ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Να τα λέμε όλα, μα να μιλάμε και για αγάπη

Οι συγγραφείς του έργου «Κοιμήσου, αγγελούδι μου» μιλάνε στην «Κ» για την παράσταση που φιλοξενείται στην ΕΘΑΛ

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Του Απόστολου Κουρουπάκη

kouroupakisa@kathimerini.com.cy

Το «Κοιμήσου αγγελούδι μου» είναι ένα σύγχρονο κυπριακό έργο που συνέγραψαν η Μαρίνα Φραγκεσκίδου και ο Στέλιος Θεοχάρους επιστρέφει, και πάλι σε σκηνοθεσία Βαρνάβα Κυριαζή, στην ΕΘΑΛ για νέο κύκλο παραστάσεων. Οι δύο συγγραφείς σημειώνουν πόσο σημαντική είναι η αγάπη και η έλλειψη αυτής, κυρίως κατά την παιδική ηλικία καθορίζει και το υπόλοιπο της ζωής του. Βαθιά ανθρώπινο έργο το οποίο οι συγγραφείς τοποθετούν στην ελληνική πραγματικότητα, λόγω του αμείλικτου χειμώνα της έλλειψης αγάπης, ωστόσο αυτός ο βαρύς χειμώνας υπάρχει και στην Κύπρο, «στην Κύπρο ο χειμώνας δεν είναι βαρύς. Μακάρι να λέγαμε ότι στην Κύπρο δεν υπάρχουν και τόσο ‘βαριές’ ιστορίες».

Οι δύο συγγραφείς λένε ότι το έργο τους μπορεί να λειτουργήσει ως κλειδαρότρυπα για να δεις τι μπορεί να συμβαίνει μέσα σε ένα σπίτι και σημειώνουν χαρακτηριστικά «Αν έχει πέσει κάτι άσχημο στην αντίληψή σου τότε κάνε κάτι, επικοινώνησε με τις αρμόδιες υπηρεσίες, προκειμένου να προλάβεις δυσάρεστες καταστάσεις. Άλλο το ανακατεύομαι μέσα σε ένα σπίτι, μια οικογένεια, κι άλλο το θέλω να βοηθήσω».


–Προς τα πού κινείται θεματολογικά το «Κοιμήσου αγγελούδι μου»;
–Το κείμενο έχει να κάνει με την εγκατάλειψη, την έλλειψη μητρικής –και όχι μόνο– αγάπης και ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό. Ακούμε και βλέπουμε τόσα πράγματα να συμβαίνουν γύρω μας και πάντα αναρωτιόμαστε πώς μπορεί κάποιος να οδηγήθηκε σε μια τέτοια πράξη, είτε αυτό έχει να κάνει με αιμομιξία, με παιδεραστία, με δολοφονία. Κάθε φορά η απάντηση βρίσκεται ή χάνεται στην αγάπη. Τα πάντα περιστρέφονται γύρω από την αγάπη και σίγουρα το να στερείται κάποιος την αγάπη σε παιδική ηλικία καθορίζει και το υπόλοιπο της ζωής του. Κάπως έτσι, λοιπόν, φτάσαμε στο «Κοιμήσου, αγγελούδι μου» όπου δύο αδέλφια, η Άρτεμις και ο Αχιλλέας, αναγκάζονται να μεγαλώσουν μαζί με τον πατέρα τους, εφόσον η μητέρα τους τα εγκατέλειψε όσο ήταν μικρά. Ο πατέρας τους ήταν ένας μοναχικός άνθρωπος που περισσότερο δούλευε και έπινε, παρά μεγάλωνε τα παιδιά του. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τα δύο αδέλφια να μεγαλώσουν μόνα τους, έχοντας μόνο ο ένας τον άλλον. Η Άρτεμις ως μεγαλύτερη πήρε όλη την ευθύνη πάνω της και στέκεται στον Αχιλλέα σαν μάνα, αδελφή, ερωμένη. Μέχρι που ένα βράδυ φτάνει στο σπίτι τους ο Στέφανος, φέρνοντας την είδηση ότι η μητέρα τους έχει πεθάνει.

