Το καημένο... το fair play

Άλλο πάλι και τούτο. Ούτε το fair play δεν μπορούμε να διαχειριστούμε στον τόπο τούτο. Εδώ να μου πεις, δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε και να σεβαστούμε κανόνες γραμμένους κάτω στο βιβλίο, το «ευ αγωνίζεσθαι» θα μπορέσουμε, που στο κάτω-κάτω είναι άγραφος νόμος…

Πρέπει να γίνει κατανοητό απ΄ όλους. Το fair play, έτσι όπως εννοείται στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, δεν είναι κανένας κανονισμός ούτε και κανείς επιβάλλεται να το εφαρμόσει.

Και όπως συμβαίνει σε όλες τις περιπτώσεις, έτσι και σ’ αυτήν, ανάλογα πού ανήκει ο καθένας, έτσι το ερμηνεύει. Αγνόησε ο Γιαννιώτας να υιοθετήσει τον άγραφο κανόνα και έγινε της τρελής. Οι μεν τον αποθέωσαν οι δε και τι δεν είπαν για την αφεντιά του.

Φτάσαμε μάλιστα στο σημείο κάποιοι να λένε να σταματήσει αυτή η «συνήθεια» και να έχει ο διαιτητής την απόλυτη εξουσία για το πότε θα σταματά το παιγνίδι. Μια, δηλαδή, κίνηση ανθρωπιάς, που γίνεται στα γήπεδα ανά τον πλανήτη και θυμίζει σ’ όλους ότι το ποδόσφαιρο είναι πάνω απ’ όλα ένα παιχνίδι… στην Κύπρο να το σταματήσουμε.

Και μάλλον ορθώς θα πράξουμε. Γιατί στην Κύπρο το ποδόσφαιρο έχει προ πολλού ξεφύγει από τη φύση του. Περισσότερο μοιάζει με ρωμαϊκή αρένα, όπου οι θεατές διψούν για αίμα και εξευτελισμό του αντιπάλου παρά για οτιδήποτε άλλο. Και στην Ευρώπη το ποδόσφαιρο είναι θέμα χρημάτων και μάλιστα πολύ μεγαλύτερων ποσών και στην Ευρώπη διακυβεύονται τίτλοι πολύ πιο σημαντικοί, ωστόσο η κίνηση αλληλεγγύης που δείχνει ο συνάδελφος προς τον συνάδελφό του εξακολουθεί να υφίσταται.

Άμα το λέει η καρδιά σου, όμως. Δεν σου το επιβάλλει κανείς. Γι΄ αυτό τον λόγο και το θύμα, υποτιθέμενο ή μη, καλό θα ήταν να γνωρίζει ότι με το να πέσει χάμω, ο αντίπαλος δεν έχει καμία υποχρέωση να σταματήσει το ποδόσφαιρο. Γιατί και ο άλλος που ενδεχομένως να προσποιείται τραυματισμό, μακράν απέχει από το «ευ αγωνίζεσθαι».

Είναι, με λίγα λόγια, ο κώδικας αξιών του καθενός και η αντίληψη που έχει για την κατάσταση. Κάποιοι είναι έτσι, κάποιοι γιουβέτσι. Το καημένο το fair play… τι φταίει;