Του Απόστολου Κουρουπάκη
Μία μυστηριώδη παράσταση ετοιμάζουν οι ηθοποιοί Μαρίνα Μακρή και Μάριος Ιωάννου στη Λεμεσό και αργότερα στη Λευκωσία. Οι δύο ηθοποιοί έστησαν μία επιτραπέζια παράσταση, όπως τη χαρακτηρίζουν, με τίτλο «Η Περιπέτεια του Γαλάζιου Γρανάτη», υπό τον γενικό τίτλο «Το όνομά μου είναι Σερλοκ Χολμς», ευελπιστώντας ότι θα συνεχίσουν να ανεβάζουν και τις υπόλοιπες περιπέτειες του δαιμόνιου ντετέκτιβ.
Η ιδέα για την παράσταση αυτή ήρθε από την ανθολογία του Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, ο οποίος έγραψε το «Οι Περιπέτειες του Σέρλοκ Χολμς» και μία από τις περιπέτειες αυτές παρουσιάστηκαν από τη Μαρίνα και τον Μάριο τα Χριστούγεννα, και επειδή η περιπέτεια τούς αρέσει αποφάσισαν σιγά-σιγά να ανεβάσουν και τις υπόλοιπες. Οι δύο ηθοποιοί, λοιπόν, καλυμμένοι με μαύρα, σε ένα σκοτεινό χώρο και κρατώντας δύο κλεφτοφάναρα εισβάλλουν στο θέατρο, όχι για να το ληστέψουν, αλλά για να δημιουργήσουν ένα παράδοξο θέαμα. Οι θεατές θα μεταφερθούν στο παγωμένο Λονδίνο του 1889 και θα γίνουν αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες μιας εξερεύνησης ενός απίθανου μυστήριου…
Η αλήθεια είναι ότι μόνο από την περιγραφή της παράστασης μου δημιουργήθηκε η απορία… μα τι θεατρικό είναι πάλι αυτό; Ποιοι είναι οι πρωταγωνιστές της παράστασης, τα καθημερινής χρήσης αντικείμενα επί του τραπεζιού ή μήπως τα διακοσμητικά; Μοιάζει η παράσταση ένα ενδιαφέρον κουκλοθέατρο και οι ηθοποιοί Μαρίνα Μακρή και Μάριος Ιωάννου αόρατοι χειριστές μαριονετών. Μέσα από την ευρηματική αυτή παράσταση τα άψυχα αντικείμενα αποκτούν λόγο και χαρακτήρα και οι ηθοποιοί προσπαθούν να τα ακολουθήσουν.
Το ιδιαίτερο της παράστασης αυτής της Μαρίνας Μακρή και του Μάριου Ιωάννου είναι ότι απαιτεί τη συγκέντρωση του θεατή… μιας και το νόημά της κρύβεται στις λεπτομέρειες. Φυσικά, όπως μου λέει η Μαρίνα «χρειάζεται μία άλφα συγκέντρωση από τον θεατή, βέβαια κι εμείς θα πρέπει να τον μυήσουμε στον κόσμο μας». Ο κόσμος τους είναι ένα τραπέζι και μερικά αντικείμενα που φωτίζονται από το ισχνό φως δύο φαναριών. Οι δύο ηθοποιοί διάλεξαν μικροσκοπικά αντικείμενα που το καθένα αναπαριστά κάτι συγκεκριμένο, και σταδιακά θα πρέπει κοινό και καλλιτέχνες να συμφωνήσουν ότι το αντικείμενο αναπαριστά το ίδιο πράγμα… Το πώς θα γίνει αυτό είναι ένα μυστήριο, άλλωστε τι σόι ντετεκτιβίστικη παράσταση είναι και σημειώνει η Μαρίνα: «απαιτεί από εμάς έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο παιξίματος, θα πρέπει να δημιουργήσουμε μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα». Τα αντικείμενα είναι μάλλον οι ηθοποιοί της παράστασης, ή καλύτερα… με αυτά η Μαρίνα και ο Μάριος θα πουν την ιστορία τους, θα έχει ενδιαφέρον να τα δούμε ή μάλλον να παρακολουθήσουμε πού το πάνε και είναι σίγουρο ότι το διερευνητικό αυτό θεατρικό ταξίδι θα έχει ενδιαφέρον.
Να γινόμαστε εφευρετικοί
Οι δύο ηθοποιοί έχουν στόχο να παρουσιάσουν και τις 12 ιστορίες του Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, να μετρηθούν και να δοκιμάσουν τη νέα αυτή θεατρική γλώσσα, και να το κάνουν σε πείσμα των καιρών, με κόστος χρόνου και χρημάτων, χωρίς όμως να τους πτοούν οι δυσκολίες. Η δουλειά αυτή είναι εμπνευσμένη από τους Forced Entertainment, οι οποίοι ανέβασαν όλα τα έργα του Σαίξπηρ ο καθένας σε μία ώρα με αντικείμενα κουζίνας, π.χ. ο Άμλετ ήταν ένα υγρό πιάτων. Αυτή η πρωτοβουλία των δύο ηθοποιών δείχνει ότι ωραία και πρωτότυπα πράγματα στο θέατρο μπορούν να γίνουν ανεξαρτήτως χορηγιών ή εντός μεγάλων σχημάτων, αυτή είναι η δύναμη της τέχνης, και όπως μου λέει η Μαρίνα «θα πρέπει να γινόμαστε συνεχώς όλο και πιο εφευρετικοί ώστε να είναι βιώσιμο αυτό που επιλέξαμε ως επάγγελμα». Συμπληρώνω εγώ ότι δεν παύει, ωστόσο, να υπάρχει η ανάγκη ειλικρινούς στήριξης κοινωνίας και Πολιτείας.
Παραστάσεις
Λεμεσός, Τετάρτη 23 και Παρασκευή 25 Ιανουαρίου, ώρα 8:30 μ.μ. στον Πολυχώρο Συνεργείο, Ελευθερίας 91
Λευκωσία: Δευτέρα 4 και Τρίτη 5 Φεβρουαρίου, ώρα 8:30 μ.μ. στο Πολιτιστικό Ίδρυμα Άρτος, λεωφ Αγ. Ομολογητών 64, Λευκωσία. Πληροφορίες και κρατήσεις στο 99286908 και 99942966.
