ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

«Ζούμε σε μια αποκρουστική κοινωνία που αρνείται να πληγωθεί θανάσιμα»

Η παράσταση «Μινέττι» του Τ. Μπέρνχαρντ ισορροπεί μεταξύ της προσμονής και της πλησμονής που δεν έρχεται

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Του Απόστολου Κουρουπάκη

kouroupakisa@kathimerini.com.cy

Για πρώτη φορά ανέβηκε στην Κύπρο τo έργο του Αυστριακού συγγραφέα Τόμας Μπέρνχαρντ «Μινέττι». Ο Γερμανός Μπέρνχαρντ Μινέττι υπήρξε ένας από τους αγαπημένους ηθοποιούς του Τόμας Μπέρνχαρντ και γι’ αυτό το 1976 έγραψε ένα θεατρικό έργο προς τιμήν του. Το έργο διαδραματίζεται στον προθάλαμο ενός ξενοδοχείου, παραμονή πρωτοχρονιάς, όπου ο ομώνυμος ήρωας έχει ραντεβού με κάποιον σκηνοθέτη ο οποίος τον έχει καλέσει να παίξει Βασιλιά Ληρ, και να εμφανιστεί στη σκηνή μετά από τριάντα χρόνια. Είναι όμως ηθοποιός ο επισκέπτης; Κανείς δεν τον έχει δει να παίζει. Ενόσω περιμένει τον σκηνοθέτη ο ηθοποιός αφηγείται την ιστορία του αρχικά σε μία κυρία μόνη, που δεν γνωρίζουμε τι περιμένει και λίγο αργότερα σε μία έφηβη ερωτευμένη που περιμένει τον φίλο της.

Βασικό συστατικό της παράστασης, έχω την αίσθηση, η πλησμονή ή η απουσία αυτής, αλλά και η προσμονή, που μόνο στην περίπτωση της νεαρής ικανοποιείται. Μια ζωή προετοιμαζόταν για τον ρόλο του Ληρ, είχε μάλιστα και τη μάσκα έτοιμη, από τον περίφημο Ένσορ. Ποιο είναι το πρόσωπο, είναι ο υπαρκτός Μινέττι, ηθοποιός σύμβολο της Γερμανίας για 70 σχεδόν χρόνια; Είναι ο ίδιος ο Μπέρνχαρντ, είναι το κοινό πίσω από τη μάσκα; Ερωτήματα που καλείσαι να απαντήσεις, βλέποντας την παράσταση, αποκρυπτογραφώντας τα πρόσωπα.

Το τι θέλει ο ηθοποιός να παίξει γίνεται αμέσως αντιληπτό, πώς όμως και με ποιους όρους; Ο σκοτεινός χαρακτήρας του πρωταγωνιστή, οι ισορροπίες που κρατάνε για τη ζωή τα άλλα δύο πρόσωπα που συνομιλούν μαζί του εκών άκων, ή ίσως ακούν τον γέρο ηθοποιό να μουρμουράει για την παγκόσμια λογοτεχνία, την απέχθειά του προς αυτήν, όντως όμως ο Μινέττι είναι τη λογοτεχνία που απεχθάνεται;

Ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής της παράστασης Θανάσης Γεωργίου κατάφερε να με κάνει να νιώσω την μπερχαρντική επανάληψη και να υπομειδιάσω όταν η επανάληψη γινόταν αιτία αυτόματου συνειρμού. Η πολύ καλή μετάφραση του Στέλιου Παυλίδη βοηθάει να μη χαθείς στη φλυαρία του γηραιού ηθοποιού, ο φωτισμός σού δημιουργούσε εκείνη την ατμόσφαιρα που έχει η προσμονή παραμονή πρωτοχρονιάς, όχι της θλίψης μα ούτε και της άκρως διασκεδαστικής βραδιάς. Ο χορός που πλαισίωνε τον εν δυνάμει Ληρ, η μοναχική κυρία (Έλενα Αγαθοκλέους) και η έφηβη κοπέλα (Μαρίνα Μανδρή) έδιναν τον τόνο στην παράσταση και κατά κάποιο τρόπο ολοκλήρωναν τη φιγούρα του κεντρικού ήρωα. Εξαιρετικό το ηχητικό περιβάλλον (Δημήτρης Σπύρου) που σε υπέβαλλε, αγκάλιαζε το εξωτερικό περιβάλλον με το χολ του ξενοδοχείου, τόνιζε μικρές στιγμές των σκέψεων του ήρωα και όχι μόνο. Η σωστή κίνηση των ηθοποιών ήταν κάτι σαν αύρα που αλάφραινε την όποια βαριά ατμόσφαιρα δημιουργούσε η ατμόσφαιρα της παράστασης.

Η παράσταση «Μινέττι» είναι από εκείνες τις θεατρικές δουλειές που δεν βλέπει συχνά κάποιος στην Κύπρο, δεν ξέρω αν είναι από τις δύσκολες, διότι όπως είπε ο και σκηνοθέτης Θανάσης Γεωργίου στην «Κ» αν ορίσουμε το δύσκολο, τότε θα πρέπει να ορίσουμε και το εύκολο και συμφωνώ με τον ίδιο τον Μινέττι που όταν λέει στη μοναχική κυρία «…ο κόσμος ζητά να ψυχαγωγηθεί ενώ του χρειάζεται να ταραχθεί. Όπου κι αν κοιτάξουμε τίποτα άλλο παρά ένας μηχανισμός ψυχαγωγίας. Κανείς άνθρωπος σήμερα δεν τραυματίζεται θανάσιμα. Ζούμε σε μια αποκρουστική κοινωνία που αρνείται να πληγωθεί θανάσιμα».

Θέατρο-Χορός: Τελευταία Ενημέρωση

X