ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Εννέα γυναίκες και η Τζεμαλιγιέ, είναι τέχνη να ξεχνάει κανείς, τελικά

Η παράσταση «Τζεμαλιγιέ» από την Ομάδα Σόλο για Τρεις ανέδειξε θεατρικά μια λεπτομέρεια

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Του Απόστολου Κουρουπάκη

kouroupakisa@kathimerini.com.cy

Σήμερα γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα του Θεάτρου και διαβάζοντας το μήνυμα που είθισται να αναγιγνώσκεται στα Θέατρα όλου του κόσμου αμέσως το μυαλό μου πήγε στην τελευταία παράσταση που παρακολούθησα πριν από μερικές ημέρες, την «Τζεμαλιγιέ», σε σκηνοθεσία Μαρίας Μανναρίδου-Καρσερά.

Η ομάδα Σόλο για Τρεις εδώ και μερικές ημέρες έχει ανεβάσει το θεατρικό έργο της συγγραφέως Κωνσταντίας Σωτηρίου «Τζεμαλιγιέ», που αφηγείται την ιστορία της ομώνυμης Τ/κ πόρνης, ο θάνατος της οποίας έμελλε να λάβει διαστάσεις μεγαλύτερες απ’ όσο συνήθως λαμβάνουν οι θάνατοι άλλων περιθωριακών προσώπων.

Εκείνη, η πόρνη, ο Τ/κ εραστής της Ζεκί, ο κερχανές, η γειτονιά, οι μάρτυρες, οι δίκαιοι και οι άμωμοι, όλοι παρέλασαν μπροστά από τη σκηνή. Η Τζεμαλιγιέ (Έλενα Δημητρίου) αφηγήθηκε μια ζωή κλεισμένη σ’ ένα όνειρο που όμως το σκληρό κέλυφος της πραγματικότητας έρχεται και σε πονά, όταν προσπαθείς να το ανοίξεις για να δεις την αλήθεια του.

Χωρισμένη όπως ήταν η σκηνή στα δύο ένιωθες σαν να βλέπεις δελτίο ειδήσεων των 8:30, από τη μία η εικόνα και από την άλλη ο παρουσιαστής/σχολιαστής, και μένει σε σένα να ανακαλύψεις την αλήθεια, ακούγοντας εννιά γυναίκες, οι οποίες η κάθε μια δίνει τη δική της εκδοχή των γεγονότων, εν είδει συνεντεύξεως, χωρίς φυσικά να υπεισέρχεται σε λεπτομέρειες που φυσικά δεν γνωρίζει. Έξυπνη σκηνοθετικά προσέγγιση το βίντεο που έδειχνε τις λεπτομέρειες της γλώσσας του σώματος, δένοντάς τες με το ύφος και τα λόγια των απλοϊκών γυναικών.

Πέντε γυναίκες ενσάρκωσαν εννέα χαρακτήρες, Ζωή Κυπριανού, Ηλιάνα Κάκκουρα, Χριστίνα Χριστόφια και Έλενα Χριστοφή. Πέντε ηθοποιοί που το πήραν «προσωπικά», μιας και το έργο που κλήθηκαν να υπηρετήσουν είναι η ίδια η ιστορία του τόπου τους και πραγματικά το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό, και οι πέντε γυναίκες έπαιξαν καλά τον ρόλο τους, όπως οι εννιά καθημερινές γυναίκες του ’63 έπαιξαν τον δικό τους. Ωστόσο, προσωπικά ξεχώρισα τη Ζωή Κυπριανού και τη Χριστίνα Χριστόφια.

Η σκηνοθετική ματιά της Μαρίας Μανναρίδου-Καρσερά έδωσε στο κείμενο της Κωνσταντίας Σωτηρίου υπόσταση τέτοια που έβλεπες τα έργα των αντρών, αφηγούμενα από τις γυναίκες, σχεδόν άβουλες να κάνουν οτιδήποτε για να αποτρέψουν το κακό, δεν ξέρω για τις βαθιές τελικά προθέσεις τους, δεν ξέρω καν αν έβλεπαν το κακό να έρχεται ή έμεναν στα κόκκινα χείλη και παπούτσια της Τζεμαλιγιέ.

Βλέποντας την «Τζεμαλιγιέ» ένιωσα ότι η ιστορία είναι γεμάτη φάρσες και τυχαία γεγονότα, ότι οι άνθρωποι ακροβατούν στις παρυφές των αποφάσεων άλλων και πολλές φορές εκών άκων παίρνουν το νήμα της μαριονέτας και τότε η παράσταση ξεκινά…

 

Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη της σκηνοθέτιδας και της συγγραφέως για το έργο.

Θέατρο-Χορός: Τελευταία Ενημέρωση

X