Του Απόστολου Κουρουπάκη
«Κάμπτοντος ίππου», αυτή η φράση στην «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή περιγράφει τη στιγμή που ο Ορέστης, έπειτα από λαμπρή παρουσία σε άλλα αγωνίσματα των Πυθικών Αγώνων, έπεσε από το άρμα του στο αγώνισμα της αρματοδρομίας, όταν χαλάρωσε το ηνίο του αλόγου του, στη στροφή και σκοτώθηκε και τότε ο τραγικός ποιητής σημειώνει: «πώλοι διεσπάρησαν ες μέσον δρόμον» και ο Ορέστης, «φορούμενος προς ούδας, άλλοτ᾽ ουρανώ». Αυτά τα ψευδή είπαν στην Κλυταιμνήστρα και στην Ηλέκτρα, ο Ορέστης δεν ήταν νεκρός, ετοίμαζε την εκδίκησή του.
Η Έλενα Χριστοδουλίδου δεν ξεκίνησε, όμως, ως τιμωρός ή εκδικητής, αλλά ως κομίστρια ενός μηνύματος και τελικά αποδείχθηκε αληθινή ηνιοστρόφος. Η ενδιαφέρουσα ιδέα της Έλενας να παίξει με το άλογον και το άλογο λειτούργησε σε εξαιρετικό βαθμό. Οι έξι χορευτές της, η Ήβη, η Στέφανη, ο Γιάννης η Ρεγγίνα, ο Κωνσταντίνος και ο Άδωνις, με διαφορετικές χορευτικές σπουδές ο καθένας, κατάφεραν να συγκροτήσουν ένα όλον, μια αρματοδρομία, αν θέλετε, άλλοτε σύροντας διαφορετικά άρματα και άλλοτε προσδεδεμένοι στο ίδιο, σφενδόνη τους η σκηνή του Εγκώμιου Πολιτιστικού Κέντρου και αγώνας η παράσταση «Άλογα».
Οι πώλοι της χορογράφου φάνηκαν πανέτοιμοι, και κατά τον Σοφοκλή, κατάφεραν με φρυάγματα ιππικά να κάνουν τους θεατές να γίνουν αναβάτες των αλόγων της και «νώτα και τροχών βάσεις ήφριζον, εισέβαλλον ιππικαί πνοαί». Άλογον και ένστικτο, άλογο ως εξωτερική φόρμα, αλλά με ό,τι συμβολίζει το υποβλητικό αυτό ζώο. Οι έξι χορευτές, άλλοτε αναβάτες και άλλοτε άλογα, φορούμενοι προς ούδας, άλλοτ᾽ ουρανώ, στη γη και στον ουρανό, αναζητούσαν χώρο και χρόνο, η αρμονία των κινήσεών τους και τα χρεμετίσματα ήταν συντονισμένα, έτοιμα άτια για αγώνα, καθημερινό, ατέρμονο ή και αγώνα με βραβείο και αθλοθέτη. Τα βλέμματα των χορευτών καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης έμοιαζαν κενά, δεν ήταν όμως· οι μάσκες έδωσαν τον τόνο, προς το τέλος της παράστασης. Οι ιππικές πνοές έφταναν στο κοινό, και η αγωνία των χορευτών, που γινόταν ιδρώτας, έδειχνε τον αγώνα τους, ως χορευτές, ως έλλογα όντα από τη μία, αλλά και ως άλογα από την άλλη, που τροχάζοντας ή καλπάζοντας αναζητούν κάτι, μιαν αιτία, έναν λόγο, άνευ λόγου.
Οι χορευτές της παράστασης έμοιαζαν κάποτε να ξεπηδούν από κατασκευάσματα αρχαίας κεραμικής. Δούλεψαν με τόση μαεστρία την πλαστικότητα των κινήσεών τους, ναξιακός κούρος και αλλού έργο του Ροντέν, με τη συντονισμένη, συνεχή τους κίνηση να δείχνει πώς όλα ρέουν… χρόνος και χώρος, η Έλενα σταυλάρχης ικανός, έδεσε σε ένα χορευτικό άρμα διαφορετικές καλλιτεχνικές προσεγγίσεις.
Τα άλογα, όμως, σταματούν, για λίγο ξεκουράζονται, θρηνούν πολλές φορές και μετά από λίγο σαν αγέλη, όπως αυτή των Mustangs at Las Colinas, ξεχύνονται και πάλι προς την αναζήτηση του Λόγου, του λόγου και πάλι επιστροφή στο Άλογο και στην ιππική υπόσταση. Οι πηγές ενέργειας, τα άκρα, το σημείο δύναμης του αλόγου, δίνουν ζωή, δημιουργούν, αλλά και τέλος πολλές φορές.
Στην παράσταση «Άλογα» η Έλενα Χριστοδουλίδου συντόνισε τους έξι χορευτές της, σαν ελβετικό ρολόι, ο χρόνος και ο λόγος κάθε βήματος σημαντικός, και τα κατάφεραν να μην τον ξοδέψουν. Η εξαιρετική μουσική της Χριστίνας Γεωργίου άλλοτε χάιδευε τους χορευτές και άλλοτε «άστομοι πώλοι βία φέρουσιν», ατίθασους τους έκανε. Ευρηματικές και οι μάσκες της Μάρθας Φωκά και ο φωτισμός της Σεσίλιας Τσελεπίδη, όπως και τα κοστούμια του Λάκη Γενεθλή. Μικρές πινελιές σε έναν μικρόκοσμο, είτε είναι στάβλος, είτε υψίπεδο, είτε διαμέρισμα· τα μέρη έφτιαχναν το όλον. Η παράσταση «Αλογα» δείχνει με τρόπο λιτό την ελευθερία των κινήσεών μας αλλά και τις ποικίλες δεσμεύσεις μας και μας υπενθυμίζει εμφατικά τον ταχύ αγώνα των αρμάτων, μ’ εμάς να είμαστε ή να πρέπει να γίνουμε ως οι θοαίς
πώλοις των αρματοδρομιών, γρήγορα άλογα.