–Τι σας έκανε να θέλετε να γράψετε ένα τέτοιο έργο;
–Αφορμή στάθηκε μια ιστορία που κουβαλούσε ο Στέλιος, με μια μάνα που εγκατέλειψε τα παιδιά της, όταν ήταν μικρά. Αναρωτιόμασταν πώς θα μεγάλωναν άραγε αυτά τα παιδιά; Κάπως έτσι ξεκινήσαμε να πλάθουμε τους ήρωες, μα στην πορεία άλλαξαν πολλά. Αλλού θέλαμε να το πάρουμε εμείς και αλλού μας πήγαιναν οι ήρωες. Παρόλο που προβάλαμε αντίσταση τελικά αφεθήκαμε στα θέλω τους. Σίγουρα επηρεαστήκαμε πάρα πολύ και με τα όσα ακούμε να διαδραματίζονται γύρω μας, όσον αφορά την ενδοοικογενειακή βία και την παιδεραστία γι’ αυτό και θελήσαμε τελικά να δούμε τι μπορεί να συμβαίνει σε ένα «τέτοιο» σπίτι.

–Ποιες οικογενειακές δομές και αρχές θέλει να αγγίξει το έργο;
–Δεν είχαμε πρόθεση να αγγίξουμε συγκεκριμένες οικογενειακές δομές/αρχές. Εμείς έχουμε να σας πούμε μια ιστορία, από εκεί και πέρα το μοναδικό που έχουμε, αν θέλεις, σαν στόχο είναι να ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο και να του πούμε: μίλα. Ζούμε σε μια κοινωνία όπου λίγο πολύ ξέρουμε τι συμβαίνει στο διπλανό σπίτι, απλά υπάρχει η νοοτροπία του, όπως λέμε και στην Κύπρο: «κρύψε να περάσουμε» κι αυτό είναι κάτι που θεωρούμε πρέπει να αλλάξει μπας και παραδώσουμε ένα καλύτερο αύριο στα παιδιά. Το έργο μας μπορείς να πεις ότι είναι μια κλειδαρότρυπα που σου δίνει τη δυνατότητα να δεις τι μπορεί να συμβαίνει μέσα σε ένα σπίτι. Αν έχει πέσει κάτι άσχημο στην αντίληψή σου τότε κάνε κάτι, επικοινώνησε με τις αρμόδιες υπηρεσίες, προκειμένου να προλάβεις δυσάρεστες καταστάσεις. Άλλο το ανακατεύομαι μέσα σε ένα σπίτι, μια οικογένεια, κι άλλο το θέλω να βοηθήσω.

–Πώς αντιδιαστέλλονται ο ξένος που «εισβάλει» στη ζωή της οικογένειας με τον πατέρα;
–Ο Στέφανος, ο ξένος, μπαίνει τόσο ξαφνικά στη ζωή της Άρτεμις και του Αχιλλέα θέλοντας να εκπληρώσει την τελευταία επιθυμία της μητέρας τους. Φαίνεται ότι θέλει να τους βοηθήσει, για τους δικούς του λόγους. Αγαπούσε πολύ τη μητέρα τους κι αυτός είναι ίσως τελικά και ο λόγος που αποφασίζει να σταθεί κοντά τους. Όλο αυτό έρχεται σε αντίθεση με τον πατέρα τους, ο οποίος άφησε τη μητέρα τους να φύγει και ποτέ δεν ασχολήθηκε ουσιαστικά με τα παιδιά του. Την αγάπη που στερήθηκαν από τον πατέρα τους θα την προσφέρει τελικά ο Στέφανος;

