Δεσποινίς Τζούλια του Στρίντμπεργκ

Το έργο «Δεσποινίς Τζούλια» του Στρίντμπεργκ εδώ και μερικές μέρες ανεβαίνει από το Θέατρο Λέξη με ερμηνευτές τους Χριστίνα Παυλίδου, Νιόβη Χαραλάμπους και Προκόπη Αγαθοκλέους και σε σκηνοθεσία Νεοκλή Νεοκλέους.

Η παράσταση είναι καλά δομημένη και η διασκευή του έργου από τον Φώτη Φωτίου και με τη σκηνοθετική ματιά του Νεοκλή Νεοκλέους έχει φέρει το μακρύ έργο του Στρίντμπεργκ σε μία χρονική διάρκεια που δεν κουράζει τον θεατή. Η παράσταση του Νεοκλή Νεοκλέους έχει διατηρήσει περισσότερο τα έντονα σημεία του έργου του Στρίντμπεργκ, εκείνα τα μέρη που μοιάζουν να είναι τα ουσιωδέστερα για να κατανοήσει κάποιος ποια είναι τα τρία πρόσωπα του έργου και πού κρύβεται το τέταρτο, πού είναι το αδιέξοδο και πού το ξέφωτο για τον κάθε χαρακτήρα. Ίσως να λείπει κάτι από την αρχή, αλλά η ουσία της «Δεσποινίδας Τζούλια» είναι όλη εκεί, στην ερμηνεία των τριών ηθοποιών, ερμηνείες ολοσδιόλου εξαιρετικές.

Η πολύπειρη Χριστίνα Παυλίδου δεν αντιμετωπίζει κανένα πρόβλημα στο να υποδυθεί τη δεσποινίδα Τζούλια, την κακομαθημένη κόρη του κόμη, που όμως ακόμα παραμένει δέσμια του παρελθόντος, μία δύστροπη κόρη και αφεντικίνα που όμως για ένα καναρίνι αλλάζει άρδην τις αποφάσεις της και κλαίει για το άδικο αίμα. Η Χριστίνα Παυλίδου είναι δυναμική ως Δεσποινίς Τζούλια και αμέσως μετά άβουλο όργανο του Ζαν και του κάθε Ζαν. Η Παυλίδου εξουσιάζει γιατί μπορεί και αφήνεται να εξουσιαστεί γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, γίνεται έρμαιο και ο θεατής το νιώθει. Το θεατρικό σανίδι της πάει και το δείχνει ξεκάθαρα η Χριστίνα Παυλίδου στη δεσποινίδα Τζούλια.

Η Νιόβη Χαραλάμπους, αν και σε μικρό ρόλο, λέει στον θεατή ξεκάθαρα ποια είναι η Κριστίν, πώς σκέφτεται η υπηρέτρια και πώς η γυναίκα με τις χίλιες καταπιέσεις. Ο μικρός ρόλος που υποδύεται η Νιόβη Χαραλάμπους δεν είναι σε καμία περίπτωση διακοσμητικός, δεν θα μπορούσε άλλωστε ο σκηνοθέτης να αγνοήσει τον συγγραφέα, η Νιόβη Χαραλάμπους φαίνεται ότι έχει διαβάσει τον ρόλο της, η σχεδόν «απαθής» ερμηνεία της  δεν είναι αδυναμία, αλλά η ουσία της Κριστίν, το χλωμό της πρόσωπο ήταν τα άχρωμά της χρόνια και οι κούφιες ελπίδες της, οι έντονες κινήσεις της υπηρέτριας δίνουν σιωπηρά τον δικό της τόνο στην παράσταση. Η νεαρή ταλαντούχα Νιόβη Χαραλάμπους αποδεικνύει ότι είναι μία από τις πολύ καλές ηθοποιούς της γενιάς της.

Ο Προκόπης Αγαθοκλέους, ο τυχοδιώχτης Ζαν, κατάφερε να δώσει μία εντυπωσιακή ερμηνεία. Πείθει τον θεατή ώστε να αγαπήσει τον Ζαν, να τον συμπονέσει, και μετά από λίγο, μεταστρέφοντας την ερμηνεία του να τον κάνει να νιώσει οίκτο ή και οργή για τον θρασύ νέο, για τον αιθεροβάμονα άντρα. Η κίνησή του, η εκφραστικότητά του, το μέτρημα της έντασης στο παίξιμο καθιστούσαν τον Προκόπη Αγαθοκλέους τον κατάλληλο Ζαν, που ξέρει ποια είναι η θέση του, που όσο και αν πετά στα σύννεφα ξέρει ότι φτερά δεν έχει και ότι το αναθεματισμένο κουδούνισμα και ο μεταλλικός του ήχος είναι τα σιδερένια του δεσμά.

Ο Νεοκλής Νεοκλέους κατάφερε να συντονίσει τον θίασό του, κατάφερε να κάνει τον κόμη να είναι ωσεί παρών, και στο τέλος να δώσει μία παράσταση που μιλάει για τον έρωτα και την κοινωνία, για την κοινωνική θέση και την υποκρισία.

Ποιος είναι τελικά ο εξουσιαστής και ποιος ο εξουσιαζόμενος; Ίσως το απαντά η  «Δεσποινίς Τζούλια» στο θεατρο Δέντρο.

Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη των τριών ηθοποιών