οι περιγραφές των τόπων και τα ονόματα των πρωταγωνιστών της ιστορίας ερχόντουσαν μπροστά σου, τόσο «έδεναν» την ιστορία και ξεχνούσες ότι το έργο ήταν μονόλογος, ότι ένας και μόνο ηθοποιός βρισκόταν στο προσκήνιο. Γέμιζε ο χώρος, έπαιρναν μορφή και διάσταση οι χαρακτήρες, γινόντουσαν τα λόγια εικόνες.
Ο μονόλογος που ως θεατρική δράση με φοβίζει γενικά, και για να είμαι ειλικρινής φοβάμαι μην παγιδευτώ στην ενός ανδρός αρχή, στην περίπτωση του «Ανάμιση ντενεκέ» με γέμιζε, περίμενα την αντίδραση του «συνομιλητή», και την έπαιρνα, ο Χάρης Χαραλάμπους κατάφερνε να μεταπηδά από μία κατάσταση στην άλλη, από τον θυμό στην ντροπή, από την αγωνία στη βεβαιότητα.
Η παράσταση είχε οργανωθεί, απ’ ό,τι φάνηκε εκ του αποτελέσματος, σε πλήρη σύμπνοια μεταξύ ηθοποιού και σκηνοθέτη και οι θεατές είδαν ένα έργο ψυχής. Είδαν την ιστορία ενός ανθρώπου που για μια στιγμή πίστεψε ότι είχε τα πάντα και την επόμενη έχασε τα πάντα, χωρίς όμως να χάσει την πίστη του στον εαυτό του.