–Λέτε ότι διαδραματίζεται στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα, γιατί όχι στην κυπριακή;
–Δεν είναι ότι υπάρχει διαχωρισμός ελληνικής και κυπριακής πραγματικότητας. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να υπάρχει ένας τέτοιος διαχωρισμός από τη στιγμή που και οι δύο χώρες έχουν τον ίδιο εθνικό ύμνο; Ο μόνος λόγος που το αναφέρουμε αυτό είναι καθαρά επειδή θελήσαμε η Άρτεμις και ο Αχιλλέας να ζουν σε ένα απομακρυσμένο χωριό της Ελλάδος, κάπου προς τα σύνορα με Αλβανία. Ίσως να φταίει το γεγονός πως όταν το γράφαμε η Μαρίνα ήταν διακοπές σε ένα τέτοιο χωριό, αποκλεισμένη από το χιόνι. Η αλήθεια είναι ότι δεν θελήσαμε μετά να το αλλάξουμε, γιατί μια τέτοια βαριά ιστορία ταίριαζε σε ένα τόσο βαρύ χειμώνα. Και στην Κύπρο ο χειμώνας δεν είναι βαρύς. Μακάρι να λέγαμε ότι στην Κύπρο δεν υπάρχουν και τόσο «βαριές» ιστορίες.

Να εξάγουμε πολιτισμό

–Πρόσφατα το έργο παρουσιάστηκε και στην «Εβδομάδα Κυπριακού Θεατρικού Έργου», στην Αθήνα, μπορούμε λοιπόν να εξάγουμε εκτός από υπηρεσίες και πολιτισμό;
–Εννοείται ότι μπορούμε. Τα τελευταία χρόνια γίνονται αξιόλογες δουλειές στο κυπριακό θέατρο που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από παραστάσεις που γίνονται π.χ. στην Ελλάδα. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι να υπάρχει η δυνατότητα να «παράγουμε» πολιτισμό για να μπορούμε να τον εξάγουμε κιόλας. Σε μια Κύπρο που έχει «γεμίσει» αριθμούς, είναι φορές που «χάνεται» το πνεύμα. Η κάθε κυβέρνηση οφείλει να προσφέρει τη δυνατότητα και την ευκαιρία σε ανθρώπους της τέχνης να δείξουν το έργο τους. Τα παιδιά που μεγαλώνουν στην Κύπρο έχουν ανάγκη από τέτοια ερεθίσματα, γιατί άνθρωποι που ασχολούνται και με τον πολιτισμό μπορούν να δημιουργήσουν έναν πιο ολοκληρωμένο κόσμο. Κι αυτό σίγουρα είναι επιθυμία όλων μας.

–Ποιες είναι οι προκλήσεις για έναν θεατρικό συγγραφέα;
Μαρίνα: επειδή ασχολούμαι και με άλλα είδη γραφής, καθότι γράφω στίχους και παραμύθια, δεν θεωρώ πως υπάρχει διαφορετική πρόκληση στον θεατρικό συγγραφέα απ’ ό,τι σε έναν στιχουργό ή συγγραφέα βιβλίων. Όταν γράφεις η πρόκληση είναι κάθε φορά η ίδια: να μπορέσεις να ολοκληρώσεις την ιδέα που σου καρφώθηκε στο μυαλό. Είτε αυτή αφορά δύο στίχους που θέλουν να ολοκληρωθούν είτε δύο ήρωες που σου γεννήθηκαν και θέλουν να ακούσεις την ιστορία τους. Αυτή είναι η χαρά κιόλας όσων γράφουν. Αφού ολοκληρωθεί η ιστορία/το έργο/το τραγούδι, έχεις την περιέργεια για το αν θα φτάσει ποτέ και σε άλλους ανθρώπους.
Στέλιος: Το να καταφέρει να δει τους ήρωες του επί σκηνής να αγγίζουν τους θεατές.

 

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Θέατρο-Χορός: Τελευταία Ενημέρωση

X