Δελτίο Τύπου
Το Θέατρο Δέντρο συμμετέχει για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ και παρουσιάζει τον Οιδίποδα Τύραννο του Σοφοκλή, το εμβληματικότερο ίσως δράμα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, στο επίκεντρο του οποίου τίθεται το άτομο σε σχέση με την προσωπική του ελευθερία, την εξουσία, την κοινωνία και τη θεϊκή βούληση.
Ο χρησμός του Απόλλωνα προβλέπει πως η πόλη των Θηβών θα σωθεί από το λοιμό, μόλις βρεθεί ο υπαίτιος για το θάνατο του βασιλιά Λάιου και αποβληθεί από αυτήν. Έτσι, ο Οιδίποδας ξεκινά την έρευνα, που όσο πιο βαθιά πηγαίνει τόσο πιο κοντά τον φέρνει στην αλήθεια. Τρία στάδια, τρεις Οιδίποδες μέσα στο χρόνο, που φθείρονται από αυτόν και την ίδια στιγμή τους υπενθυμίζει την ύπαρξη του θανάτου. Ο ίδιος που έσωσε τη Θήβα από τη μάστιγα της Σφίγγας, ο ίδιος τώρα τη μολύνει με τις πράξεις του. Η αλήθεια γίνεται διαχρονική, ξεπερνάει το χρόνο μιας ανθρώπινης ζωής, ξεπερνάει το θάνατο. Ο Οιδίποδας γίνεται ένας από μας, κι εμείς γινόμαστε αυτός.
▪ Με αγγλικούς υπέρτιτλους
▪ Κυριακή 16 Ιουλίου│Αμφιθέατρο «το σκαλί», Αγλαντζιά
▪ Παρασκευή 21 Ιουλίου│Αρχαίο Ωδείο Πάφου
▪ Κυριακή 23 Ιουλίου│Αρχαίο Θέατρο Κουρίου
Η ταυτότητα της παράστασης
Σκηνοθεσία: Άντυ Παπαδημητρίου
Μετάφραση: Βαλεντίνα Ευθυβούλου
Σκηνογραφία/Ενδυματολογία: Λάκης Γενεθλής
Μουσική σύνθεση: Αλέξανδρος Κοξαράς
Σχεδιασμός φωτισμού: Χρίστος Γωγάκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Πέτρος Σκούλλος
Διευθυντής σκηνής: Γιάννος Λούρας
Διανομή:
Γέρος Οιδίποδας, Ιερέας, Τειρεσίας: Σταύρος Λούρας
Μεσήλικας Οιδίποδας, Κρέοντας, Θεράποντας: Κούλλης Νικολάου
Νέος Οιδίποδας, Κρέοντας, Αγγελιαφόρος Α΄, Αγγελιαφόρος Β΄: Γιώργος Κυριάκου
Ιοκάστη: Στέλα Φυρογένη
Α΄ Κορυφαίος: Αστέριος Πελτέκης
Β΄ Κορυφαίος: Τάσος Τζιβίσκος
Περίληψη
Τα ανάκτορα της Θήβας έχουν γεμίσει από ικέτες που ζητούν από τον βασιλιά Οιδίποδα να βοηθήσει το λαό. Ο λοιμός, που αποδεκατίζει την πόλη, έχει ανησυχήσει και τον ίδιο το βασιλιά, που έχει ζητήσει χρησμό από το μαντείο των Δελφών. Ο χρησμός του Απόλλωνα προβλέπει πως η πόλη θα σωθεί μόλις βρεθεί ο υπαίτιος για το θάνατο του βασιλιά Λάιου και αποβληθεί από την πόλη. Ο Οιδίποδας ξεκινά την έρευνα, που όσο πιο βαθιά πηγαίνει τόσο πιο κοντά τον φέρνει στην αλήθεια. Ο ίδιος που έσωσε τη Θήβα από τη μάστιγα της Σφίγγας, ο ίδιος τώρα την μολύνει με τις πράξεις του. Ένας παλιός χρησμός επαληθεύτηκε. Όσο κι αν προσπάθησε να αποφύγει το πεπρωμένο του, κάθε πράξη του τον οδήγησε προς αυτό. Τώρα, ο μόνος δρόμος που μένει είναι αυτός της εξορίας.
Ο Οιδίποδας Τύραννος του Σοφοκλή, το εμβληματικότερο, ίσως, δράμα της αρχαίας γραμματείας, ανήκει στο Θηβαϊκό κύκλο. Σύμφωνα με τις πηγές διδάχθηκε για πρώτη φορά το 428 π.Χ., εν μέσω του Πελοποννησιακού πολέμου και του λοιμού που είχε αποδεκατίσει το λαό της Αθήνας.
