Του Απόστολου Κουρουπάκη
Έχοντας μιλήσει με τους πρωταγωνιστές της παράστασης «Επικίνδυνο παιχνίδι», του Αμερικανού θεατρικού συγγραφέα Ουίλιαμ Γκίμπσον («Two for the Seesaw»), Κρίστη Παπαδοπούλου και Αστέρη Πελτέκη για το έργο που ανεβάζουν στο Μουσείο Τεχνών Ζαμπέλα είχα σχηματίσει μία άποψη, ωστόσο παρακολουθώντας το αντιλήφθηκα πολλά περισσότερα. Αξίζει να σημειώσω ότι το έργο έκανε επιτυχία στο Μπρόντγουεϊ και αργότερα έγινε γνωστό στο ελληνόφωνο κοινό από τον θίασο Λαμπέτη – Χορν το 1958.
Η σκηνοθετική προσέγγιση του Αστέρη Πελτέκη, ο οποίος και έφερε το έργο στα μέτρα του 2016 ουδόλως το «πείραξε», άλλωστε η θεματική του έργου αυτού είναι κατά κάποιο τρόπο άχρονη, ακουμπάει τα ίδια δύσκολα ζητήματα της συν-ύπαρξης, της αυτο-διάθεσης και της αυτο-ολοκλήρωσης. Έξυπνα σκηνοθετικά ευρήματα, επιτυχημένη μεταφορά στα σημερινά δεδομένα, έδωσε μία επιτυχημένη μουσική και ηχητική σχέση, δένοντας το έργο με τα συνθετικά στοιχεία της σκηνοθετικής του ματιάς.
Το ζευγάρι Κρίστη και Αστέρης έδωσαν τους χαρακτήρες στο σήμερα, ένιωσαν τους ανθρώπους του Γκίμπσον. Είδα μία εξαιρετική Κρίστη Παπαδοπούλου, που ένιωθε, που πονούσε, που αγωνιούσε. Ο Αστέρης Πελτέκης από τη μεριά του έδειξε ότι κρατούσε τον ρόλο του, έβρισκε τα συναισθήματα και περνούσε τη γραμμή του, ισορροπώντας στη λεπτή γραμμή του χθες που τον κατάτρυχε.
Η ιστορία του Τζέρι και της Γκιτλ δεν ξέρω αν ήταν σχέση δράσης-αντίδρασης ή μάχη των δύο φύλων, εγώ την ένιωσα περισσότερο ως σχέση αλληλεξάρτησης και ανασφάλειας. Ως αγώνα άγονο και εγωισμού. Το έργο από μόνο του ωστόσο μπορεί να ερμηνευτεί κατά το δοκούν από τον θεατή, τον προβληματίζει και τον αφήνει να σκεφτεί αρκετά, κυρίως μετά το τέλος της παράστασης.
Ο ατμοσφαιρικός χώρος, η πρωτότυπη αρχή και το ταλέντο των δύο πρωταγωνιστών κάνουν το εργο ένα έργο τέχνης εγκιβωτισμένο σε ένα μουσείο.
