Την περασμένη βδομάδα όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, καθώς και τα κοινωνικά δίκτυα ασχολήθηκαν διεξοδικά με την εκλογή της Πρωθυπουργού της Φινλανδίας καθώς και με όλη την κυβέρνηση της Sanna Marin, η οποία αποτελείται από 19 Υπουργούς. Το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα πήρε 7 υπουργεία που είναι και το κόμμα της πρωθυπουργού της χώρας, το κόμμα του Κέντρου πήρε 5 υπουργεία, το κόμμα των πρασίνων πήρε τρία υπουργεία, το κόμμα της αριστεράς δύο υπουργεία και το κόμμα των Σουηδών στην Φινλανδία πήρε και αυτό δύο υπουργεία. Το θέμα μου δεν είναι το πόσο όμορφα διαμορφώθηκε αυτή η κυβέρνηση από όλους σχεδόν τους πολιτικούς χώρους, αλλά η φωτογραφία που δημοσιοποιήθηκε με τα 15 πρόσωπα από τα 19 της κυβέρνησης.
Την έβλεπα και την ξαναέβλεπα, μέτρησα δυο φορές τις γυναίκες και τους άντρες της φωτογραφίας, ήθελα να βεβαιωθώ ότι όντως ήταν 10 γυναίκες στη φωτογραφία και 5 άντρες και όχι 10 άντρες και 5 γυναίκες. Τι όμορφη φωτογραφία! Σκέφτομαι την κοινωνία της Κύπρου. Άραγε τι σκέψεις και συναισθήματα τους δημιούργησε αυτή η φωτογραφία; Προσωπικά ένιωσα στην αρχή μια απελπισία, σκεφτόμενη τι συμβαίνει στη χώρα μου, μετά ζήλεψα, πολύ που ζήλεψα αυτή τη χώρα και το λαό της και μετά σκέφτηκα γιατί όχι και εδώ; Τι χρειάζεται για να ανατραπεί το σκηνικό αυτό; Σίγουρα όχι ένας Πρόεδρος που λέει « Έβρετε μου γυναίκες να τις κάνω υπουργούς», εννοώντας γυναίκες του χεριού του, που θα τις αδειάζει μπροστά σε συντεχνίες και διευθυντές υπουργείων με το χειρότερο τρόπο. Ποσώς όμως με ενδιαφέρει αν δεν πιστεύουν οι άντρες αυτής της χώρας στις δυνατότητες που έχουν οι γυναίκες.
Αυτό που με ενδιαφέρει και είναι η ώρα, είναι οι γυναίκες να αρχίσουν να δημιουργούν τις ευκαιρίες χωρίς να φοβούνται και να πάψουν να περιμένουν ότι θα τους δοθούν. Είναι πολύ βαθιά μέσα μας ριζωμένο το στερεότυπο ότι αν έχεις υψηλή θέση και πετυχημένη καριέρα τότε θεωρείσαι την ίδια ώρα κακή μητέρα και σύζυγος! Πολλές γυναίκες πέφτουν στην παγίδα που ονομάζεται φόβος, φόβος του να μην είναι αρεστές, φόβος του να αρνηθούν στα παιδιά τους να τα πάνε κάπου γιατί έχουν μια συνεδρίαση, φόβος ότι κάνουν πράγματα πάνω από τις δυνάμεις τους. Η ίδια η κοινωνία επιβάλει ακόμα και το στερεότυπο ότι μια γυναίκα που εργάζεται πολλές ώρες και έχει φιλοδοξίες οφείλει να αισθάνεται ενοχές! Αυτή η καταραμένη υποσυνείδητη καταπίεση της φιλοδοξίας για ηγετικούς ρόλους που επιβεβαιώνεται κάθε φορά που δεν επιλέγεται μια γυναίκα σ ένα αξίωμα είτε αυτό είναι στο κράτος μας, είτε σε μια επιχείρηση, είτε σ ένα οργανισμό!
Η Leymah Gbowee όταν βραβεύτηκε το 2011 με το Νόμπελ Ειρήνης είπε ότι η φρίκη των πολέμων και των βιασμών θα σταματήσει όταν υπάρξουν περισσότερες γυναίκες στην εξουσία. Το πιστεύω αυτό με όλη μου την ψυχή, χωρίς να θεωρώ ότι οι άντρες είναι τέρατα ή ανίκανοι ηγέτες.
Ο φόβος είναι αυτός που κάνει το λύκο μεγαλύτερο από ότι είναι και οι ενοχές δεν έχουν χώρο στις ζωές των γυναικών που κάνουν καλή διαχείριση των υποχρεώσεων τους. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με εμάς, ας απαλλαχτούμε από αυτούς τους φόβους και τις ενοχές και ας πείσουμε τις οικογένειες μας για ένα ίσο καταμερισμό ευθυνών και υποχρεώσεων. Εμείς γεννούμε ανθρώπους, εμείς οι γυναίκες είναι που δημιουργούμε την ανθρωπότητα, ήρθε όμως, θαρρώ, η στιγμή η ανθρωπότητα να δει τι μπορούμε να κάνουμε κιόλας για αυτήν!
Είναι καιρός για άλματα σε αυτή την κοινωνία, το σημειωτόν μας τελείωσε!