Σκηνοθετικό σημείωμα
Μοίρα ή ελεύθερη βούληση; Ένα βασικό ερώτημα που τίθεται στον Οιδίποδα Τύραννο του Σοφοκλή. Ένα ερώτημα που βασανίζει τον ψυχισμό του Οιδίποδα, χωρίς όμως τελικά να κυριαρχεί απόλυτα στο έργο. Η αναζήτηση της αλήθειας -με κάθε κόστος- επισκιάζει το ερώτημα αυτό και δημιουργεί ένα νέο. Τι είναι προτιμότερο; Να δούμε το φως της αλήθειας -ακόμη και όταν κινδυνεύουμε να καταστραφούμε- ή να παραμείνουμε στην ασφάλεια του σκοταδιού; Στον αρχετυπικό Οιδίποδα, η κάθαρση μπορεί να επιτευχθεί μόνο όταν μαθαίνει την αλήθεια, και για να φτάσει εκεί απαιτείται χρόνος. Ο χρόνος παίζει καθοριστικό ρόλο στην προσέγγιση του Τυράννου. Εμφανίζεται έντονα στο ίδιο το αίνιγμα της Σφίγγας, που περιγράφει τον άνθρωπο από την αρχή της ζωής του μέχρι το τέλος. Τρία στάδια, τρεις Οιδίποδες μες στο χρόνο. Τους φθείρει και δηλώνει την ύπαρξη του θανάτου. Λειτουργεί, όμως, και σαν «γιατρικό» της ψυχής του. Ο χρόνος είναι αυτός που ωριμάζει το πνεύμα του, ώστε να φτάσει στη γνώση και στο υπέρτατο αγαθό της αλήθειας, που αφενός τον καταστρέφει, αλλά παράλληλα μπορεί να τον αποθεώσει. Κι εκεί ο χρόνος παύει να ισχύει. Σταματάει. Η αλήθεια γίνεται διαχρονική, ξεπερνάει το χρόνο μιας ανθρώπινης ζωής, ξεπερνάει το θάνατο. Οι λεπτές ψυχαναλυτικές εκφάνσεις του Οιδίποδα, που επηρέασαν την επιστήμη και την αντίληψη των σχέσεων, γίνονται δεδομένα σε μας. Ο Οιδίποδας γίνεται ένας από μας, κι εμείς γινόμαστε αυτός.
Βιογραφικό θεατρικού σχήματος
Θέατρο Δέντρο - Κύπρος
Το «Δέντρο» είναι μία Ομάδα με αντικείμενο την έρευνα και την εργασία της Τέχνης, όπως αυτή αποκαλύπτεται μέσα από το Θέατρο, το Χορό, τη Μουσική, τα Ενεργειακά Συστήματα και κάθε εν γένει τρόπο έκφρασης της ανθρώπινης δημιουργικότητας.
Σκοπός της Ομάδας είναι η διερεύνηση και η επεξεργασία της σχέσεως του Ανθρώπου με το Ιδανικό. Ο τρόπος αυτής της εργασίας είναι η Τέχνη και πεδίο της η ομαδική εργασία. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η εργασία περιλαμβάνει αντικείμενα που εκτείνονται σε όλο τον ορίζοντα της ανθρώπινης έκφρασης, τόσο υποκειμενικής (κίνηση, αίσθηση, λόγος), όσο και αντικειμενικής (μουσική και εικαστικά).
Αντιστοίχως, τα θέματα εργασίας καλύπτουν το μείζον εύρος του παγκόσμιου «ρεπερτορίου», σε μία προσπάθεια να αφομοιωθούν τα ουσιωδέστερα στοιχεία που μπορούν να αποτελούν συστατικά μίας Σύνθεσης, η οποία να υπερβαίνει τα χρονικά και τοπικά όρια. Από τον αρχαίο Ινδικό Χορό στον Ευρωπαϊκό Σύγχρονο, από τον Παραδοσιακό Αφρικανικό στη Σύγχρονη Χοροθεραπεία, από τις Αρχαίες Επωδούς στην Όπερα και το Σύγχρονο Τραγούδι, από τους Αϊδούς και τους Τραγωδούς στο Devised Theatre, από το Kung Fu στο Physical Theatre, από το Θέατρο Νο στην Ιταλική Σκηνή… η Ομάδα προσπαθεί να βρει μία Μετά-Γλώσσα στην Τέχνη. Μετά-Γλώσσα στην οποία να ανασυντίθεται όλη η εμπειρία του παρελθόντος σε μορφή που να απαντά στην ανάγκη του παρόντος και του μέλλοντος. Σε μορφή ενός Σπόρου που να μπορεί και να αξίζει να σπαρθεί. Γιατί μπορεί και αξίζει να καρπίσει. Και κάθε Σπόρος φυτρώνει πάντα προς δύο κατευθύνσεις: προς τη Γη – ρίζα και προς τον Ουρανό – δέντρο.
Η όλη εργασία, έχοντας ως αφετηρία, στόχο, αλλά και υλικό τον ίδιο τον άνθρωπο, αποσκοπεί πέρα και μακριά από ένα μονοδιάστατο αποτέλεσμα – μία παράσταση – υπό τύπον ενός «προϊόντος», στην διεργασία αυτογνωσίας των συμμετεχόντων. Διεργασία και αυτογνωσία που, ακριβώς, θέλει να επικοινωνήσει μέσα από την «παράσταση». Διότι είναι σε μία τέτοια συνάντηση που μπορεί και συμβαίνει Τέχνη. Τέχνη του Ανθρώπου και για τον Άνθρωπο. Όταν όλοι όσοι βρίσκονται παρόντες συνεργούν και συλλειτουργούν στην Εργασία, αντί να χωρίζονται σε «εκτελεστές και θεατές». Και ο στόχος της Εργασίας – κάθε Εργασίας – είναι να αποκαθιστά τον Άνθρωπο στην κανονική του Φύση· στην Έλλογη Ζωή. Στο Ιδανικό.
