Μου ‘χε μείνει για πολύ καιρό στο μυαλό, μια φράση που είχα ακούσει πριν καμιά εικοσαριά χρόνια, από κάποιον Ισραηλινό επιχειρηματία και μου ‘χε κάνει θλιβερή εντύπωση. Είχε πει: «Πίσω από έναν πετυχημένο άντρα κρύβεται μια έξυπνη γυναίκα. Πίσω από μια πετυχημένη γυναίκα κρύβεται μια διαλυμένη οικογένεια». Δεν πίστεψα ποτέ σε αυτή την φράση όσο και αν αργότερα στην Κύπρο άρχισαν βροχή οι έρευνες για το υψηλό ποσοστό διαζυγίων, δαχτυλο-δείχνοντας τις γυναίκες με σλόγκαν του τύπου: «η γυναίκα είναι πλέον αυτόνομη και ανεξάρτητη για αυτό και τολμά να χωρίζει». Συνεπώς, στην προσπάθεια τους τα μέσα μαζικής ενημέρωσης της τότε εποχής και η κοινωνία να αναδείξουν την ανεξαρτησία και τη δύναμη των γυναικών τις συνέδεσαν με κάτι πολύ αρνητικό όπως την διάλυση του γάμου τους και των οικογενειών τους. Ένα στερεότυπο που ακόμα διατηρείται σε κάποιο βαθμό στην Κύπρο και που οι γυναίκες κουβαλούν ως μια κρυφή ή φανερή ενοχή.
Δεν θα αναφερθώ όμως στους πετυχημένους άντρες, στα λιοντάρια δηλαδή, γιατί τόσο πίσω από τους πετυχημένους άντρες όσο και πίσω από τις πετυχημένες γυναίκες κρύβεται ο εαυτός τους, σκληρή δουλειά, η κατανόηση που έχουν από τις οικογένειες τους και κάποιες φορές οι κατάλληλες ευκαιρίες ή συγκυρίες. Θα ασχοληθώ όμως με τις ύαινες και τις λέαινες γιατί η κακή σχέση ανάμεσα σε αυτές συμβάλει επιπλέον, στην συντήρηση της άνισης συμμετοχής σε όλα τα κέντρα αποφάσεων είτε αυτά ανήκουν σε οργανισμούς, επιχειρήσεις ή το κράτος. Ταυτίζω τις ύαινες με τις γυναίκες που έχουν κατακτήσει μια κάποια θέση και τις λέαινες με τις ανερχόμενες γυναίκες που στοχεύουν ψηλά.
Φανταστείτε λοιπόν, να συνεργάζονται δυο γυναίκες (ύαινες) οι οποίες διαπρέπουν σε ηγετικούς ρόλους στον ίδιο τομέα σε διαφορετικούς οργανισμούς. Δεν θα είχαν προωθήσει περισσότερο αυτό το οποίο εξυπηρετούν; Δεν θα δυνάμωνε ακόμη περισσότερο η ισχύς τους; Τώρα φανταστείτε κάτι παρόμοιο μεταξύ γυναικών που ήδη είναι ηγέτες σε κάποιες επιχειρήσεις και γυναικών που είναι ανερχόμενες σε κάποια ηγετική θέση να στηρίζει η μια την άλλη; Πόσες γυναίκες θα υπήρχαν σήμερα σε ηγετικές θέσεις αν οι ύαινες υποστήριζαν και άπλωναν το χέρι τους στις λέαινες; Αυτές οι έμφυλες προκαταλήψεις ανάμεσα σε γυναίκες είναι που νομιμοποιούν περαιτέρω τις ανισότητες και που δυστυχώς έρευνες αποδεικνύουν ότι η αρνητική γνώμη γυναικών για άλλες γυναίκες συναδέλφους τους εκλαμβάνεται τις πλείστες φορές ως πιο αξιόπιστη από τη γνώμη ενός άντρα (Personality and Social Psychology Bulletin, 17 (2),σελ 115-123). Αυτή η νοοτροπία ότι «μόνο μία είναι που αξίζει» είναι ό,τι πιο λάθος κουβαλούμε οι γυναίκες στο κεφάλι μας. Μάλιστα η Μαντλιν Ολμπραϊτ (πρώτη γυναίκα Υπουργός Εξωτερικών της Αμερικής, 1997) είχε πει τη μέρα της γυναίκας το 2012 στο Women in the World Summit, ότι «για τις γυναίκες που δεν βοηθούν άλλες γυναίκες, υπάρχει ένα ειδικό μέρος στην κόλαση για αυτές». Η ίδια μάλιστα σε μια συνέντευξη της το 2010 τόνισε ότι και ως Υπουργός Εξωτερικών και ως πρέσβειρα των ΗΠΑ στα Ηνωμένα Έθνη είχε δώσει τεράστια έμφαση στην προώθηση των γυναικών ως μέρος ενός εθνικού στρατηγικού σχεδιασμού γιατί η ίδια υποστήριζε ότι οι κοινωνίες που πάνε μπροστά έχουν ως στόχο την πολιτική και οικονομική ενδυνάμωση των γυναικών.
Η πολιτική και οικονομική ενδυνάμωση των γυναικών δεν είναι θέμα, μονάχα, ενός κράτους αλλά και της κάθε μίας από εμάς! Είναι λοιπόν καιρός για ένα άλμα στην υποστήριξη των γυναικών από γυναίκες με τον ίδιο τρόπο που αναμένεται αυτή η υποστήριξη και από τους άντρες!
